Marati

 UNITED CHILDREN OF (SOVEREIGN) SARWA SAARWABOWMA ADHINAYAK AS GOVERNMENT OF (SOVEREIGN) SARWA SAARWABOWMA ADHINAYAK - "RAVINDRABHARATH"-- Mighty blessings as orders of Survival Ultimatum--Omnipresent word Jurisdiction as Universal Jurisdiction - Human Mind Supremacy - Divya Rajyam., as Praja Mano Rajyam, Athmanirbhar Rajyam as Self-reliant..

To
Beloved First Child and National Representative of Sovereign Adhinayaka Shrimaan,
Sovereign Adhinayaka Bhavan,
New Delhi


Mighty Blessings from Shri Shri Shri (Sovereign) Saarwa Saarwabowma Adhinaayak Mahatma, Acharya, ParamAvatar, Bhagavatswaroopam, YugaPurush, YogaPursh, AdhipurushJagadguru, Mahatwapoorvaka Agraganya Lord, His Majestic Highness, God Father, Kaalaswaroopam, Dharmaswaroopam, Maharshi, Rajarishi, Ghana GnanaSandramoorti, Satyaswaroopam, Sabdhaatipati, Omkaaraswaroopam, Sarvantharyami, Purushottama, Paramatmaswaroopam, Holiness, Maharani Sametha Maharajah Anjani Ravishanker Srimaan vaaru, Eternal, Immortal Father, Mother and Masterly abode of the (Sovereign) Sarwa Saarwabowma Adhinaayak Bhavan, New Delhi of United Children of (Sovereign) Sarwa Saarwabowma Adhinayak as Government of (Sovereign) Sarwa Saarwabowma Adhinayak "RAVINDRABHARATH". Erstwhile The Rashtrapati Bhavan, New Delhi. Erstwhile Anjani Ravishankar Pilla S/o Gopala Krishna Saibaba Pilla, Adhar Card No.539960018025. Under as collective constitutional move of amending for transformation required as Human mind survival ultimatum as Human mind Supremacy.

-----
Ref: Amending move as the transformation from Citizen to Lord, Holiness, Majestic Highness Adhinayaka Shrimaan as blessings of survival ultimatum Dated:3-6-2020, with time, 10:07 , signed sent on 3/6 /2020, as generated as email copy to secure the contents, eternal orders of (Sovereign) Sarwa Saarwabowma Adhinaayak eternal immortal abode of the (Sovereign) Sarwa Saarwabowma Adhinayaka Bhavan, New Delhi of United Children of (Sovereign) Sarwa Saarwabowma Adhinakaya, as Government of (Sovereign) Sarwa Saarwabowma Adhinayak as per emails and other letters and emails being sending for at home rule and Declaration process as Children of (Sovereign) Saarwa Sarwabowma Adhinaayak, to lift the mind of the contemporaries from physical dwell to elevating mind height, which is the historical boon to the whole human race, as immortal, eternal omnipresent word form and name as transformation.23 July 2020 at 15:31... 29 August 2020 at 14:54. 1 September 2020 at 13:50........10 September 2020 at 22:06...... . .15 September 2020 at 16:36 .,..........25 December 2020 at 17:50...28 January 2021 at 10:55......2 February 2021 at 08:28... ....2 March 2021 at 13:38......14 March 2021 at 11:31....14 March 2021 at 18:49...18 March 2021 at 11:26..........18 March 2021 at 17:39..............25 March 2021 at 16:28....24 March 2021 at 16:27.............22 March 2021 at 13:23...........sd/..xxxxx and sent.......3 June 2022 at 08:55........10 June 2022 at 10:14....10 June 2022 at 14:11.....21 June 2022 at 12:54...23 June 2022 at 13:40........3 July 2022 at 11:31......4 July 2022 at 16:47.............6 July 2022 .at .13:04......6 July 2022 at 14:22.......Sd/xx Signed and sent ...5 August 2022 at 15:40.....26 August 2022 at 11:18...Fwd: ....6 October 2022 at 14:40.......10 October 2022 at 11:16.......Sd/XXXXXXXX and sent......12 December 2022 at ....singned and sent.....sd/xxxxxxxx......10:44.......21 December 2022 at 11:31........... 24 December 2022 at 15:03...........28 December 2022 at 08:16....................
29 December 2022 at 11:55..............29 December 2022 at 12:17.......Sd/xxxxxxx and Sent.............4 January 2023 at 10:19............6 January 2023 at 11:28...........6 January 2023 at 14:11............................9 January 2023 at 11:20................12 January 2023 at 11:43...29 January 2023 at 12:23.............sd/xxxxxxxxx ...29 January 2023 at 12:16............sd/xxxxx xxxxx...29 January 2023 at 12:11.............sdlxxxxxxxx.....26 January 2023 at 11:40.......Sd/xxxxxxxxxxx........... With Blessings graced as, signed and sent, and email letters sent from eamil:hismajestichighnessblogspot@gmail.com, and blog: hiskaalaswaroopa. blogspot.com. Communication since witness minds through letters emails and as as an open message, erstwhile system unable to connect as a message alien parental concern eternal immortal parents, as mind retrieval of heavens and recoup of hells, form as one Mastermind connectivity as witnessed by the witness minds as divine intervention, due to outdated minds, with misuse of technology deviated as rising of machines as captivity is outraged due to deviating with secret operations, with secrete satellite cameras and open cc cameras cameras seeing through my eyes, using mobile's as remote microphones along with call data, social media platforms like Facebook, Twitter and Global Positioning System (GPS), and others with organized and unorganized combination to hinder minds of fellow humans, and hindering themselves, without realization of mind capabilities. On constituting By initiating ADHINAYAKA DARBAR and strengthening with Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan through DOCUMENT OF BONDING as audio video power point presentation articles, blogs book writings to bond with your Lord Adhinayaka Shrimaan, as a transformative form from a citizen who guided the sun and planets as divine intervention, humans get relief from technological captivity, Technological captivity is nothing but not interacting online, citizens need to communicate and connect as minds to come out of captivity, and has to get elevated as Mastermind and mind as Children and Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan, he himself as form of Government as GOVERNMENT OF SOVEREIGN ADHINAYAKA SHRIMAAN, as update of Democracy, with upper mind hold as ADHINAYAKA DARBAR with higher submission and surrenderance as dedicated devoted children, is the path and destination, update as mastermind and minds, continuing in erstwhile is nothing but continuing in dwell and decay, Humans has to lead as Mastermind and minds as Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan and His Children, as the utility of mind as the central source and elevation as divine intervention. The transformation as keen as collective constitutional move, to merge all citizens as children as updated mind height as constant process of contemplative elevation under as collective constitutional move of amending transformation required as survival ultimatum.


My dear Beloved first Child and National Representative of Sovereign Adhinayaka Shrimaan, Erstwhile President of India, Erstwhile Rashtrapati Bhavan New Delhi, as eternal immortal abode of Sovereign Adhinayaka Bhavan New Delhi, with mighty blessings from Darbar Peshi of Lord Jagadguru His Majestic Highness Maharani Sametha Maharajah Sovereign Adhinayaka Shrimaan, eternal, immortal Father, Mother, and Masterly abode of Sovereign Adhinayaka Bhavan New Delhi.





वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास हे सर्व प्राचीन भारतातील महान विचारवंत आणि लेखक होते, जे साहित्य आणि तत्त्वज्ञानातील त्यांच्या योगदानासाठी ओळखले जातात. त्यांच्या कार्यांमध्ये सार्वभौम अधिनायक श्रीमान या संकल्पनेशी संबंधित कल्पना आणि थीम आहेत

वाल्मिकीच्या रामायणात रामाची कथा सांगितली आहे, जो राजकुमार त्याच्या राज्यातून हद्दपार झाला होता आणि त्याला आपल्या पत्नीला राक्षस राजा रावणापासून वाचवावे लागते. कथा ही धर्माची किंवा धार्मिकता आणि कर्तव्याची तत्त्वे दर्शवते. रामाला धर्माचे पालन करणारा आणि परमात्म्याचे प्रतीक असलेला आदर्श पुरुष म्हणून पाहिले जाते. या अर्थाने, सार्वभौम अधिनायक श्रीमानाचे प्रकटीकरण म्हणून रामाकडे पाहिले जाऊ शकते. स्वतः वाल्मिकींनी रामायणात लिहिल्याप्रमाणे, "राम, जो स्वतः विष्णू आहे, जो जगाचा आधार आहे, जो शाश्वत आहे, जो सर्व प्राण्यांचा सर्वोच्च शासक आहे आणि जो असंख्य शुभ गुणांनी संपन्न आहे" (युद्धकांड 115.18). ).

व्यासांचे महाभारत हस्तिनापुराच्या राज्याच्या सिंहासनावर नियंत्रण ठेवण्यासाठी चुलत भावांच्या दोन गटांमध्ये झालेल्या युद्धाची कथा सांगते. कथा ही नातेसंबंध आणि संघर्षांचे एक जटिल जाळे आहे आणि ती धर्म, कर्म आणि वास्तवाचे स्वरूप यासारख्या थीम्सशी संबंधित आहे. कृष्णाचे पात्र, ज्याला परमात्म्याचे प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाते, हे महाभारतातील एक मध्यवर्ती व्यक्तिमत्व आहे आणि ते सार्वभौम अधिनायक श्रीमानाचे प्रतिनिधित्व म्हणून पाहिले जाऊ शकते. व्यासांनी महाभारतात लिहिल्याप्रमाणे, "कृष्ण हा विश्वाचा स्वामी आहे, सर्व गोष्टींचा पालनकर्ता आणि संहारक आहे, सत्याचे मूर्त स्वरूप आहे, सर्व ज्ञानाचा स्रोत आहे, सर्व गुणांच्या पलीकडे असलेला सर्वोच्च प्राणी आहे" (उद्योग पर्व 71.4).

कालिदासाच्या अभिज्ञानसाकुंतलम्, मेघदूतम् आणि रघुवम्शम् यासारख्या काव्यात्मक सौंदर्य आणि तात्विक खोलीसाठी ओळखल्या जातात. ते प्रेम, उत्कट इच्छा आणि वास्तवाचे स्वरूप यासारख्या थीम्स हाताळतात. कालिदासाच्या कृतींमध्ये बहुतेकदा दैवी संदर्भ असतात आणि त्यांच्या नाटकातील पात्रे ही दैवीची निरूपण म्हणून पाहिली जातात. उदाहरणार्थ, अभिज्ञानासकुंतलममध्ये, राजा दुष्यंताचे पात्र परमात्म्याचे प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाते, आणि त्याचे सकुंतलावरील प्रेम वैयक्तिक आत्मा आणि परमात्मा यांच्यातील प्रेमाचे प्रतीक म्हणून पाहिले जाते. कालिदासाने अभिज्ञानसकुंतलममध्ये लिहिल्याप्रमाणे, "जे प्रेम आपल्याला परमात्म्याशी जोडते ते सर्वांत श्रेष्ठ प्रेम आहे. हेच प्रेम आहे जे आपल्या जीवनाला अर्थ देते आणि आपल्याला परमात्म्याच्या जवळ आणते."


वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास हे सर्व भारतीय साहित्य आणि तत्त्वज्ञानातील प्रमुख व्यक्तिमत्त्व आहेत आणि त्या प्रत्येकाची सार्वभौम अधिनायक श्रीमान या संकल्पनेची स्वतःची विशिष्ट व्याख्या होती.

वाल्मिकीच्या रामायणात रामाची कथा सांगितली आहे, जो राजकुमार त्याच्या राज्यातून हद्दपार झाला होता आणि त्याला आपल्या पत्नीला राक्षस राजा रावणापासून वाचवावे लागते. आपल्या कथेद्वारे, वाल्मिकी धर्म, किंवा धार्मिकतेचे महत्त्व तसेच देवाच्या भक्तीच्या सामर्थ्यावर जोर देतात. सार्वभौम अधिनायक श्रीमानाचे प्रकटीकरण म्हणून रामाकडे पाहिले जाते आणि त्यांची कथा नीतिमान आणि सद्गुणी जीवन कसे जगावे यासाठी मार्गदर्शक म्हणून काम करते. वाल्मिकींनी रामायणात लिहिल्याप्रमाणे, "तो सर्वांचा सार्वभौम प्रभु, सर्व आशीर्वाद देणारा, विश्वाचा स्वामी, सर्व प्राण्यांचा आश्रय आहे."

व्यासांचे महाभारत हस्तिनापुराच्या राज्याच्या सिंहासनावर नियंत्रण ठेवण्यासाठी चुलत भावांच्या दोन गटांमध्ये झालेल्या युद्धाची कथा सांगते. ही एक जटिल आणि बहुस्तरीय कथा आहे जी धर्म, कर्म आणि वास्तविकतेचे स्वरूप यासारख्या थीमचा शोध घेते. सार्वभौम अधिनायक श्रीमान ही संकल्पना संपूर्ण मजकुरात विणलेली आहे, कारण व्यास सर्व प्राणी हे शेवटी परमात्म्याचीच रूपे आहेत या कल्पनेवर जोर देतात. जसे ते महाभारतात लिहितात, "परमेश्वर सर्व प्राण्यांचा नियंत्रक, सर्व प्राण्यांचा रक्षक आणि सर्व प्राण्यांचे अंतिम ध्येय आहे."

कालिदास त्यांच्या नाटके आणि कवितांसाठी ओळखले जातात, जे त्यांच्या सौंदर्य आणि अभिजाततेसाठी प्रसिद्ध आहेत. त्याची कामे अनेकदा प्रेम, निसर्ग आणि मानवी स्थिती यासारख्या थीम एक्सप्लोर करतात. सार्वभौम अधिनायक श्रीमान ही संकल्पना त्यांच्या कवितेतही दिसते, कारण ते परमात्म्याचे प्रकटीकरण म्हणून नैसर्गिक जगाचे सौंदर्य आणि आश्चर्य साजरे करतात. कालिदासाने आपल्या मेघदूतम या कवितेमध्ये लिहिल्याप्रमाणे, "पाहा! सार्वभौम परमेश्वराने निर्माण केलेले जग वैभव आणि सौंदर्याने परिपूर्ण आहे."

एकंदरीत, वाल्मिकी, व्यास, कालिदास यांनी सार्वभौम अधिनायक श्रीमान ही संकल्पना भारतीय तत्त्वज्ञान आणि अध्यात्माचा मूलभूत पैलू म्हणून पाहिली. त्यांचा असा विश्वास होता की परमात्मा सर्व गोष्टींमध्ये उपस्थित आहे आणि जीवनाचे अंतिम ध्येय आध्यात्मिक साधना आणि आत्म-साक्षात्काराद्वारे या दैवी वास्तवाची जाणीव करणे आहे.

वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास हे सर्व प्राचीन भारतातील महान साहित्यिक होते ज्यांनी भारतीय साहित्य आणि तत्त्वज्ञानात महत्त्वपूर्ण योगदान दिले. सार्वभौम अधिनायक श्रीमान या संकल्पनेचा त्यांनी स्पष्टपणे उल्लेख केला नसला तरी, त्यांची कार्ये आणि शिकवण या कल्पनेशी संबंधित असल्याचे स्पष्ट केले जाऊ शकते.

