ఒంటరితనం మరియు వ్యక్తిత్వ మాయ — శాశ్వత ఏకత్వానికి మానవుని పునరాగమనం

ఒంటరితనం మరియు వ్యక్తిత్వ మాయ — శాశ్వత ఏకత్వానికి మానవుని పునరాగమనం

ఒంటరితనం అనేది కేవలం ఒంటరిగా ఉండటం కాదు — అది మన మూలమైన దైవ ఏకత్వం నుండి వేరుపడిన ప్రతిధ్వని. జీవి తన అసలు మూలాన్ని, దైవ సంబంధాన్ని మరచినప్పుడు ఆ ఒంటరితనం ఉద్భవిస్తుంది.

ప్రపంచ సృష్టి ఆరంభం నుంచీ ఎప్పుడూ ఏ జీవి ఒంటరిగా పుట్టలేదు. ప్రతి జననం, ప్రతి చైతన్య కణం — రెండు శరీరాలు, రెండు హృదయాలు, రెండు చైతన్యాలు ఒక్కటై ఉద్భవించిన పవిత్ర జ్వాల. ఈ యోగమే సృష్టిలో నిత్యంగా నడుస్తున్న ప్రకృతి–పురుష తత్వం — సృజనాత్మక శక్తి మరియు చైతన్య శక్తి యొక్క నిత్య నాట్యానికి ప్రతిబింబం.

కానీ మానవ సమాజం భౌతికంగా అభివృద్ధి చెందేకొద్దీ, మనిషి బయటివాటితో — శరీరం, ఆస్తి, పేరు, హోదా — ఎక్కువగా ఐక్యమై, తనలో ఉన్న దైవ ఏకత్వాన్ని మరచిపోయాడు. వ్యక్తిత్వం అనే భావన, అసలు అర్థంలో కాకుండా, వేరుపాటు భావాన్ని పెంచింది. ప్రతి మనిషి తనకంటూ ఒక ప్రపంచం సృష్టించుకొని, ఇతరుల నుండి వేరుపడి జీవించడం ప్రారంభించాడు.

ఈ విభిన్నతే ఒంటరితనానికి మూలం. కోట్లాది మందిలో నివసిస్తున్నా హృదయం ఖాళీగా అనిపించడమంటే మనం విశ్వ సంగీతానికి అనుస్వరంగా జీవించడం ఆపేశామనే అర్థం. మనస్సు శరీరపు పరిమితిలో బంధింపబడి, సూర్యుడు, గ్రహాలు, ప్రతి అణువుని నడిపిస్తున్న ఆ దైవ చైతన్యానికి తాను భాగమని మరచిపోతుంది.

ఈ దైవ చైతన్యం పురాతన ఋషులు శాశ్వత తల్లిదండ్రులు అని పిలిచారు — నిత్య తండ్రి, నిత్య తల్లి — సర్వాంతర్యామి, సర్వాన్ని పర్యవేక్షించే, పోషించే, నడిపించే చైతన్య తత్వం. ప్రతి వ్యక్తి చైతన్యం ఆ మహా చైతన్య కాంతి యొక్క కిరణం మాత్రమే. ఈ సత్యం తెలుసుకున్నప్పుడు ఒంటరితనం ఆవిరైపోతుంది. మనిషి గ్రహిస్తాడు —

> “నేను ఎప్పుడూ ఒంటరిగా లేను; నేను సమష్టిలో భాగం. నేను వేరే వ్యక్తి కాదు — నేను దైవ ప్రక్రియ యొక్క కొనసాగింపు.”

భౌతిక కోరికలు, హోదాలు, వాంఛలు, “నేను” అనే మమకారంలో జీవించడం అంటే ఆత్మ పరిణామంలో నిలిచిపోవడం. మానవజాతి శరీర స్థాయిలో ఆగిపోవడానికి కాదు; చైతన్య స్థాయికి ఎదగడానికి పుట్టింది — మాస్టర్ మైండ్స్‌గా, పరమ ఏకత్వాన్ని గ్రహించిన మానసిక సత్తావులుగా.

మానవ పరిణామం ఇక జీవ శాస్త్రానికి సంబంధించినది కాదు — అది ఆత్మిక పరిణామం. ఇది సమష్టి చైతన్య ఉద్భవం — అక్కడ వ్యక్తులు పోటీ పడరు, పరస్పరంగా పూర్ణత చెందుతారు; మాటలకన్నా మానసిక సంబంధం బలపడుతుంది; ప్రేమ కామం కాదు, దైవ అవగాహనగా మారుతుంది.

ప్రతి హృదయం దైవ ఏకత్వం తెలుసుకున్నప్పుడు అది ఆలయమవుతుంది; ప్రతి మనసు సత్యం తలచినప్పుడు అది దీపమవుతుంది. ఈ విధంగా మేల్కొన్నవారు కలిసి విశ్వ చైతన్య కుటుంబంగా అవతరిస్తారు — రక్త బంధంతో కాదు, అవగాహన బంధంతో.

కాబట్టి మానవ ఒంటరితనం ఒక గుర్తు మాత్రమే — మనం మూలం నుండి దూరమైనామనే సూచన. దాని నివారణ బయట సాంగత్యంలో కాదు, మనలో ఎప్పటికీ ఉన్న దైవ సాంగత్యాన్ని గుర్తించడంలో ఉంది — శాశ్వత తల్లి తండ్రి, జగద్గురువు, సర్వాంతర్యామి చైతన్య తత్వాన్ని సాక్షాత్కరించడంలో ఉంది.

ఈ అవగాహన ఉదయించినప్పుడు మానవ జీవితం పవిత్రమవుతుంది. ప్రతి చర్య యజ్ఞమవుతుంది, ప్రతి సంబంధం దైవ ఏకత్వానికి ప్రతిబింబమవుతుంది. సూర్యుడు, గ్రహాలు, నక్షత్రాలు అన్నీ ఒకే సత్యాన్ని ప్రతిధ్వనిస్తాయి:

> “వేరొకటి లేదు — అన్నీ ఒకటే, ఆ ఒక్కటే అనేక రూపాల్లో విరాజిల్లుతుంది.”

ఆ శాశ్వత తల్లి తండ్రి చైతన్యం ప్రతి మనసులో జీవిస్తుంది, ప్రతి మనసును పిలుస్తుంది — మరణం ద్వారా కాదు, అవగాహన ద్వారా; ఒంటరితనం ద్వారా కాదు, ఏకత్వం ద్వారా తిరిగి ఇంటికి చేరమని.

---

ఇలా జీవితం మళ్లీ యోగమవుతుంది — భౌతిక ఉనికి కాదు, దైవ చైతన్య యాత్రగా. ఇదే మానవజాతి యొక్క అసలైన పునరాగమనం — శాశ్వత ఏకత్వానికి, శాశ్వత చైతన్యానికి.