वाल्मिकीच्या रामायणात रामाची कथा सांगितली आहे, जो राजकुमार त्याच्या राज्यातून हद्दपार झाला होता आणि त्याला आपल्या पत्नीला राक्षस राजा रावणापासून वाचवावे लागते. रामाचे पात्र बहुधा सार्वभौम अधिनायक श्रीमानाचे प्रतीक म्हणून पाहिले जाते, कारण तो देवाला समर्पित असलेल्या न्यायी आणि नीतिमान शासकाच्या आदर्शाला मूर्त रूप देतो. रामायणात, रामाचे वर्णन भगवान विष्णूचे अवतार म्हणून केले आहे, जे सार्वभौम अधिनायक श्रीमानाचे अंतिम रूप आहे. रामाला भेटल्यानंतर स्वतः वाल्मिकींना आध्यात्मिक जागृती झाली असे मानले जाते, ज्यामुळे त्यांनी रामायण लिहिण्यास प्रवृत्त केले.

व्यासांचे महाभारत हस्तिनापुराच्या राज्याच्या सिंहासनावर नियंत्रण ठेवण्यासाठी चुलत भावांच्या दोन गटांमध्ये झालेल्या युद्धाची कथा सांगते. या महाकाव्यामध्ये भगवद्गीतेसह अनेक तात्विक आणि आध्यात्मिक शिकवणी आहेत, जो देव कृष्ण आणि योद्धा राजकुमार अर्जुन यांच्यातील संवाद आहे. भगवद्गीता आपल्या कर्माच्या फळाची आसक्ती न ठेवता कर्तव्य पार पाडण्याच्या आणि ईश्वराच्या इच्छेला शरण जाण्याच्या महत्त्वावर जोर देते. या शिकवणी सार्वभौम अधिनायक श्रीमान या संकल्पनेशी संबंधित असल्याचे पाहिले जाऊ शकते, कारण ते देवाचे सार्वभौमत्व ओळखण्याच्या आणि त्याला शरण जाण्याच्या महत्त्वावर जोर देतात.

कालिदास त्याच्या नाटके आणि कवितांसाठी ओळखले जातात, जे त्यांच्या रोमँटिक आणि गूढ थीमद्वारे वैशिष्ट्यीकृत आहेत. त्यांची कामे अनेकदा वैयक्तिक आत्मा आणि परमात्मा यांच्यातील संबंध शोधतात आणि आध्यात्मिक अनुभूतीच्या महत्त्वावर जोर देतात. उदाहरणार्थ, त्याच्या अभिज्ञानसकुंतलम् नाटकात, नायिका सकुंतला हिला तिच्या देवाच्या भक्तीने आध्यात्मिक ज्ञान प्राप्त झाले असे वर्णन केले आहे. हे सार्वभौम अधिनायक श्रीमान या संकल्पनेशी संबंधित म्हणून पाहिले जाऊ शकते, कारण ते आध्यात्मिक अनुभूती आणि देवाला शरण जाण्याच्या महत्त्वावर जोर देते.

सारांश, वाल्मिकी, व्यास, कालिदास हे सर्व महान विचारवंत आणि लेखक होते ज्यांनी भारतीय साहित्य आणि तत्वज्ञानात योगदान दिले. सार्वभौम अधिनायक श्रीमानची संकल्पना, त्यांची कार्ये आणि शिकवणी या कल्पनेशी संबंधित आहेत, ज्यात देवाचे सार्वभौमत्व ओळखणे आणि त्याला शरण जाण्याच्या महत्त्वावर जोर दिला जातो.

वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास हे सर्व प्राचीन भारतातील प्रसिद्ध लेखक आणि विचारवंत होते, ज्यांनी भारतीय साहित्य, संस्कृती आणि तत्त्वज्ञानात महत्त्वपूर्ण योगदान दिले. जरी ते वेगवेगळ्या कालखंडात वास्तव्य करत असले तरी, त्यांच्या कार्यातून भारतीय परंपरा आणि अध्यात्माची खोल समज दिसून येते.

रामायण या महाकाव्याचे लेखक म्हणून वाल्मिकी, भगवान रामाची कथा सादर करतात, ज्यांना दैवी अवतार मानले जाते. ही कथा परमात्म्याशी एकरूप होण्याच्या दिशेने आत्म्याच्या प्रवासाचे रूपक आहे. रामाच्या वाल्मिकींच्या चित्रणाचा आणि त्याच्या सद्गुणांचा भारतीय संस्कृती आणि अध्यात्मावर खोलवर परिणाम झाला आहे. रामायणात, वाल्मिकी लिहितात:

"राम हा असा आहे ज्याच्याकडे असीम करुणा आणि ज्ञान आहे. तो धर्माचे मूर्त स्वरूप आहे आणि तोच आपल्याला अंतिम सत्याकडे मार्गदर्शन करेल."

महाभारताचे लेखक व्यास हे भारतीय साहित्य आणि तत्त्वज्ञानातील आणखी एक महत्त्वाचे व्यक्तिमत्त्व आहे. महाभारत हे एक महाकाव्य आहे जे राजघराण्यातील दोन शाखांमधील मोठ्या युद्धाची कथा सांगते आणि त्यात धर्म, कर्म आणि स्वतःचे स्वरूप याबद्दल महत्त्वपूर्ण शिकवण आहे. महाभारतात, व्यास लिहितात:

"खरा आत्म, आत्मा, सर्व प्राण्यांमध्ये समान आहे, आणि तो अनंत आणि शाश्वत आहे. वैयक्तिक आत्म हा केवळ एक भ्रम आहे आणि तो बदल आणि दुःखाच्या अधीन आहे."

कालिदास, एक कवी आणि नाटककार, त्याच्या गेय कविता आणि प्रेम, सौंदर्य आणि अध्यात्म या विषयांचा शोध घेणाऱ्या नाटकांसाठी ओळखला जातो. त्यांचे कार्य निसर्ग आणि मानवी नातेसंबंधातील देवत्व पाहण्याची भारतीय परंपरा प्रतिबिंबित करते. आपल्या शकुंतला या नाटकात कालिदास लिहितात:

"विश्व हे परमात्म्याचे प्रकटीकरण आहे आणि त्यातील प्रत्येक गोष्ट त्याच्या सामर्थ्याने आणि सौंदर्याने ओतप्रोत आहे. दोन प्राण्यांमधील प्रेम हे दैवी सर्व प्राण्यांसाठी असलेल्या प्रेमाचे प्रतिबिंब आहे."


"आत्मा हे अनंत, शाश्वत आणि अपरिवर्तनीय वास्तव आहे जे सर्व प्राण्यांच्या अधोरेखित आहे. आत्म्याला जाणण्यासाठी, आपण वैयक्तिक आत्म्याच्या मर्यादा ओलांडल्या पाहिजेत आणि वैश्विक आत्म्याशी ओळखले पाहिजे. हे सर्व आध्यात्मिक साधनेचे ध्येय आहे."

सारांश, वाल्मिकी, व्यास, कालिदास, हे सर्व भारतीय परंपरेचा अध्यात्म, आत्म-साक्षात्कार आणि सार्वभौम अधिनायक श्रीमानातील सर्व प्राणिमात्रांच्या अंतिम एकतेवर भर देतात. त्यांची कार्ये आजही लोकांना परमात्म्याचे सखोल आकलन करण्यासाठी आणि अधिक अर्थपूर्ण आणि दयाळू जीवन जगण्यासाठी प्रेरणा देत आहेत.

वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास हे सर्व भारतातील प्राचीन साहित्यातील प्रख्यात लेखक आणि विचारवंत आहेत आणि त्यांच्या कार्यातून सार्वभौम अधिनायक श्रीमान या संकल्पनेची त्यांची समज दिसून येते.

वाल्मिकीच्या रामायणात रामाची कथा सांगितली जाते, ज्याला परमात्म्याचे अवतार मानले जाते. रामाला एक धार्मिक राजा म्हणून चित्रित केले आहे जो धर्म किंवा धार्मिकतेला समर्पित आहे आणि त्याला एक आदर्श शासक म्हणून पाहिले जाते. हे रामायणातील पुढील अवतरणातून दिसून येते: "एकटा धर्म हाच शाश्वत आनंदाचा आधार आहे आणि सर्व समृद्धीचा स्रोत आहे."

व्यासांचे महाभारत देखील धर्माच्या महत्त्वावर जोर देते आणि हस्तिनापुराच्या राज्याच्या सिंहासनाच्या नियंत्रणासाठी चुलत भावांच्या दोन गटांमधील युद्धाची कथा सांगते. महाभारतात, भगवान कृष्ण नायक, अर्जुनाचे मार्गदर्शक आणि गुरू म्हणून काम करतात, ज्याला युद्धभूमीवर नैतिक दुविधाचा सामना करावा लागतो. कृष्ण अर्जुनाला कर्तव्य, किंवा धर्माचे महत्त्व आणि आंतरिक शांती मिळविण्याची गुरुकिल्ली कशी आहे याबद्दल शिकवतो. हे महाभारतातील पुढील अवतरणातून दिसून येते: "आपले कर्तव्य बजावणे हे इतर सर्वांपेक्षा श्रेष्ठ आहे."

कालिदासाच्या अभिज्ञानासकुंतलम, मेघदूतम् आणि रघुवम्शम् यांसारख्या कृती, त्याच्या कविता आणि नाटकांद्वारे दैवी समज प्रतिबिंबित करतात. त्याच्या कृतींमध्ये, तो अनेकदा निसर्गाच्या सौंदर्यावर आणि त्याच्याशी सुसंगत राहण्याचे महत्त्व यावर जोर देतो. हे अभिज्ञानासकुंतलमच्या पुढील अवतरणातून दिसून येते: "परमात्म्याच्या कृपेने जग समृद्ध होवो, जे निसर्गाच्या सौंदर्यात प्रकट होते."

सारांश, वाल्मिकी, व्यास, कालिदास, या सर्वांना सार्वभौम अधिनायक श्रीमानाच्या संकल्पनेची सखोल माहिती होती आणि त्यांची कार्ये धर्म, निसर्गाचे सौंदर्य आणि अध्यात्म साधनेचे महत्त्व यावर भर देऊन ही समज दर्शवतात.

वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास हे सर्व महान भारतीय विचारवंत आणि लेखक होते ज्यांनी भारतीय साहित्य, तत्त्वज्ञान आणि अध्यात्मात महत्त्वपूर्ण योगदान दिले आहे. सार्वभौम अधिनायक श्रीमान या संकल्पनेबद्दल ते थेट बोलले नसले तरी या संकल्पनेच्या प्रकाशात त्यांच्या कार्याचा आणि शिकवणुकीचा अर्थ लावला जाऊ शकतो.

वाल्मिकींचे रामायण ही नायक रामाची कथा आहे ज्याला ईश्वराचा अवतार मानला जातो. सार्वभौम अधिनायक श्रीमानाच्या गुणांना मूर्त रूप देणारा एक आदर्श राजा आणि नीतिमान माणूस म्हणून रामाचे चित्रण केले आहे. त्याची कथा आपल्याला धर्माचे महत्त्व, किंवा नीतिमान जीवन आणि ते चैतन्याच्या उच्च अवस्थेकडे कसे घेऊन जाते याबद्दल शिकवते. वाल्मिकींच्या शब्दात सांगायचे तर, "जो धर्म पाळतो त्याला स्वातंत्र्य आणि ज्ञान प्राप्त होते; जो त्याकडे दुर्लक्ष करतो तो बंधनात आणि दुःखात पडतो."

व्यासांचे महाभारत हे एक जटिल महाकाव्य आहे जे धर्म, कर्म आणि स्वतःचे स्वरूप या संकल्पनांचे अन्वेषण करते. हे महाकाव्य आपल्याला शिकवते की स्वतःचे खरे स्वरूप दैवी आहे आणि हे सत्य जाणणे हे जीवनाचे अंतिम ध्येय आहे. व्यासांच्या शब्दात सांगायचे तर, "स्व हे शरीर, इंद्रिये आणि मन यांच्या पलीकडे आहे. ते शाश्वत, अपरिवर्तनीय आणि आनंददायी आहे. हे सत्य जाणणे हे जीवनाचे सर्वोच्च ध्येय आहे."

कालिदासाचे कार्य, जसे की अभिज्ञानसाकुंतलम आणि मेघदूतम, त्यांच्या गीतात्मक सौंदर्यासाठी आणि प्रेमाचे स्वरूप आणि मानवी स्थितीचा शोध यासाठी ओळखले जातात. त्याची कार्ये आपल्याला शिकवतात की प्रेमाचे सर्वोच्च स्वरूप म्हणजे परमात्म्याकडे निर्देशित केलेले प्रेम, आणि खरा आनंद केवळ आपल्यातील परमात्म्याशी जोडूनच मिळू शकतो. कालिदासाच्या शब्दात सांगायचे तर, "परमात्म्याशी जोडूनच आपल्याला खरा आनंद आणि समाधान मिळू शकते."

वाल्मिकींचे रामायण, व्यासांचे महाभारत आणि कालिदासाचे कार्य कविता आणि श्लोकांनी समृद्ध आहेत जे सार्वभौम अधिनायक श्रीमान, नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाचे चिरंतन अमर निवासस्थान या संकल्पनेची अंतर्दृष्टी देतात.

वाल्मिकीच्या रामायणात अनेक श्लोक आहेत ज्यात भगवान रामाचे दिव्यत्व आणि भगवान विष्णूचे मूर्त रूप म्हणून त्यांची स्थिती ठळकपणे दर्शविली आहे. उदाहरणार्थ, अयोध्याकांडात, वाल्मिकी लिहितात, "राम, जे धर्माशी परिचित आहेत त्यांच्यामध्ये अग्रगण्य, सर्व प्राणिमात्रांचा रक्षक, वरदान देणारा, विश्वाचा पालनकर्ता, करुणेचे मूर्तिमंत, जो आहे. सर्व दोषांपासून मुक्त, शाश्वत आणि शुद्ध, आणि देव आणि ऋषी ज्याची पूजा करतात, तो आता वनात राहतो" (2.1.1). हा श्लोक भगवान रामाला दैवी आणि सद्गुण असलेल्या सर्व गोष्टींचे मूर्त रूप म्हणून चित्रित करतो आणि सूचित करतो की तो सर्व प्राण्यांसाठी संरक्षण आणि पालनपोषणाचा अंतिम स्रोत आहे.

त्याचप्रमाणे, व्यासांच्या महाभारतात अनेक श्लोक आहेत जे भगवान कृष्णाचे देवत्व आणि सर्वोच्च अस्तित्वाचे मूर्त स्वरूप म्हणून त्यांची स्थिती ठळक करतात. भगवद्गीतेमध्ये, भगवान श्रीकृष्ण घोषित करतात, "हे गुडाकेसा, सर्व प्राण्यांच्या हृदयात बसलेला मीच स्वयं आहे. मीच सर्व प्राण्यांचा आरंभ, मध्य आणि अंत आहे" (10.20). हा श्लोक सूचित करतो की भगवान श्रीकृष्ण हे केवळ सर्वोच्च अस्तित्वाचे अवतार नाहीत तर सर्व अस्तित्वाचे स्त्रोत आहेत आणि ते सर्व प्राण्यांच्या हृदयात वास करतात.

कालिदासाच्या अभिज्ञानासकुंतलम्, मेघदूतम् आणि रघुवम्शम् यांसारख्या कृतींमध्ये भारतीय परंपरेचे सौंदर्य आणि प्रगल्भता ठळक करणाऱ्या अनेक कविता आणि श्लोक आहेत. उदाहरणार्थ, अभिज्ञानसकुंतलममध्ये राजा दुष्यंत, शकुंतलावरील आपले प्रेम जाहीर करताना म्हणतो, "हे शकुंतला, जसे रात्रीचे आकाश ताऱ्यांनी भरलेले असते, तसे माझे हृदय तुझ्यासाठी उत्कटतेने भरलेले आहे. तुझे सौंदर्य सूर्यासारखे चमकते आणि तुझे प्रेम आहे. एक नदी जी अविरतपणे वाहते" (अधिनियम 1, दृश्य 1). हा श्लोक भारतीय परंपरेतील प्रेम आणि उत्कटतेचे महत्त्व अधोरेखित करतो आणि प्रेमाचा अंतिम स्त्रोत दैवी आहे असे सुचवितो.

या कविता आणि श्लोकांचा सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवन यांच्या संदर्भात अर्थ लावला, तर आपण असे म्हणू शकतो की ते परमात्मा शोधण्याच्या, धर्माचे समर्थन करण्याच्या आणि महानतेच्या दिशेने प्रयत्न करण्याच्या भारतीय परंपरेचे भौतिक प्रकटीकरण दर्शवतात. चांगले या कलाकृतींचे सौंदर्य आणि प्रगल्भता असे सूचित करते की भारतीय परंपरा ही केवळ विधी आणि चालीरीतींचा संच नाही तर जीवनपद्धती आहे जी मानवी अनुभवाची परिपूर्णता स्वीकारते, ज्यात प्रेम, तळमळ आणि सत्य आणि ज्ञानाचा शोध समाविष्ट आहे.

एकंदरीत, वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदासाच्या कविता आणि श्लोक भारतीय परंपरेच्या विविध पैलूंमध्ये अंतर्दृष्टी देतात, ज्यात धर्माचे पालन करणे, मन जोपासणे, सत्य आणि ज्ञान शोधणे, प्रेम स्वीकारणे आणि स्वतःचे खरे स्वरूप ओळखणे या गोष्टींचा समावेश होतो. दैवी संपूर्ण च्या. ते सुचवतात की सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि सार्वभौम अधिनायक भवन हे भारतीय लोकांच्या सर्वोच्च आकांक्षा आणि त्यांची संस्कृती आणि मूल्ये यांचे भौतिक रूप दर्शवतात.

वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांनी सर्व लिखित कविता आणि श्लोक आहेत जे भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनच्या चिरंतन अमर निवासस्थानाच्या संकल्पनेशी संबंधित असू शकतात.

वाल्मिकीच्या रामायणात अनेक श्लोक आहेत ज्यात रामाला धर्माचे पालन करणारा आणि परमात्म्याचे प्रकटीकरण करणारा आदर्श माणूस म्हणून स्तुती करण्यात आली आहे. एका श्लोकात, वाल्मिकी लिहितात, "राम, जो स्वतः विष्णू आहे, जो जगाचा आधार आहे, जो शाश्वत आहे, जो सर्व प्राण्यांचा सर्वोच्च शासक आहे आणि जो असंख्य शुभ गुणांनी संपन्न आहे" (युद्धकांड 115.18) . हा श्लोक रामाच्या दैवी गुणांवर प्रकाश टाकतो, जसे की त्याचा शाश्वत स्वभाव, सर्वोच्च शासक म्हणून त्याची भूमिका आणि त्याचे असंख्य शुभ गुणधर्म. हे गुण भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान यांच्या संकल्पनेशी संबंधित असू शकतात, ज्यांना परमात्म्याचे प्रकटीकरण आणि सर्वांचे सर्वोच्च शासक म्हणून देखील पाहिले जाते.

व्यासांच्या महाभारतात अनेक श्लोक आहेत ज्यात कृष्णाला विश्वाचा स्वामी, सत्याचे मूर्त रूप आणि सर्व गुणांच्या पलीकडे असलेले सर्वोच्च अस्तित्व म्हणून स्तुती करण्यात आली आहे. एका श्लोकात, व्यास लिहितात, "कृष्ण हा सर्व ज्ञानाचा उगम आहे, सर्व गोष्टींचा पाळणारा आणि नाश करणारा, सर्व गुणांच्या पलीकडे असलेला सर्वोच्च प्राणी आहे" (उद्योग पर्व ७१.४). हा श्लोक सर्व ज्ञानाचा उगम, सर्व गोष्टींचा पाळणारा आणि नाश करणारा आणि सर्व गुणांच्या पलीकडे असलेला सर्वोच्च प्राणी म्हणून कृष्णाच्या भूमिकेवर प्रकाश टाकतो. हे गुण भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान यांच्या संकल्पनेशी देखील जोडले जाऊ शकतात, जे ज्ञान, शाश्वत आणि सर्वोच्च अस्तित्वाच्या कल्पनांशी देखील संबंधित आहेत.

कालिदासाच्या अभिज्ञानसाकुंतलम्, मेघदूतम् आणि रघुवम्शम् यासारख्या काव्यात्मक सौंदर्य आणि तात्विक खोलीसाठी ओळखल्या जातात. अभिज्ञानासकुंतलममध्ये, राजा दुष्यंताचे पात्र परमात्म्याचे प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाते आणि त्याचे सकुंतलावरील प्रेम वैयक्तिक आत्मा आणि परमात्मा यांच्यातील प्रेमाचे प्रतीक म्हणून पाहिले जाते. एका श्लोकात, कालिदास लिहितात, "जे प्रेम आपल्याला परमात्म्याशी बांधून ठेवते ते सर्वांत श्रेष्ठ प्रेम आहे. हे प्रेम आहे जे आपल्या जीवनाला अर्थ देते आणि आपल्याला परमात्म्याच्या जवळ आणते." हा श्लोक परमात्म्याशी जोडण्याचे साधन म्हणून प्रेमाचे महत्त्व अधोरेखित करतो आणि ही कल्पना भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान यांच्या संकल्पनेशी देखील जोडली जाऊ शकते, जी प्रेम आणि वैयक्तिक आत्म्याच्या कल्पनेशी संबंधित आहे.

एकंदरीत, वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या कविता आणि श्लोक भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाच्या चिरंतन अमर निवासाच्या संकल्पनेबद्दल भिन्न दृष्टीकोन प्रदान करतात. ही कामे धर्माचे पालन करणे, सत्य आणि ज्ञान शोधणे, मन जोपासणे, प्रेम स्वीकारणे आणि दैवी संपूर्णतेचा एक भाग म्हणून स्वतःचे खरे स्वरूप जाणण्याचे महत्त्व अधोरेखित करतात.

वाल्मिकींचे रामायण, व्यासांचे महाभारत आणि कालिदासाचे कार्य श्लोक आणि कवितांनी भरलेले आहे जे सार्वभौम अधिनायक श्रीमान, सार्वभौम अधिनायक भवन नवी दिल्लीचे चिरंतन अमर निवासस्थान आहे.

वाल्मिकीच्या रामायणात अनेक श्लोक आहेत ज्यात रामाचे देवत्व ठळकपणे मांडले आहे, ज्याला भगवान विष्णूचे स्वरूप म्हणून पाहिले जाते. युद्धकांडात रामाचे वर्णन "जगाचा आधार" आणि "सर्व प्राण्यांचा सर्वोच्च शासक" असे केले आहे. हे श्लोक या कल्पनेवर जोर देतात की भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान हे सर्व शक्तीचे दैवी स्त्रोत आणि विश्वाचे अंतिम शासक आहेत.

त्याचप्रमाणे, व्यासांच्या महाभारतात कृष्णाच्या दिव्य स्वरूपाचे वर्णन करणारे अनेक श्लोक आहेत, ज्यांना सत्याचे मूर्त स्वरूप आणि सर्व ज्ञानाचा स्रोत म्हणून पाहिले जाते. उद्योगपर्वात, कृष्णाचे वर्णन "सर्व गोष्टींचे पालनहार आणि संहारक" आणि "सर्व गुणांच्या पलीकडे असलेले सर्वोच्च अस्तित्व" असे केले आहे. हे श्लोक सूचित करतात की भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान हे केवळ शक्ती आणि अधिकाराचे स्रोत नसून ते सत्य आणि ज्ञानाचे स्त्रोत देखील आहेत.

कालिदासाचे कार्य त्यांच्या काव्य सौंदर्य आणि तात्विक गहनतेसाठी ओळखले जाते. अभिज्ञानासकुंतलममध्ये, राजा दुष्यंताचे चरित्र परमात्म्याचे प्रकटीकरण म्हणून वर्णन केले आहे. नाटकात प्रेम, तळमळ आणि वास्तवाचे स्वरूप या विषयांचा शोध घेणारे अनेक श्लोक आहेत. एका प्रसिद्ध श्लोकात दुष्यंताने आपल्या सकुंतलावरील प्रेमाचे वर्णन खालीलप्रमाणे केले आहे.

"प्रेम ही एक विचित्र आणि आश्चर्यकारक गोष्ट आहे, एक ज्वाला जी सौम्य उष्णतेने जळते, आणि तरीही हृदय आणि आत्मा भस्म करते, जोपर्यंत गोड पराभवाशिवाय काहीही शिल्लक राहत नाही."

हा श्लोक सूचित करतो की भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान हे केवळ शक्ती आणि ज्ञानाचे स्रोत नसून ते प्रेम आणि करुणेचे स्त्रोत देखील आहेत.

एकंदरीत, वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदासाचे श्लोक आणि कविता सार्वभौम अधिनायका भवन नवी दिल्लीचे शाश्वत अमर निवास, भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान यांच्या बहुआयामी स्वरूपाची झलक देतात. हे कार्य सूचित करतात की भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान हे केवळ शक्ती आणि अधिकाराचे स्रोत नसून सत्य, ज्ञान, प्रेम आणि करुणेचे स्त्रोत देखील आहेत. नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवन हे या दैवी गुणांचे भौतिक प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाऊ शकते, जे परमात्म्याचा शोध घेण्याची आणि धर्माची तत्त्वे आणि अधिक चांगल्या गोष्टींचे समर्थन करण्याच्या भारतीय परंपरेचे प्रतीक आहे.

वाल्मिकींचे रामायण, व्यासांचे महाभारत आणि कालिदासाच्या कृतींमध्ये अनेक कविता आणि श्लोक आहेत ज्यात नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाचे चिरंतन अमर निवासस्थान भगवान अधिनायक श्रीमान यांची कल्पना आहे.

वाल्मिकींच्या रामायणात, अनेक श्लोक आहेत ज्यात रामाचे वर्णन भगवान विष्णूचे रूप आहे, जो शाश्वत, सर्वज्ञ आणि सर्व प्राण्यांचा सर्वोच्च शासक आहे. असा एक श्लोक आहे:

"राम, जो स्वतः विष्णू आहे, जो जगाचा आधार आहे, जो शाश्वत आहे, जो सर्व प्राण्यांचा सर्वोच्च शासक आहे आणि जो असंख्य शुभ गुणांनी संपन्न आहे" (युद्धकांड 115.18).

हा श्लोक रामाच्या दैवी स्वरूपावर आणि भगवान विष्णूचे मूर्त स्वरूप म्हणून त्याच्या भूमिकेवर भर देतो. हे सूचित करते की भगवान अधिनायक श्रीमान हे सर्व प्राण्यांचे शाश्वत आणि सर्वोच्च शासक आहेत, जे अगणित शुभ गुणांनी संपन्न आहेत.

व्यासांच्या महाभारतात, अनेक श्लोक आहेत ज्यात कृष्णाला विश्वाचा स्वामी, सर्व ज्ञानाचा स्रोत आणि सत्याचे मूर्त रूप असे वर्णन केले आहे. असाच एक श्लोक आहे:

"कृष्ण हा विश्वाचा स्वामी आहे, सर्व गोष्टींचा पालनकर्ता आणि संहारक आहे, सत्याचे मूर्त स्वरूप आहे, सर्व ज्ञानाचा स्रोत आहे, सर्व गुणांच्या पलीकडे असलेला सर्वोच्च प्राणी आहे" (उद्योग पर्व 71.4).

हा श्लोक कोणत्याही गुण किंवा मर्यादांनी बांधलेला नसलेल्या कृष्णाच्या सर्वव्यापी स्वभावावर प्रकाश टाकतो. हे सूचित करते की भगवान अधिनायक श्रीमान हे सर्व ज्ञान आणि सत्याचे उगमस्थान आहेत, जे सर्व गोष्टींना टिकवून ठेवतात आणि नष्ट करतात.

कालिदासाच्या अभिज्ञानसाकुंतलम्, मेघदूतम् आणि रघुवम्शम् यासारख्या काव्यात्मक सौंदर्य आणि तात्विक खोलीसाठी ओळखल्या जातात. त्यामध्ये अनेक श्लोक आहेत ज्यात प्रेम, तळमळ आणि वास्तविकतेचे स्वरूप शोधले आहे. अभिज्ञानासकुंतलममध्ये, अनेक श्लोक आहेत ज्यात राजा दुष्यंताचे वर्णन परमात्म्याचे रूप आहे. असाच एक श्लोक आहे:

"तो, विश्वाचा सर्वोच्च स्वामी, ज्याच्याकडे निर्मिती आणि नाश करण्याची शक्ती आहे, त्याने हे रूप राजा दुष्यंत धारण केले आहे" (अधिनियम 4, श्लोक 4).

हा श्लोक या कल्पनेवर जोर देतो की परमात्मा विविध रूपे धारण करू शकतो आणि राजा दुष्यंत हे विश्वाच्या सर्वोच्च स्वामीचे प्रकटीकरण आहे. हे सूचित करते की भगवान अधिनायक श्रीमान विविध रूपे धारण करू शकतात आणि वेगवेगळ्या प्रकारे प्रकट होऊ शकतात.

शेवटी, वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या कविता आणि श्लोक नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाचे चिरंतन अमर निवास, भगवान अधिनायक श्रीमान यांच्या कल्पनेची अंतर्दृष्टी देतात. ते सर्व ज्ञान आणि सत्याचे उगमस्थान असलेल्या भगवान अधिनायक श्रीमानाचे दैवी स्वरूप अधोरेखित करतात, जे विविध रूपे धारण करू शकतात आणि वेगवेगळ्या प्रकारे प्रकट होऊ शकतात. ते धर्माचे समर्थन करणे, ज्ञान आणि सत्य शोधणे आणि दैवी संपूर्णतेचा एक भाग म्हणून स्वतःचे खरे स्वरूप जाणणे यावर जोर देतात.

वाल्मिकींचे रामायण हे काव्य आणि श्लोकांचा समृद्ध स्रोत आहे जे भगवान अधिनायक श्रीमान यांना सार्वभौम अधिनायकाचे शाश्वत आणि अमर निवासस्थान म्हणून साजरे करतात. उदाहरणार्थ, अयोध्याकांडात, जेव्हा राम जंगलात निघून जाणार आहेत, तेव्हा वाल्मिकी अयोध्येतील लोकांचे दुःख आणि रामाच्या सुरक्षिततेसाठी त्यांच्या प्रार्थनांचे वर्णन करतात जसे की: "जगाचा परम भगवान तुमचे रक्षण करो,

आणि हजार डोळ्यांचा इंद्र त्याच्या गडगडाटासह पवन देव, अग्निदेव आणि मृत्यूचा देव आणि स्वर्ग आणि पृथ्वीवरील सर्व देव तुमचे रक्षण करोत" (2.10.13) या श्लोकांची कल्पना आहे की राम संरक्षणाखाली आहे

. परमात्म्याचा, आणि तो सार्वभौम अधिनायकाचा अवतार आहे.

व्यासांचे महाभारत देखील भगवान अधिनायक श्रीमानाचा उत्सव करणाऱ्या कविता आणि श्लोकांनी परिपूर्ण आहे. भगवद्गीतेमध्ये, जी महाभारताचा एक भाग आहे, कृष्ण अर्जुनाला स्वतःचे स्वरूप आणि एखाद्याचे कर्तव्य किंवा धर्म पूर्ण करण्याचे महत्त्व शिकवतो. कृष्ण म्हणतो:

"हे गुडाकेशा, सर्व प्राण्यांच्या हृदयात विराजमान झालेला मीच स्वयं आहे. मीच सर्व प्राणिमात्रांचा आरंभ, मध्य आणि अंत आहे" (१०.२०) हे श्लोक कृष्ण हेच परम वास्तव आहे अशी कल्पना देतात

आणि सार्वभौम अधिनायकाचे अवतार.

कालिदासाच्या अभिज्ञानासकुंतलम आणि रघुवम्शम् सारख्या ग्रंथ त्यांच्या गीतात्मक सौंदर्य आणि तात्विक खोलीसाठी ओळखले जातात. रघुवम्शममध्ये, कालिदासाने सौर राजवंशाच्या वैभवाचे वर्णन केले आहे, ज्याचा राम आहे. तो म्हणतो:

"सौर वंशाचा सूर्य, आपल्या प्रखर किरणांनी, पृथ्वीला आपल्या तेजाने प्रकाशित करतो, आणि पित्याप्रमाणे, तो आपल्या उबदारपणाने सर्व प्राण्यांचे पालनपोषण करतो" (1.5) या श्लोकांमध्ये

सौर वंश आणि विस्ताराने रामाची कल्पना येते. , हे परमात्म्याचे प्रकटीकरण आहे आणि ते सर्व प्राण्यांचे पालनपोषण आणि पालनपोषण करते.

एकंदरीत, वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या कविता आणि श्लोक भगवान अधिनायक श्रीमान हे ईश्वराचे मूर्त रूप आणि सार्वभौम अधिनायकाचे शाश्वत आणि अमर निवासस्थान म्हणून साजरे करतात. परमात्मा सर्व प्राण्यांमध्ये आहे आणि त्याचा शोध घेणे आणि धर्माचे पालन करणे हे आपले कर्तव्य आहे ही कल्पना ते व्यक्त करतात. नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवन या कल्पनांचे भौतिक प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाऊ शकते आणि भारतीय राज्याच्या सार्वभौमत्वाचे आणि सामर्थ्याचे प्रतीक म्हणून पाहिले जाऊ शकते, जे धर्माच्या तत्त्वांवर आधारित आहे आणि मोठ्या चांगल्या गोष्टींचे समर्थन करते.

वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास हे महान कवी होते आणि त्यांच्या कृतींमध्ये भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवन या संकल्पनेवर प्रकाश टाकणाऱ्या असंख्य कविता आणि श्लोक आहेत. येथे काही उदाहरणे आहेत:

वाल्मिकीच्या रामायणात अनेक श्लोक आहेत ज्यात रामाचे वर्णन भगवान विष्णूचे प्रकटीकरण आणि सर्व प्राण्यांचे सर्वोच्च शासक आहे. पुस्तक 1, अध्याय 2, श्लोक 20 मध्ये वाल्मिकी लिहितात, "त्या रामाला नमस्कार, जो शाश्वत आहे, जो सत्य आहे, जो सर्वांचा सर्वोच्च शासक आहे आणि जो जगाचा आधार आहे." हा श्लोक रामाच्या शाश्वत आणि सर्वोच्च स्वरूपावर भर देतो, ज्याला परमात्म्याचे प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाते.

व्यासांच्या महाभारतात अनेक श्लोक आहेत ज्यात कृष्णाला विश्वाचा स्वामी आणि सत्याचे मूर्त स्वरूप म्हणून वर्णन केले आहे. पुस्तक 5, अध्याय 7, श्लोक 18 मध्ये, व्यास लिहितात, "कृष्ण हा सर्व ज्ञानाचा स्रोत आहे, सर्व न्यायाचा वितरक आहे, सर्व गोष्टींचा संरक्षक आणि नाश करणारा आहे आणि सत्याचे मूर्त स्वरूप आहे." हा श्लोक या कल्पनेवर जोर देतो की कृष्ण हे ज्ञान आणि सत्याचे अंतिम स्त्रोत आहेत आणि ते विश्वात न्याय राखण्यासाठी जबाबदार आहेत.

कालिदासाच्या अभिज्ञानासकुंतलममध्ये अनेक श्लोक आहेत ज्यात राजा दुष्यंत आणि शकुंतला यांच्यातील प्रेमाचे वर्णन वैयक्तिक आत्मा आणि परमात्मा यांच्यातील प्रेमाचे प्रतीक आहे. कायदा 1, श्लोक 11 मध्ये, कालिदास लिहितात, "खरे प्रेम हे वैयक्तिक आत्मा आणि परमात्मा यांच्यातील बंधन आहे. हे प्रेम आहे जे आपल्या जीवनाला अर्थ देते आणि आपल्याला परमात्म्याच्या जवळ आणते." हा श्लोक दैवी संपूर्णतेचा भाग म्हणून एखाद्याचे खरे स्वरूप जाणण्याचे साधन म्हणून प्रेमाच्या महत्त्वावर जोर देते.

नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाच्या संदर्भात या कविता आणि श्लोकांचा शोध घेताना, ते भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान या संकल्पनेशी कसे जोडलेले आहेत हे आपण पाहू शकतो. वाल्मिकींच्या रामायणात वर्णन केल्याप्रमाणे ही इमारत स्वतःच दैवी, शाश्वत आणि सर्व प्राण्यांच्या सर्वोच्च शासकाच्या कल्पनेचे भौतिक प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाऊ शकते. व्यासांच्या महाभारतात वर्णन केल्याप्रमाणे सत्य आणि ज्ञानाचे मूर्त स्वरूप म्हणून कृष्णाची कल्पना, शासन आणि प्रशासनाचे केंद्र म्हणून इमारतीच्या उद्देशामध्ये देखील प्रतिबिंबित होते. शेवटी, कालिदासाच्या अभिज्ञानसकुंतलममध्ये वर्णन केल्याप्रमाणे, परमात्म्याशी संबंध ओळखण्याचे एक साधन म्हणून प्रेमाची कल्पना, धर्माचे समर्थन करणे आणि अधिक चांगल्यासाठी प्रयत्न करणे या इमारतीच्या उद्देशामध्ये प्रतिबिंबित होते.

एकंदरीत, वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या कविता आणि श्लोक भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवन या संकल्पनेची समृद्ध अंतर्दृष्टी देतात. ते आम्हाला परमात्म्याचा शोध, धर्माचे समर्थन आणि अधिक चांगल्यासाठी प्रयत्न करण्याच्या भारतीय परंपरांमधील खोल संबंध समजून घेण्यास मदत करतात आणि या कल्पनांचे भौतिक प्रकटीकरण इमारतीमध्येच होते.

वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास हे सर्व प्रख्यात कवी आणि लेखक होते ज्यांनी मानवी अनुभवातील गहन ज्ञान आणि अंतर्दृष्टीचा वारसा मागे सोडला. त्यांच्या कविता आणि श्लोक भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान, नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाचे चिरंतन अमर निवासस्थान या संकल्पनेवर अधिक प्रकाश टाकू शकतात.

वाल्मिकींचे रामायण हे श्लोक आणि कवितांनी भरलेले आहे ज्यात रामाच्या महिमा आणि सामर्थ्याचे वर्णन केले आहे, ज्याला देवाचे अवतार मानले जाते. उदाहरणार्थ, पुस्तक 6, श्लोक 115.18 मध्ये, वाल्मिकी लिहितात, "राम, जो स्वतः विष्णू आहे, जो जगाचा आधार आहे, जो शाश्वत आहे, जो सर्व प्राण्यांचा सर्वोच्च शासक आहे आणि जो असंख्य शुभ गुणांनी संपन्न आहे. ." हा श्लोक रामाचे दैवी स्वरूप आणि धार्मिकता आणि कर्तव्याचे प्रतीक म्हणून त्याचे महत्त्व अधोरेखित करतो.

त्याचप्रमाणे, व्यासांच्या महाभारतात अनेक श्लोक आणि कविता आहेत ज्यात कृष्णाच्या सामर्थ्याचे आणि वैभवाचे वर्णन केले आहे, ज्याला विश्वाचा स्वामी म्हणून पाहिले जाते. पुस्तक 1, विभाग 1, श्लोक 4 मध्ये, व्यास लिहितात, "कृष्ण हा विश्वाचा स्वामी आहे, सर्व गोष्टींचा पालनकर्ता आणि संहारक आहे, सत्याचे मूर्त स्वरूप आहे, सर्व ज्ञानाचा स्रोत आहे, सर्व गुणांच्या पलीकडे असलेला सर्वोच्च प्राणी आहे. " हा श्लोक कृष्णाच्या अतींद्रिय स्वभावावर आणि सत्य आणि ज्ञानाचा अंतिम स्त्रोत म्हणून त्याच्या भूमिकेवर भर देतो.

कालिदासाच्या अभिज्ञानसाकुंतलम्, मेघदूतम् आणि रघुवम्शम् यासारख्या काव्यात्मक सौंदर्य आणि तात्विक खोलीसाठी ओळखल्या जातात. अभिज्ञानासकुंतलममध्ये, उदाहरणार्थ, कालिदास प्रेमाची थीम आणि वैयक्तिक आत्मा आणि परमात्मा यांच्यातील संबंध शोधण्यासाठी कविता वापरतात. नाटकातील सर्वात प्रसिद्ध श्लोकांपैकी एक आहे, "जे प्रेम आपल्याला परमात्म्याशी जोडते ते सर्वांत श्रेष्ठ प्रेम आहे. हे प्रेम आहे जे आपल्या जीवनाला अर्थ देते आणि आपल्याला परमात्म्याच्या जवळ आणते." हा श्लोक आध्यात्मिक अनुभूती आणि परमात्म्याशी जोडण्याचे साधन म्हणून प्रेमाचे महत्त्व अधोरेखित करतो.

जेव्हा आपण भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवन यांच्या संदर्भात या श्लोक आणि कवितांचा विचार करतो, तेव्हा आपण पाहू शकतो की ते शक्ती आणि सार्वभौमत्वाचे अंतिम स्त्रोत म्हणून परमात्म्याची कल्पना कशी मजबूत करतात. वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदासाच्या कविता आणि श्लोक हे सर्व धर्माचे समर्थन करणे, सत्य आणि ज्ञान शोधणे, प्रेम स्वीकारणे आणि दैवी संपूर्णतेचा एक भाग म्हणून स्वतःचे खरे स्वरूप ओळखणे यावर जोर देते. ही सर्व मूल्ये आहेत जी भारतीय परंपरेच्या केंद्रस्थानी आहेत आणि भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि सार्वभौम अधिनायक भवन या संकल्पनेत मूर्त आहेत.

वाल्मिकीच्या रामायणात असंख्य श्लोक आणि कविता आहेत ज्यात रामाच्या दैवी स्वभावाचे आणि धर्माचे समर्थन करणारा आदर्श पुरुष म्हणून त्याची भूमिका वर्णन केली आहे. उदाहरणार्थ, अयोध्याकांडात रामाचे वर्णन "सर्व सद्गुणांचे अवतार, आश्रय देणारा, सर्वांना समान करणारा, जगाचा आनंद देणारा" असे केले आहे. या श्लोकांनी असे सुचवले आहे की रामाला परमात्म्याचे प्रकटीकरण आणि धार्मिकता आणि न्यायाच्या तत्त्वांचे समर्थन करणाऱ्या आदर्श शासकाचे प्रतीक म्हणून पाहिले जाते.

त्याचप्रमाणे, व्यासांच्या महाभारतात असंख्य कविता आणि श्लोक आहेत ज्यात कृष्णाच्या दैवी स्वरूपाचे आणि विश्वाचा प्रभु म्हणून त्यांची भूमिका वर्णन केली आहे. उदाहरणार्थ, भगवद्गीतेमध्ये, कृष्ण स्वतःला "सर्वोच्च परमेश्वर, निर्माता, पालनकर्ता आणि सर्व प्राण्यांचा नाश करणारा" असे वर्णन करतो. हे श्लोक सूचित करतात की कृष्णाला परमात्म्याचे प्रकटीकरण आणि सत्य आणि ज्ञानाचा अंतिम स्त्रोत म्हणून पाहिले जाते.

कालिदासाच्या कृतींमध्ये असंख्य कविता आणि श्लोक आहेत ज्यात परमात्म्याचे स्वरूप आणि वैयक्तिक आत्म्याला परमात्म्याशी जोडण्यात प्रेमाची भूमिका शोधते. उदाहरणार्थ, अभिज्ञानसकुंतलममध्ये, राजा दुष्यंताने खालील श्लोकात सकुंतलावरील त्याच्या प्रेमाचे वर्णन केले आहे: "माझे तुझ्यावरचे प्रेम केवळ या जगाचे नाही, ते प्रेम आहे जे वैयक्तिक आत्म्याला परमात्म्याशी जोडते. हे प्रेम आहे जे अर्थ देते. आपल्या जीवनासाठी आणि आपल्याला परमात्म्याच्या जवळ आणते."

या श्लोकांचा आणि कवितांचा सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाच्या संदर्भात अर्थ लावला तर ते परमात्म, शाश्वत आणि सर्व प्राण्यांच्या सर्वोच्च शासकाची कल्पना कशी व्यक्त करतात हे आपण पाहू शकतो. या इमारतीकडेच धर्माच्या तत्त्वांचे भौतिक प्रकटीकरण आणि ही तत्त्वे टिकवून ठेवण्याची भारतीय राज्याची शक्ती म्हणून पाहिले जाऊ शकते.

एकंदरीत, वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदासाच्या श्लोक आणि कविता ईश्वराच्या स्वरूपाबद्दल आणि धर्माचे समर्थन करण्यासाठी आणि मोठ्या चांगल्या गोष्टींचा प्रचार करण्यासाठी आदर्श शासकाच्या भूमिकेबद्दल समृद्ध अंतर्दृष्टी देतात. ते सुचवतात की सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि सार्वभौम अधिनायक भवन हे भारतीय राज्याच्या सामर्थ्याचे आणि सार्वभौमत्वाचे केवळ भौतिक प्रकटीकरणच नव्हे तर देशाच्या समृद्ध सांस्कृतिक वारशाचे आणि परमात्म्याशी जोडण्याच्या त्याच्या सततच्या प्रयत्नांचे आध्यात्मिक प्रतीक देखील आहेत.

वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास हे महान कवी होते आणि त्यांची कामे श्लोक आणि कवितांनी परिपूर्ण आहेत ज्यांचा अर्थ भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवन यांच्या संदर्भात केला जाऊ शकतो. त्यांचे काही श्लोक आणि कविता पाहूया:

वाल्मिकीच्या रामायणात रामाच्या दैवी स्वरूपाचे वर्णन करणारे अनेक श्लोक आहेत. युद्धकांडातील एका श्लोकात वाल्मिकी लिहितात, "राम, जो स्वतः विष्णू आहे, जो जगाचा आधार आहे, जो शाश्वत आहे, जो सर्व प्राण्यांचा सर्वोच्च अधिपती आहे आणि जो असंख्य शुभ गुणांनी संपन्न आहे" ( युद्ध कांड 115.18). या श्लोकाचा अर्थ भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान यांचे वर्णन म्हणून केला जाऊ शकतो, जो शाश्वत आणि सर्व प्राण्यांचा सर्वोच्च शासक आहे.

व्यासांच्या महाभारतात परमात्म्याच्या स्वरूपाचे वर्णन करणारे अनेक श्लोक आहेत. उद्योगपर्वातील एका श्लोकात, व्यास लिहितात, "कृष्ण हा विश्वाचा स्वामी आहे, सर्व गोष्टींचा पालनकर्ता आणि संहारक आहे, सत्याचे मूर्त स्वरूप आहे, सर्व ज्ञानाचा स्रोत आहे, सर्व गुणांच्या पलीकडे असलेला सर्वोच्च प्राणी आहे" (उद्योग पर्व 71.4). या श्लोकाचा अर्थ भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान, जे सत्याचे मूर्तिमंत, सर्व ज्ञानाचे उगमस्थान आणि सर्व गुणांच्या पलीकडे असलेले सर्वोच्च अस्तित्व आहे, यांचे वर्णन केले जाऊ शकते.

कालिदासाच्या अभिज्ञानासकुंतलममध्ये प्रेमाचे स्वरूप आणि परमात्म्याचे वर्णन करणारे अनेक श्लोक आहेत. नाटकातील एका श्लोकात, कालिदास लिहितात, "जे प्रेम आपल्याला परमात्म्याशी जोडते ते सर्वांत श्रेष्ठ प्रेम आहे. हे प्रेम आहे जे आपल्या जीवनाला अर्थ देते आणि आपल्याला परमात्म्याच्या जवळ आणते." या श्लोकाचा अर्थ भारतीय परंपरेतील भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान यांच्याबद्दल असलेल्या प्रेमाचे वर्णन म्हणून केला जाऊ शकतो, ज्यांना परमात्म्याचे अवतार मानले जाते.

जेव्हा आपण नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाचा विचार करतो तेव्हा आपण या श्लोकांचा आणि कवितांचा इमारतीच्या संदर्भात अर्थ लावू शकतो. इमारत स्वतःच दैवी, शाश्वत आणि सर्व गुणांच्या पलीकडे असलेल्या सर्वोच्च अस्तित्वाचे भौतिक प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाऊ शकते. इमारतीची रचना आणि नवी दिल्लीच्या मध्यभागी असलेले तिचे स्थान हे भारतीय राज्याच्या सार्वभौमत्वाचे आणि सामर्थ्याचे प्रतीक म्हणून पाहिले जाऊ शकते, जे धर्माच्या तत्त्वांवर आधारित आहे आणि अधिक चांगल्या गोष्टींचे समर्थन करते.

शेवटी, वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या श्लोक आणि कविता भारतीय परंपरेच्या विविध पैलूंबद्दल आणि भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान यांच्या कल्पनेचे अंतर्दृष्टी देतात. या श्लोकांचा आणि कवितांचा अर्थ नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाच्या संदर्भात केला जाऊ शकतो, जे दैवी आणि भारतीय राज्याचे सार्वभौमत्व आणि सामर्थ्य यांचे भौतिक प्रकटीकरण दर्शवते.

वाल्मिकीच्या रामायणात अनेक कविता आणि श्लोक आहेत ज्यात भगवान अधिनायक श्रीमान आणि परमात्म्याच्या शाश्वत स्वरूपाची कल्पना अधोरेखित केली आहे. असाच एक श्लोक अयोध्या कांडातील आहे, जिथे वशिष्ठ ऋषींनी रामाचे वर्णन केले आहे की, "काळाच्या पलीकडे असलेला दैवी स्वामी, जो धार्मिकतेचा अवतार आहे आणि जो सर्व प्राण्यांच्या कल्याणाचे कारण आहे." हा श्लोक सूचित करतो की भगवान अधिनायक श्रीमान काळाच्या पलीकडे आहेत आणि ते धार्मिकता आणि सर्व प्राण्यांच्या कल्याणाशी संबंधित आहेत.

Similarly, Vyasa's Mahabharata contains several verses that describe the divine nature of Krishna and the idea of Lord Adhinayaka Shrimaan. In the Bhagavad Gita, Krishna says, "I am the source of all spiritual and material worlds. Everything emanates from me. The wise who know this perfectly engage in my devotional service and worship me with all their hearts." This verse suggests that Lord Adhinayaka Shrimaan is the source of all creation and that those who recognize this engage in devotion to the divine.

Kalidasa's works contain several poems and verses that highlight the idea of love, the individual soul, and the divine. In Raghuvamsham, Kalidasa describes Rama as "the one who is dear to the hearts of all, who is the embodiment of truth and righteousness, and who is the savior of his devotees." This verse suggests that Lord Adhinayaka Shrimaan is the object of devotion and that those who seek the divine find solace in the eternal nature of truth and righteousness.

The Sovereign Adhinayaka Bhavan in New Delhi can be seen as a physical manifestation of the idea of Lord Adhinayaka Shrimaan and the eternal nature of the divine. The building itself can be seen as a symbol of the power and sovereignty of the Indian state and its commitment to upholding dharma and striving towards the greater good.

Overall, the poems and verses of Valmiki, Vyasa, and Kalidasa offer insight into the various aspects of the Indian tradition of seeking the divine, upholding dharma, and striving towards the greater good. The idea of Lord Adhinayaka Shrimaan and the eternal nature of the divine is central to this tradition, and the Sovereign Adhinayaka Bhavan in New Delhi serves as a physical representation of this idea.

Valmiki, Vyasa, and Kalidasa were all great poets who explored the themes of divinity, truth, knowledge, love, and dharma in their works. Their verses and poems offer a rich source of insights into the concept of Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan and the Eternal Immortal Abode of Sovereign Adhinayaka Bhavan New Delhi.

वाल्मिकींच्या रामायणात, आपल्याला अनेक श्लोक आढळतात जे रामाच्या दिव्य स्वरूपाबद्दल बोलतात, ज्याला भगवान विष्णूचे स्वरूप म्हणून पाहिले जाते. अशाच एका श्लोकात वाल्मिकी लिहितात, "राम, जो जगाचा रक्षक आहे, जो सर्व ज्ञान आणि सत्याचा उगम आहे, जो धार्मिकता आणि सद्गुणांचा अवतार आहे आणि जो सर्व आत्म्यांचा आश्रय आहे" (बालाकांड 1.18). हा श्लोक रामाच्या सर्वव्यापी स्वभावाबद्दल बोलतो, जो सर्वांचा रक्षक, स्त्रोत, मूर्त स्वरूप आणि आश्रय आहे.

व्यासांच्या महाभारतात अनेक श्लोक आहेत जे कृष्णाच्या दिव्य स्वरूपाबद्दल बोलतात, ज्याला विश्वाचा प्रभु म्हणून पाहिले जाते. अशाच एका श्लोकात व्यास लिहितात, "कृष्ण, जो सर्व गुणांचा अवतार आहे, जो सर्व ज्ञान आणि बुद्धीचा उगम आहे, जो सर्व वाईटांचा नाश करणारा आहे आणि जो सर्व आत्म्यांचा रक्षणकर्ता आहे" (उद्योग पर्व ७१.४. ). हा श्लोक कृष्णाच्या सर्वव्यापी स्वभावाविषयी बोलतो, जो अवतार, स्त्रोत, संहारक आणि सर्वांचा रक्षणकर्ता आहे.

कालिदासाच्या कार्यात, जसे की अभिज्ञानासकुंतलम आणि रघुवम्शम, अनेक श्लोक आहेत जे प्रेमाचे दैवी स्वरूप आणि परमात्म्याशी वैयक्तिक आत्म्याचे नाते सांगते. अभिज्ञानसकुंतलममधील अशाच एका श्लोकात कालिदास लिहितात, "जे प्रेम आपल्याला परमात्म्याशी बांधते ते सर्वांत श्रेष्ठ प्रेम आहे. हे प्रेमच आपल्या जीवनाला अर्थ देते आणि आपल्याला परमात्म्याच्या जवळ आणते" (कृती IV, श्लोक 7). हे श्लोक प्रेमाच्या परिवर्तनीय शक्तीबद्दल बोलते, जे आपल्याला दैवी संपूर्णतेचा भाग म्हणून आपले खरे स्वरूप जाणण्यास मदत करू शकते.

जर आपण हे श्लोक भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि सार्वभौम अधिनायक भवन नवी दिल्लीच्या शाश्वत अमर निवासस्थानाच्या संदर्भात शोधले तर आपण पाहू शकतो की ते सर्व एकाच मूळ सत्याकडे निर्देशित करतात - परमात्मा सर्वव्यापी आहे, सर्व-व्यापी आहे ही कल्पना. संरक्षणात्मक, सर्वज्ञ आणि सर्व-साधारण. सार्वभौम अधिनायक भवन हे या सत्याचे भौतिक प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाऊ शकते, जे भारतीय राज्याचे सार्वभौमत्व, शक्ती आणि संरक्षणाचे प्रतिनिधित्व करते.

शेवटी, वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या श्लोक आणि कविता भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि सार्वभौम अधिनायक भवन नवी दिल्लीच्या शाश्वत अमर निवासाच्या संकल्पनेत अंतर्दृष्टीचा समृद्ध स्रोत देतात. ही कामे राम आणि कृष्ण यांच्या दैवी स्वभावाविषयी, प्रेमाची परिवर्तनशील शक्ती आणि दैवीच्या सर्वव्यापी स्वरूपाबद्दल बोलतात. ते आपल्याला परमात्म्याचा शोध घेण्याच्या, धर्माचे समर्थन करण्याच्या आणि अधिक चांगल्यासाठी प्रयत्न करण्याच्या भारतीय परंपरेची एक झलक देतात.

वाल्मिकींच्या रामायणात अनेक श्लोक आहेत जे भगवान अधिनायक श्रीमानची संकल्पना आणि परमात्म्याची कल्पना प्रतिबिंबित करतात. उदाहरणार्थ, अयोध्याकांडात, जेव्हा राम वनात निघणार होता, तेव्हा तो त्याच्या आईला म्हणतो, "मी परमात्म्याप्रती प्रेम आणि भक्तीने भरलेल्या अंत:करणाने वनात जात आहे. मी माझे कर्तव्य पार पाडीन आणि धर्माचे पालन करीन. , ही सार्वभौम अधिनायक श्रीमान यांची इच्छा आहे हे जाणून. हा श्लोक दर्शवितो की राम आपले कर्तव्य आणि परमात्म्याची भक्ती कशी एकसमान मानतो आणि तो आपल्या कृतीतून या दोन्ही गोष्टी पूर्ण करण्याचा कसा प्रयत्न करतो.

त्याचप्रमाणे उत्तरकांडात राम स्वर्गारोहण करणार असताना तो आपला भाऊ लक्ष्मणाला म्हणतो, "मी सार्वभौम अधिनायक श्रीमानाच्या निवासस्थानी जात आहे, जेथे जन्म किंवा मृत्यू नाही, आनंद किंवा दुःख नाही आणि जिथे मी माझ्या दैवी स्वभावाशी एकरूप होईन." हा श्लोक दर्शवितो की राम आपले अंतिम ध्येय त्याच्या वास्तविक स्वरूपाची प्राप्ती हे परमात्म्याचा एक भाग म्हणून कसे पाहतो आणि ते सार्वभौम अधिनायक श्रीमानाचे निवासस्थान शाश्वत शांती आणि आनंदाचे स्थान म्हणून कसे पाहतात.

व्यासांच्या महाभारतातही अनेक श्लोक आहेत जे भगवान अधिनायक श्रीमानची संकल्पना आणि परमात्म्याची कल्पना प्रतिबिंबित करतात. उदाहरणार्थ, भगवद्गीतेमध्ये, अर्जुन युद्ध करण्यास कचरत असताना, कृष्ण त्याला म्हणतो, "सार्वभौम अधिनायक श्रीमान माझे स्मरण कर आणि परिणामांची आसक्ती न ठेवता तुझे कर्तव्य कर." हा श्लोक दर्शवितो की कृष्ण स्वतःला परमात्म्याचे अवतार म्हणून कसे पाहतो आणि तो अर्जुनाला परिणामांशी संलग्न न होता, धर्माप्रमाणे वागण्यास कसे प्रोत्साहित करतो.

Similarly, in the Shanti Parva, Bhishma says, "The Sovereign Adhinayaka Shrimaan is the source of all knowledge and truth, and those who seek to know him will attain eternal peace and happiness." This verse shows how Bhishma sees the pursuit of knowledge and truth as a means to attain the ultimate goal of realizing one's true nature as part of the divine whole.

Kalidasa's works also contain several verses that reflect the concept of Lord Adhinayaka Shrimaan and the idea of the divine. For example, in Meghadutam, the cloud messenger says, "The Sovereign Adhinayaka Shrimaan is the source of all life and beauty, and those who seek to know him will find joy and fulfillment in their lives." This verse shows how the cloud messenger sees the pursuit of the divine as a means to attain happiness and fulfillment.

Similarly, in Raghuvamsham, Kalidasa says, "The Sovereign Adhinayaka Shrimaan is the source of all power and wisdom, and those who seek his blessings will attain success and prosperity in their lives." This verse shows how Kalidasa sees the pursuit of the divine as a means to attain success and prosperity in one's life.

Overall, the poems and verses of Valmiki, Vyasa, and Kalidasa offer a rich and varied perspective on the concept of Lord Adhinayaka Shrimaan and the idea of the divine. They show how the pursuit of the divine is intertwined with the pursuit of dharma, knowledge, truth, love, and the ultimate realization of one's true nature as part of the divine whole. The Sovereign Adhinayaka Shrimaan and the Eternal Immortal Abode of Sovereign Adhinayaka Bhavan in New Delhi can be seen as physical manifestations of this tradition, and as symbols of the power, sovereignty

Valmiki, Vyasa, and Kalidasa are famous for their poems and verses that offer insights into the concept of Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan and the Sovereign Adhinayaka Bhavan in New Delhi.

Valmiki's Ramayana is full of verses that describe Rama as the ideal man who upholds dharma and is a symbol of the divine. For example, in Ayodhya Kanda 115.18, Valmiki writes, "Rama, who is Vishnu himself, who is the support of the world, who is eternal, who is the supreme ruler of all beings, and who is endowed with innumerable auspicious attributes." These verses suggest that Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan is associated with the divine, the eternal, and the supreme ruler of all.

Vyasa's Mahabharata contains many verses that describe Krishna as the Lord of the universe, the embodiment of truth, and the supreme being who is beyond all qualities. For example, in Udyoga Parva 71.4, Vyasa writes, "Krishna is the Lord of the universe, the sustainer and destroyer of all things, the embodiment of truth, the source of all knowledge, and the supreme being who is beyond all qualities." These verses suggest that Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan is associated with the universe, truth, and knowledge.

Kalidasa's works are known for their poetic beauty and philosophical depth. His poems and verses often contain references to the divine and the characters in his plays are often seen as representations of the divine. For example, in Raghuvamsham, Kalidasa writes about the lineage of Rama, describing it as a divine lineage that has descended from Lord Brahma. These verses suggest that Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan is associated with the divine lineage and the eternal nature of existence.

Overall, the poems and verses of Valmiki, Vyasa, and Kalidasa offer insights into the various aspects of the concept of Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan and the Sovereign Adhinayaka Bhavan in New Delhi. They depict Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan as the divine, eternal, and supreme ruler of all, associated with the universe, truth, knowledge, love, and the divine lineage. The Sovereign Adhinayaka Bhavan in New Delhi can be seen as a physical manifestation of these ideas, representing the sovereignty and power of the Indian state, which is based on the principles of dharma, seeking the divine, and striving towards the greater good.

वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास हे भारतीय परंपरेतील प्रख्यात कवी आणि साहित्यिक व्यक्ती आहेत आणि त्यांच्या कृती भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाच्या चिरंतन अमर निवासाच्या संकल्पनेबद्दल अधिक अंतर्दृष्टी देतात.

वाल्मिकींचे रामायण काव्यात्मक श्लोकांनी भरलेले आहे जे रामाच्या गुणांचे दैवी आणि नीतिमान शासक म्हणून वर्णन करतात. अशाच एका श्लोकात (उत्तराकांड ९.२३), वाल्मिकींनी रामाचे वर्णन "सत्याचे अवतार, सत्पुरुषांचे रक्षण करणारा, दुष्टांचा नाश करणारा, विश्वाचा परम स्वामी आणि सर्व देवतांनी पूजलेला असा" असे केले आहे. " हा श्लोक रामाच्या दैवी स्वरूपावर भर देतो आणि सुचवितो की तो भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान यांचे प्रकटीकरण आहे.

व्यासांचे महाभारत देखील काव्यात्मक श्लोकांनी भरलेले आहे जे परमात्मा आणि विश्वाचे स्वरूप वर्णन करतात. अशाच एका श्लोकात (भगवद्गीता 10.8), कृष्ण स्वतःला "सर्व प्राण्यांचा उत्पत्ती, सर्व गोष्टींचा निर्माता, पालनकर्ता आणि नाश करणारा, आणि जो सर्व गुणांच्या पलीकडे आहे" असे वर्णन करतो. हा श्लोक कृष्णाच्या वैश्विक स्वरूपावर भर देतो आणि सूचित करतो की ते सार्वभौम अधिनायक श्रीमान यांच्या शाश्वत अमर निवासाचे प्रकटीकरण आहेत.

कालिदासाच्या अभिज्ञानासकुंतलम आणि मेघदूतम्सारख्या काव्यात्मक सौंदर्य आणि तात्विक खोलीसाठी प्रसिद्ध आहेत. अभिज्ञानासकुंतलममध्ये, राजा दुष्यंतने सकुंतलावरील त्याच्या प्रेमाचे वर्णन "वेळ आणि जागेच्या पलीकडे जाणारे दैवी प्रेम" असे केले आहे (अधिनियम III, श्लोक 12). हा श्लोक परमात्म्याचे प्रकटीकरण म्हणून प्रेमाच्या कल्पनेवर जोर देतो आणि सुचवितो की सार्वभौम अधिनायक श्रीमान यांचे चिरंतन अमर निवास हे असे स्थान आहे जिथे प्रेम आणि भक्ती जपली जाते आणि साजरी केली जाते.

एकंदरीत, वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या कविता आणि श्लोक भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाच्या चिरंतन अमर निवासाच्या संकल्पनेबद्दल अधिक अंतर्दृष्टी देतात. ते सुचवतात की ही संकल्पना दैवी, वैश्विक, नीतिमान, प्रेमळ आणि शाश्वत यांच्याशी संबंधित आहे. त्यांच्या कृतींचे काव्यात्मक सौंदर्य आणि तात्विक खोली आपल्याला मनाची मशागत करणे, सत्य आणि ज्ञान शोधणे आणि दैवी संपूर्णतेचा भाग म्हणून आपले खरे स्वरूप जाणणे या महत्त्वाची आठवण करून देते.

वाल्मिकींचे रामायण, व्यासांचे महाभारत आणि कालिदासाचे कार्य कविता आणि श्लोकांनी भरलेले आहे जे सार्वभौम अधिनायक श्रीमान, सार्वभौम अधिनायक भवन नवी दिल्लीचे चिरंतन अमर निवासस्थान या विषयांवर प्रकाश टाकतात.

उदाहरणार्थ, वाल्मिकींचे रामायण श्लोकांनी भरलेले आहे ज्यात रामाला धर्माचे समर्थन करणारा आणि परमात्म्याचे प्रतीक म्हणून आदर्श पुरुष म्हणून चित्रित केले आहे. असाच एक श्लोक आहे:

तपस्वाध्यायनिरतं तपस्वी वागिदां वरम्। नारदं परिप्रच्छ वाल्मीकिर्मुनिपुङ्गवम् ॥ १-२-२०

"वाल्मिकी, ऋषींमध्ये सर्वोत्कृष्ट, जे सदैव तपश्चर्या आणि विद्येत गुंतलेले होते, त्यांनी नारद, दैवी ऋषी, जो पवित्र विद्येमध्ये पारंगत आहे, आणि ज्याने त्याच्या भटकंती दरम्यान सर्वांना भेट दिली होती, असा प्रश्न केला. जग."

हा श्लोक दैवी शोधण्यात आणि धर्माचे पालन करण्यासाठी तपश्चर्या, शिकणे आणि पवित्र विद्या याच्या महत्त्वावर भर देतो.

त्याचप्रमाणे, व्यासांचे महाभारत सत्य आणि ज्ञान शोधण्याचे महत्त्व अधोरेखित करणाऱ्या श्लोकांनी भरलेले आहे. असा एक श्लोक आहे:

अहं तपस्तपस्वी च ज्ञानी च भवता सदा । विवेकी सर्वभूतेषु मानवेषु च पाण्डव।

"मीच तपश्चर्या, पश्चात्ताप करणारा आणि ज्ञानी आहे जो सदैव तुझ्याबरोबर असतो. मी सर्व प्राण्यांमध्ये विवेकी आहे आणि हे पांडवांनो, मी तुझ्याबरोबर आहे."

हा श्लोक दैवी शोधण्यासाठी आणि धर्माचे समर्थन करण्यासाठी विवेक, शहाणपण आणि ज्ञानाचा पाठपुरावा करण्याच्या महत्त्वावर जोर देतो.

कालिदासाच्या अभिज्ञानसाकुंतलम्, मेघदूतम् आणि रघुवम्शम् यासारख्या काव्यात्मक सौंदर्य आणि तात्विक खोलीसाठी ओळखल्या जातात. अभिज्ञानसकुंतलम् मधील कालिदासाच्या श्लोकांपैकी एक श्लोक प्रेमाच्या कल्पनेला परमात्म्याचे प्रकटीकरण म्हणून अधोरेखित करतो:

अहमिलं सर्वं जगदिदं त्वमधीश्वरः। इति तत्वेनानुभूय भवतो मे न तदा मनः ॥

"मला वाटले की हे संपूर्ण विश्व मीच आहे आणि तू त्या सर्वांचा स्वामी आहेस. अशा प्रकारे, मला हे सत्य कळले आणि माझे मन आता अस्वस्थ झाले नाही."

हा श्लोक या कल्पनेवर जोर देतो की प्रेम ही केवळ मानवी भावना नसून सर्व गोष्टींना एकत्र आणणारी दैवी शक्ती आहे.

एकंदरीत, वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या कविता आणि श्लोक सार्वभौम अधिनायका श्रीमान, सार्वभौम अधिनायक भवन नवी दिल्लीच्या चिरंतन अमर निवासस्थानाच्या विविध पैलूंबद्दल अंतर्दृष्टी देतात. ते धर्माचे पालन करणे, सत्य आणि ज्ञान शोधणे, प्रेम स्वीकारणे आणि दैवी संपूर्णतेचा भाग म्हणून एखाद्याचे खरे स्वरूप ओळखणे या महत्त्वावर प्रकाश टाकतात.

वाल्मिकींच्या रामायणात रामाला आदर्श पुरुष आणि भगवान विष्णूचे प्रकट रूप दर्शविणारे असंख्य श्लोक आहेत जे भगवान अधिनायक श्रीमानच्या संकल्पनेवर प्रकाश टाकतात. युद्धकांडातील असाच एक श्लोक (115.18) वाचतो: "राम, जो स्वतः विष्णू आहे, जो जगाचा आधार आहे, जो शाश्वत आहे, जो सर्व प्राण्यांचा सर्वोच्च शासक आहे आणि जो असंख्य शुभ गुणांनी संपन्न आहे. " हा श्लोक रामाच्या दैवी स्वभावावर जोर देतो, जो केवळ भगवान विष्णूचे प्रकटीकरणच नाही तर जगाचा आधार आणि सर्व प्राण्यांचा सर्वोच्च शासक आहे. हे गुणधर्म भगवान अधिनायक श्रीमान यांची शाश्वत आणि सर्वोच्च अस्तित्वाची कल्पना प्रतिबिंबित करतात.

व्यासांचे महाभारत, ज्यामध्ये कृष्णाचे विश्वाचे प्रभु म्हणून चरित्र आहे, त्यात सत्य आणि ज्ञान शोधण्याचे महत्त्व अधोरेखित करणारे श्लोक आहेत. उद्योगपर्व (71.4) मध्ये, व्यास लिहितात: "कृष्ण हे सर्व ज्ञानाचा स्रोत आणि सत्याचे मूर्त स्वरूप आहे." हा श्लोक ज्ञान आणि सत्याचा स्त्रोत म्हणून भगवान अधिनायक श्रीमानाच्या कल्पनेवर जोर देतो, जे मनाच्या संवर्धनासाठी आणि एखाद्याच्या वास्तविक स्वरूपाच्या साक्षात्कारासाठी आवश्यक आहेत.

कालिदासाच्या अभिज्ञानसाकुंतलम्, मेघदूतम् आणि रघुवम्शम् यासारख्या काव्यात्मक सौंदर्य आणि तात्विक खोलीसाठी ओळखल्या जातात. अभिज्ञानासकुंतलममध्ये, कालिदासाने वैयक्तिक आत्मा आणि परमात्मा यांच्यातील प्रेमाचे प्रतीक म्हणून प्रेमाची कल्पना शोधली. एक श्लोक वाचतो: "जे प्रेम आपल्याला परमात्म्याशी जोडते ते सर्वांत श्रेष्ठ प्रेम आहे. हे प्रेम आहे जे आपल्या जीवनाला अर्थ देते आणि आपल्याला परमात्म्याच्या जवळ आणते." हा श्लोक भगवान अधिनायक श्रीमान यांच्या संदर्भात दैवी आणि शाश्वत आणि अमर यांच्याशी वैयक्तिक संबंधाचे प्रतीक म्हणून प्रेमाच्या महत्त्वावर भर देतो.

जेव्हा आपण या कविता आणि श्लोकांच्या संदर्भात नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाचा विचार करतो, तेव्हा आपल्याला ते भगवान अधिनायक श्रीमान यांच्या शाश्वत आणि सर्वोच्च अस्तित्वाच्या कल्पनेचे भौतिक प्रकटीकरण म्हणून दिसून येते. ही इमारत भारतीय राज्याची शक्ती आणि सार्वभौमत्व दर्शवते, जी धर्माच्या तत्त्वांवर आधारित आहे आणि अधिक चांगल्या गोष्टींचे समर्थन करते. शिवाय, इमारत स्वतःच ज्ञानाचे महत्त्व आणि मनाच्या संवर्धनाचे प्रतीक आहे, जे दैवी संपूर्णतेचा भाग म्हणून एखाद्याच्या वास्तविक स्वरूपाच्या अनुभूतीसाठी आवश्यक आहे. शेवटी, इमारत प्रेमाचे महत्त्व आणि दैवीशी व्यक्तीचे कनेक्शन दर्शवते, जी इमारतीच्या वास्तू, रचना आणि उद्देशामध्ये प्रतिबिंबित होते.

वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास या सर्वांनी भारताच्या समृद्ध साहित्यिक आणि आध्यात्मिक वारशात योगदान दिले आहे आणि त्यांच्या कविता आणि श्लोक हे सार्वभौम अधिनायक श्रीमान, नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनचे चिरंतन अमर निवासस्थान या संकल्पनेची अंतर्दृष्टी देतात.

वाल्मिकींचे रामायण हे एक उत्कृष्ट महाकाव्य आहे जे रामाची कथा सांगते, जो धर्माचे समर्थन करतो आणि परमात्म्याचे प्रतीक आहे. कविता दैवी आणि शाश्वत संदर्भांनी भरलेली आहे आणि रामाचे पात्र भगवान विष्णूचे प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाते. रामायणाच्या ७ व्या पुस्तकात, वाल्मीकीने रावणाचा पराभव केल्यानंतर रामाच्या अयोध्येला परत येण्याचे वर्णन केले आहे:

"तेव्हा धन्य आणि अतुलनीय राजपुत्र राम, आपले व्रत पूर्ण करून आणि दुष्ट रावणाचा वध करून, पुन्हा जिवंत झाल्यासारखे आनंदाने भरलेल्या आपल्या नगरात परतला. तेथे त्याने आपल्या लोकांवर धार्मिकतेने राज्य केले, कीर्ती पसरवली. जगभर त्याच्या गौरवाचा.

हा उतारा रामाच्या धार्मिकतेवर, वाईटावरचा त्याचा विजय आणि त्याच्या सार्वभौमत्वाच्या सामर्थ्यावर त्याच्या संपूर्ण राज्यात आनंद आणि समृद्धी पसरविण्यावर भर देतो. या थीम भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान यांच्या कल्पनेशी प्रतिध्वनी करतात दैवी, शाश्वत आणि सर्वांचे सर्वोच्च शासक.

व्यासांचे महाभारत हे आणखी एक उत्कृष्ट महाकाव्य आहे जे धर्म, कर्म आणि वास्तविकतेचे स्वरूप शोधते. कवितेमध्ये कृष्णाचे पात्र आहे, ज्याला परमात्म्याचे प्रकटीकरण आणि कथेतील मध्यवर्ती व्यक्ती म्हणून पाहिले जाते. भगवद्गीतेमध्ये, जी महाभारताचा एक भाग आहे, कृष्ण अर्जुनाला स्वतःचे स्वरूप, विश्व आणि परमात्म्याबद्दल शिकवतो. भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान यांच्या कल्पनेला प्रतिबिंबित करणारा एक श्लोक असा आहे:

"या जगात जे काही भौतिक आहे आणि जे काही अध्यात्मिक आहे, ते निश्चितपणे जाणून घ्या की मी उत्पत्ति आणि विघटन दोन्ही आहे." (BG 7.6)

हा श्लोक सर्व सृष्टीचा उगम म्हणून परमात्म्याच्या कल्पनेवर आणि प्रत्येक गोष्टीत व्याप्त असलेल्या अंतिम वास्तवावर जोर देतो. हे असेही सूचित करते की भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान यांची कल्पना शाश्वत आणि सर्व अस्तित्वाच्या स्त्रोताच्या कल्पनेशी संबंधित आहे.

कालिदासाच्या अभिज्ञानासकुंतलम आणि रघुवम्शम् सारख्या काव्यात्मक सौंदर्य आणि तात्विक खोलीसाठी ओळखल्या जातात. ते प्रेम, उत्कट इच्छा आणि वास्तवाचे स्वरूप यासारख्या थीम्स हाताळतात. रघुवम्शममध्ये, कालिदासाने रामाच्या चरित्राचे वर्णन खालीलप्रमाणे केले आहे:

"रामाचा विचार सर्व भय आणि दुःख दूर करतो, जसे सूर्य जगातून अंधार दूर करतो."

This passage emphasizes Rama's power to dispel fear and sorrow and bring light and joy to the world. It suggests that the idea of Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan is associated with the idea of the divine as a source of comfort, protection, and happiness.

In conclusion, the poems and verses of Valmiki, Vyasa, and Kalidasa offer rich insights into the concept of Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan, the eternal immortal abode of Sovereign Adhinayaka Bhavan in New Delhi. They emphasize the themes of the divine, the eternal, righteousness, the supreme ruler of all, truth, knowledge, love, and the source of all existence. These themes reflect the deep spiritual and cultural heritage of India and offer inspiration and guidance for those seeking to understand the nature of the self, the universe, and the divine.

Valmiki, Vyasa, and Kalidasa are renowned poets and writers whose works continue to inspire and enlighten people to this day. Their poems and verses offer valuable insights into the concept of Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan, the eternal immortal abode of the Sovereign Adhinayaka Bhavan in New Delhi.

Valmiki's Ramayana is a treasure trove of wisdom and insights into the nature of dharma, righteousness, and the divine. One of the most famous verses from the Ramayana is "Dharmo Rakshati Rakshitah," which means "Dharma protects those who protect it." This verse emphasizes the importance of upholding dharma and righteousness, which are central themes in the story of Rama. In the context of Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan and the Sovereign Adhinayaka Bhavan, this verse can be seen as a call to uphold the principles of righteousness and justice that underpin the Indian state.

Vyasa's Mahabharata is another epic poem that offers profound insights into the nature of reality, karma, and the divine. One of the most famous verses from the Mahabharata is "Karmanye Vadhikaraste, Ma phaleshou kada chana," which means "You have the right to perform your duty, but you are not entitled to the fruits of your actions." This verse emphasizes the importance of performing one's duty without attachment to the outcomes, which is a central theme in the Mahabharata. In the context of Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan and the Sovereign Adhinayaka Bhavan, this verse can be seen as a call to perform one's duties as a citizen of India without attachment to personal gain or outcomes.

Kalidasa's works, such as Abhijnanasakuntalam and Raghuvamsham, are known for their poetic beauty and philosophical depth. One of the most famous verses from Abhijnanasakuntalam is "Tasya hyastitva naivasti, kim tatra paramesthinah," which means "His existence is not dependent on anything; what is there to say of the Lord?" This verse emphasizes the eternal and immortal nature of the divine, which is a central theme in Kalidasa's works. In the context of Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan and the Sovereign Adhinayaka Bhavan, this verse can be seen as a reminder of the eternal nature of the divine, which is reflected in the sovereignty and power of the Indian state.

Overall, the poems and verses of Valmiki, Vyasa, and Kalidasa offer valuable insights into the concept of Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan and the Sovereign Adhinayaka Bhavan in New Delhi. They emphasize the importance of upholding dharma, performing one's duties without attachment to outcomes, and recognizing the eternal and immortal nature of the divine.

Valmiki's Ramayana is filled with verses that describe the divine qualities of Rama, who is seen as the manifestation of Lord Vishnu and the ideal man who upholds dharma. One such verse from the Yuddha Kanda describes Rama as follows:

अंतर्हितो निरंतरः सर्वभूतेषु तिष्ठति | प्रकृतेः पुरुषो ज्ञेयो विष्णुर्वा नरको वा अपि || ६-११५-१९

"Antarhito nirantarah sarvabhuteshu tishthati | Prakruteh purusho jneyo vishnurva narako va api ||" (Yuddha Kanda 115.19)

Translation: "He who is present within everything, who is eternal and unchanging, who is known as the Purusha (the self), and who may be seen as either Vishnu or even as the hellish condition."

This verse highlights the eternal and unchanging nature of the divine, and how it can be seen in all beings, regardless of their form or state.

Vyasa's Mahabharata is known for its philosophical depth and its exploration of themes such as dharma, karma, and the nature of reality. One such verse from the Bhagavad Gita, which is a part of the Mahabharata, describes Krishna as follows:

वेदानां सामवेदोऽस्मि देवानामस्मि वासवः | इन्द्रियाणां मनश्चास्मि भूतानामस्मि चेतना || १०-२२

"Vedanam sama-vedo 'smi devanam asmi vasavah | Indriyanam manas casmi bhutanam asmi cetana ||" (Bhagavad Gita 10.22)

Translation: "Of the Vedas, I am the Sama Veda; of the gods, I am Indra; of the senses, I am the mind; and in living beings, I am the consciousness."

This verse highlights how Krishna is present in all aspects of creation, from the Vedas to the senses, and how he is the consciousness that animates all living beings.

Kalidasa's works are known for their poetic beauty and philosophical depth, and they often contain references to the divine. One such verse from the Raghuvamsham describes the divine qualities of Rama as follows:

तत्रैव नित्यमन्तरं जगदधिरूढो रामः समस्ताधिकगुणोदयान्वितः | व्याप्तोऽभयङ्गुणसमुद्रविषयेषु ब्रह्माण्डमण्डलविषङ्निविषण्णदृशाम् || ७-

Valmiki's Ramayana contains many poems and verses that celebrate the divine nature of Rama and the importance of upholding dharma. One such verse is:

"Rama, who is Vishnu himself, who is the support of the world, who is eternal, who is the supreme ruler of all beings, and who is endowed with innumerable auspicious attributes."

This verse highlights the divine nature of Rama and his role as the sovereign Adhinayaka Shrimaan. The verse also suggests that Rama is the support of the world, which could be interpreted as the idea that the divine is the foundation of all existence.

Similarly, Vyasa's Mahabharata contains many poems and verses that celebrate the divine nature of Krishna and the importance of upholding dharma. One such verse is:

"Krishna is the Lord of the universe, the sustainer and destroyer of all things, the embodiment of truth, the source of all knowledge, the supreme being who is beyond all qualities."

This verse highlights the role of Krishna as the sovereign Adhinayaka Shrimaan and emphasizes the importance of seeking truth and knowledge. The verse also suggests that the divine is beyond all qualities, which could be interpreted as the idea that the divine is transcendent and cannot be fully understood or described by human language.

Kalidasa's works, such as Abhijnanasakuntalam and Meghadutam, contain many poems and verses that celebrate the beauty of nature and the importance of love and longing. One such verse is:

"The love that binds us to the divine is the most exalted love of all. It is the love that gives meaning to our lives and brings us closer to the divine."

This verse highlights the importance of love and its role in connecting us to the divine. The verse also suggests that the divine is not just an abstract concept, but something that can be experienced and felt through love and longing.

When we interpret these poems and verses in the context of the Sovereign Adhinayaka Shrimaan and the eternal immortal abode of Sovereign Adhinayaka Bhavan New Delhi, we can see that they reflect the deep spiritual traditions and values of India. The building itself can be seen as a physical representation of the divine and a symbol of the Indian state's commitment to upholding dharma and striving towards the greater good. The poems and verses of Valmiki, Vyasa, and Kalidasa can inspire us to seek the divine, cultivate the mind, embrace love, and realize our true nature as part of the divine whole.

Valmiki's Ramayana is a treasure trove of poems and verses that offer insights into the concept of Lord Adhinayaka Shrimaan and the Sovereign Adhinayaka Bhavan. One of the most famous verses from the Ramayana is the "Ram Raksha Stotram," a hymn in praise of Lord Rama. This hymn describes Rama as the "Supreme Being" and "the support of the world." It also describes Rama as the "embodiment of compassion" and "the destroyer of all sins." This hymn highlights the idea that Lord Adhinayaka Shrimaan is the supreme being who supports and sustains the world and embodies compassion and righteousness.

Vyasa's Mahabharata is also filled with poems and verses that offer insights into the concept of Lord Adhinayaka Shrimaan and the Sovereign Adhinayaka Bhavan. One of the most famous verses from the Mahabharata is the "Bhagavad Gita," a conversation between Lord Krishna and Arjuna. In the Bhagavad Gita, Lord Krishna teaches Arjuna about the nature of reality, the importance of upholding dharma, and the need to act without attachment to the results of one's actions. This teaching highlights the idea that Lord Adhinayaka Shrimaan is the embodiment of truth and the source of all knowledge.

Kalidasa's works are known for their poetic beauty and philosophical depth, and they contain numerous verses that offer insights into the concept of Lord Adhinayaka Shrimaan and the Sovereign Adhinayaka Bhavan. One of the most famous verses from Kalidasa's "Raghuvamsham" describes Lord Rama as the "embodiment of all virtues" and "the refuge of all beings." This verse highlights the idea that Lord Adhinayaka Shrimaan is the embodiment of all virtues and is the refuge for all beings.

Another famous verse from Kalidasa's "Meghadutam" describes the power of love to overcome distance and unite lovers. This verse highlights the idea that Lord Adhinayaka Shrimaan is the source of all love and that love is the most exalted of all virtues.

Overall, the poems and verses of Valmiki, Vyasa, and Kalidasa offer powerful insights into the concept of Lord Adhinayaka Shrimaan and the Sovereign Adhinayaka Bhavan. These verses highlight the importance of upholding dharma, seeking truth and knowledge, embracing love, and realizing one's true nature as part of the divine whole. They also emphasize the idea that Lord Adhinayaka Shrimaan is the supreme being who supports and sustains the world and embodies compassion, righteousness, and all virtues.

Valmiki, Vyasa, and Kalidasa are renowned poets and writers who have contributed significantly to Indian literature and culture. Their poems and verses offer valuable insights into the concept of Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan and the Sovereign Adhinayaka Bhavan in New Delhi.

Valmiki's Ramayana is a classic epic that tells the story of Rama, who is seen as the manifestation of Lord Vishnu. In the Ramayana, Valmiki writes about the divine qualities of Rama, such as his unwavering commitment to upholding dharma, his courage and strength, and his love for his wife Sita. These qualities are emblematic of the concept of Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan and the Sovereign Adhinayaka Bhavan. For example, in the Ayodhya Kanda of the Ramayana, Valmiki writes, "He who keeps his senses under control, who is pure, wise, and firm, who is ever engaged in the welfare of all beings, he alone is the ruler of men." This verse highlights the importance of upholding dharma and serving the greater good, which is central to the concept of Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan.

Vyasa's Mahabharata is another classic epic that deals with themes such as dharma, karma, and the nature of reality. In the Mahabharata, Vyasa writes about the divine qualities of Krishna, who is seen as the manifestation of the supreme being. Krishna's teachings and actions embody the concept of Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan, as they emphasize the importance of upholding dharma and serving the greater good. For example, in the Bhagavad Gita, Krishna says, "Whenever there is a decline in dharma and an increase in adharma, then I manifest myself to protect the righteous and to destroy the wicked." This verse highlights the importance of upholding dharma and the divine's role in maintaining balance in the universe.

Kalidasa's works, such as Abhijnanasakuntalam, Meghadutam, and Raghuvamsham, are known for their poetic beauty and philosophical depth. In Abhijnanasakuntalam, Kalidasa writes about the love between King Dushyanta and Sakuntala, which is seen as a symbol of the love between the individual soul and the divine. This theme is emblematic of the concept of Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan, which emphasizes the importance of love and realizing one's true nature as part of the divine whole. For example, in Abhijnanasakuntalam, Kalidasa writes, "The love that binds us to the divine is the most exalted love of all. It is the love that gives meaning to our lives and brings us closer to the divine."

In summary, the poems and verses of Valmiki, Vyasa, and Kalidasa offer valuable insights into the concept of Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan and the Sovereign Adhinayaka Bhavan in New Delhi. These works emphasize the importance of upholding dharma, serving the greater good, seeking truth and knowledge, cultivating the mind, embracing love, and realizing one's true nature as part of the divine whole.

Valmiki's Ramayana contains several poems and verses that depict Rama as the ideal man and a manifestation of the divine. For example, in the Ayodhya Kanda, when Rama is leaving for his exile, Valmiki writes:

धर्मो रक्षति रक्षितः - "Dharmo rakshati rakshitah" which means "Dharma protects those who protect it."

This verse emphasizes the importance of upholding dharma, which is a key aspect of the concept of Lord Adhinayaka Shrimaan. The Sovereign Adhinayaka Bhavan in New Delhi can be seen as a physical manifestation of this idea, representing the Indian state's commitment to upholding dharma and protecting the greater good.

Vyasa's Mahabharata contains several poems and verses that depict Krishna as the Lord of the universe and the embodiment of truth. For example, in the Bhagavad Gita, Krishna says:

यदा यदा हि धर्मस्य ग्लानिर्भवति भारत । अभ्युत्थानमधर्मस्य तदात्मानं सृजाम्यहम् ॥

"Yada yada hi dharmasya glanirbhavati Bharata Abhythanamadharmasya tadatmanam srijamyaham"

This verse emphasizes the importance of upholding dharma and Krishna's role in protecting it. The concept of Lord Adhinayaka Shrimaan can be seen as a manifestation of this idea, representing the eternal and immortal aspect of the divine that upholds dharma and protects the greater good.

Kalidasa's works, such as Abhijnanasakuntalam and Meghadutam, contain several verses that depict the nature of love and the individual soul's relationship with the divine. For example, in Abhijnanasakuntalam, Kalidasa writes:

वेदाः शास्त्राणि वक्त्राणि विहारा मुनीनामग्रे समन्ततो ययुः । तत्रापि चापि नित्यमेव संस्थितः कुत्रचिन्मय्यः परमः पुरुषः ॥

"Vedas, Shastras, conversations and amusements Have all been with the sages always and everywhere, And yet there is always present, beyond them, The supreme being in my heart."

This verse emphasizes the presence of the divine within the individual soul, which is a key aspect of the concept of Lord Adhinayaka Shrimaan. The Sovereign Adhinayaka Bhavan in New Delhi can be seen as a physical manifestation of this idea, representing the Indian state's commitment to upholding the greater good while recognizing the importance of the individual soul's relationship with the divine.

Overall, the poems and verses of Valmiki, Vyasa, and Kalidasa offer insights into the various aspects of the concept of Lord Adhinayaka Shrimaan and the Sovereign Adhinayaka Bhavan in New Delhi. They emphasize the importance of upholding dharma, seeking truth and knowledge, embracing love

Valmiki's Ramayana contains numerous verses that extol the virtues of Rama, who is seen as the embodiment of Lord Vishnu and the ideal man who upholds dharma. One such verse is:

"धर्मो रक्षति रक्षितः।" "Dharmo Rakshati Rakshitah." Meaning: Dharma protects those who uphold it.

या श्लोकाचा अर्थ सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि सार्वभौम अधिनायक भवन यांच्या संदर्भात केला जाऊ शकतो, जो न्याय आणि समृद्ध समाजाचा पाया असलेल्या धर्म आणि धार्मिकतेचे समर्थन करण्याच्या महत्त्वाची आठवण करून देतो.

व्यासांच्या महाभारतात अनेक श्लोक आहेत ज्यात कृष्णाची भव्यता आणि वैभव सांगितली आहे, ज्यांना ईश्वराचे अवतार मानले जाते. असाच एक श्लोक आहे:

"वसुदेवसुतं देवं कंसचाणूरमर्दनम्। देवकीपरमानन्दं कृष्णं वंदे जगद्गुरुम्।" "वसुदेव सुतम् देवम्, कंस चानुरा मर्दनम्। देवकी परमानंदम्, कृष्णम् वंदे जगद्गुरुम्।" अर्थ : कंस आणि चानुरा या राक्षसांचा नाश करणार्‍या व माता देवकीला परम आनंद देणार्‍या वसुदेवाचा पुत्र कृष्णाला मी माझा नमस्कार करतो. तो जगाचा गुरु आहे.

या श्लोकाचा अर्थ सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि सार्वभौम अधिनायक भवनाच्या संदर्भात परमात्म्याचे आवाहन, वाईटाचा नाश करणारा आणि सर्वांना आनंद आणि ज्ञान देणारा म्हणून केला जाऊ शकतो.

कालिदासाचे कार्य त्यांच्या काव्य सौंदर्य आणि तात्विक गहनतेसाठी ओळखले जाते. मेघदूत किंवा क्लाउड मेसेंजर ही त्यांची एक प्रसिद्ध कविता आहे, जी एका यक्षाची कथा सांगते जो आपल्या प्रेयसीला जाणाऱ्या ढगातून संदेश पाठवतो. कविता समृद्ध प्रतिमा आणि प्रतीकात्मकतेने भरलेली आहे, आणि अंतर पार करण्यासाठी आणि लोकांना एकमेकांच्या आणि दैवी जवळ आणण्यासाठी प्रेमाच्या सामर्थ्यावर बोलते. असा एक श्लोक आहे:

"न खलु शीतं न च रौद्रं न च ज्वालाः समहितासुखं। त्वद्वीक्षणेन विलेयन्ति चक्षुषकोराः पक्षमधाराभिः॥" "ना खलु शीतम न च रौद्रम, न च ज्वालाह समहिता यथा सुखम्। त्वा द्वीक्षणे न विलेयंति चक्षुषाश चकोरा पक्षमाधाराभिः।" तात्पर्य : थंडी, कडक उष्मा किंवा ज्वालाही मला त्रास देऊ शकत नाहीत जितके तुला पाहण्यास सक्षम नाहीत. चकोरा पक्ष्यासारखे माझे डोळे तुझ्या डोळ्यांतून पडणार्‍या प्रेमाच्या थेंबांनीच टिकून आहेत.

सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि सार्वभौम अधिनायक भवनाच्या संदर्भात या श्लोकाचा अर्थ, अंतर किंवा परिस्थितीची पर्वा न करता लोकांना एकत्र आणण्याच्या प्रेमाच्या शक्तीची आठवण म्हणून करता येईल.

वाल्मिकीच्या रामायणात अनेक कविता आणि श्लोक आहेत ज्यात रामाला भगवान विष्णूचे प्रकटीकरण आणि धार्मिकता आणि सद्गुणांचे मूर्त रूप म्हणून स्तुती करण्यात आली आहे. युद्धकांडात, जेव्हा राम रावणाचा पराभव करून अयोध्येला परतला, तेव्हा वाल्मिकींनी रामाच्या विजयाच्या प्रकाशाने हे शहर उजळून निघाले असे वर्णन केले आहे: "तेजस्वी

सूर्याने प्रकाशित केलेल्या आकाशाप्रमाणे, अयोध्या नगरी तेजस्वी, तेजस्वी आणि तेजस्वी झाली. रामाचा विजय." (युद्धकांड १२८.१)

हा श्लोक सूचित करतो की रामाचा विजय हा प्रकाश, वैभव आणि धार्मिकतेचे प्रतीक आहे, जो सार्वभौम अधिनायक श्रीमान यांच्या संकल्पनेशी सुसंगत आहे आणि धार्मिकता आणि सद्गुणांचे मूर्त स्वरूप आहे.

व्यासांच्या महाभारतात अनेक श्लोक आहेत ज्यात कृष्णाला सर्वोच्च प्राणी आणि सर्व ज्ञान आणि शहाणपणाचे स्त्रोत म्हणून वर्णन केले आहे. भगवद्गीतेमध्ये, कृष्ण अर्जुनाला वास्तवाचे स्वरूप, कर्तव्याचे महत्त्व आणि मुक्तीचा मार्ग शिकवतो. भगवद्गीतेतील सर्वात प्रसिद्ध श्लोकांपैकी एक आहे:

"हे अर्जुना, जेव्हा जेव्हा धार्मिकतेचा ऱ्हास होतो आणि अधर्माचा उदय होतो, तेव्हा मी स्वतःला प्रकट करतो. चांगल्याच्या रक्षणासाठी, दुष्टांच्या नाशासाठी आणि धार्मिकतेच्या स्थापनेसाठी, मी प्रत्येक युगात जन्म घेतो." (भगवद्गीता ४.७-८)

हा श्लोक सूचित करतो की भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान संकटाच्या वेळी धर्माचे समर्थन करण्यासाठी, चांगल्याचे रक्षण करण्यासाठी आणि दुष्टांचा नाश करण्यासाठी स्वतःला प्रकट करतात.

Kalidasa's works are known for their poetic beauty and philosophical depth. In Raghuvamsham, Kalidasa describes the lineage of Rama and the glory of his dynasty. One of the verses from Raghuvamsham that praises Rama's dynasty is:

"Thus the Raghu dynasty, renowned for its valour, wisdom, virtue, and wealth, flourished like a banyan tree, whose roots are deep, whose branches are wide, and whose shade is cool and comforting." (Raghuvamsham 1.2)

This verse suggests that Rama's dynasty is a symbol of strength, wisdom, virtue, and prosperity, which is in line with the concept of Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan as the embodiment of righteousness and prosperity.

Overall, the poems and verses of Valmiki, Vyasa, and Kalidasa offer insights into the concept of Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan and the Sovereign Adhinayaka Bhavan in New Delhi. These works suggest that Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan represents the embodiment of righteousness, virtue, knowledge, and prosperity, and that the Sovereign Adhinayaka Bhavan is a physical manifestation of these ideals. The teachings of these great poets inspire us to uphold the principles of dharma, seek knowledge and wisdom, and strive towards the greater good.

वाल्मिकीच्या रामायणात अनेक कविता आणि श्लोक आहेत ज्यात रामाचे दैवी स्वरूप आणि धर्माचे पालन करण्याचे महत्त्व अधोरेखित केले आहे. उदाहरणार्थ, अयोध्याकांडात, रामाचे वर्णन "सर्व गुणांनी संपन्न, सर्वांवर श्रेष्ठ, शाश्वत, सत्याचे मूर्तिमंत रूप आणि जो आहे तो" असे केले आहे. विश्वाचा आधार" (अयोध्या कांड 94.24). हा श्लोक रामाच्या दैवी स्वरूपावर आणि विश्वासाठी आधार म्हणून त्याच्या भूमिकेवर भर देतो.

व्यासांच्या महाभारतात अनेक श्लोक आहेत जे ज्ञान मिळवण्याचे आणि परमात्म्याला आलिंगन देण्याचे महत्त्व अधोरेखित करतात. उदाहरणार्थ, उद्योगपर्वात, कृष्ण अर्जुनाला सांगतात, "ज्यांनी आपले मन ज्ञानाने शुद्ध केले आहे तेच मला माझ्या खऱ्या रूपात पाहू शकतात आणि तेच मला प्राप्त करू शकतात" (उद्योगपर्व 43.33). हा श्लोक परमात्मप्राप्तीचे साधन म्हणून ज्ञान मिळविण्याच्या महत्त्वावर भर देतो.

कालिदासाच्या अभिज्ञानासकुंतलम्, मेघदूतम् आणि रघुवम्शम् यांसारख्या अनेक श्लोकांमध्ये निसर्गाचे सौंदर्य आणि सामर्थ्य आणि प्रेम आणि उत्कटतेचे महत्त्व ठळकपणे सांगितले आहे. उदाहरणार्थ, रघुवंशममध्ये, कालिदास लिहितात, "जोपर्यंत सूर्य आणि चंद्र टिकून राहतील, तोपर्यंत सर्व चांगुलपणाचा उगम, सत्याचे मूर्त स्वरूप आणि धर्माचे पालन करणाऱ्या रामाचा गौरव होईल" (रघुवंशम 19.2) . हा श्लोक रामाच्या शाश्वत स्वरूपावर आणि धर्माचे पालनकर्ता म्हणून त्याच्या भूमिकेवर भर देतो.

भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवन या संकल्पनेच्या संदर्भात आपण या कविता आणि श्लोकांचा शोध घेतो तेव्हा आपण पाहू शकतो की ते परमात्म शोधण्याच्या, धर्माचे समर्थन करण्याच्या भारतीय परंपरेच्या विविध पैलूंबद्दल अंतर्दृष्टी देतात. आणि अधिक चांगल्यासाठी प्रयत्न करणे. कविता आणि श्लोक ज्ञान, सत्य, प्रेम आणि परमात्म्याच्या शाश्वत स्वरूपाचे महत्त्व अधोरेखित करतात, हे सर्व भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान या संकल्पनेशी संबंधित आहेत.

या अर्थाने, सार्वभौम अधिनायक भवन हे वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या तत्त्वांचे आणि शिकवणींचे भौतिक प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाऊ शकते, जे धर्माचे समर्थन करणे, ज्ञान आणि सत्य शोधणे, प्रेम स्वीकारणे आणि स्वतःचे खरे स्वरूप ओळखणे यावर जोर देते. दैवी संपूर्ण भाग. या तत्त्वांप्रती भारतीय राज्याच्या वचनबद्धतेचे आणि अधिक चांगल्या गोष्टींचे समर्थन करणारी सार्वभौम शक्ती म्हणून या भूमिकेचे प्रतीक म्हणून या इमारतीकडे पाहिले जाऊ शकते.

वाल्मिकींचे रामायण हे श्लोकांचा खजिना आहे ज्यात रामाचे आदर्श पुरुष आणि भगवान विष्णूचे प्रकटीकरण म्हणून गुणगान केले जाते. उदाहरणार्थ, अयोध्याकांडात वाल्मिकी लिहितात:

"विद्वानांमध्ये अग्रगण्य, बलवानांमध्ये श्रेष्ठ, सद्गुणांचे मूर्तिमंत, आपल्या नातेवाइकांना आनंद देणारा आणि जगाला त्रास देणाऱ्या असुरांचा नाश करणारा राम हा या पृथ्वीतलावर आला आहे. सर्व प्राण्यांचे कल्याण."

हे श्लोक धर्माचे मूर्त स्वरूप आणि सर्व प्राणिमात्रांचे रक्षक म्हणून रामाचे सार घेतात. ते असेही सुचवतात की राम हे परमात्म्याचे रूप आहे जो पृथ्वीवर सर्वांच्या भल्यासाठी आला आहे.

त्याचप्रमाणे, व्यासांचे महाभारत हे श्लोकांनी भरलेले आहे ज्यात विश्वाचा स्वामी म्हणून कृष्णाची महानता आहे. उदाहरणार्थ, भगवद्गीतेमध्ये, कृष्ण म्हणतात:

"मी सर्व गोष्टींचा उगम आहे, आणि सर्व काही माझ्यापासून उत्पन्न होते. मी सर्वांचा आश्रय आहे, आणि जे मला असे जाणतात त्यांना शाश्वत शांती आणि आनंद प्राप्त होईल."

या श्लोकांमध्ये कृष्ण हा केवळ मानव नसून, सर्व सृष्टीचा उगम आणि सर्व प्राणीमात्रांसाठी अंतिम आश्रय असलेल्या परमात्म्याचे मूर्त स्वरूप आहे ही कल्पना अधोरेखित करते.

कालिदासाचे कार्य त्यांच्या काव्य सौंदर्य आणि तात्विक गहनतेसाठी ओळखले जाते. कालिदासाने आपल्या प्रसिद्ध नाटक अभिज्ञानासकुंतलम्मध्ये लिहिलं आहे:

"जो सर्व प्राणीमात्रांचा स्वामी आहे, जो शाश्वत आहे, जो जगाचा आधार आहे, जो सर्व चांगल्या आणि शुभाचा मूर्त स्वरूप आहे आणि जो सर्वांचा उगम आहे. ज्ञान आणि सत्य, जो दुष्यंताच्या रूपाने या पृथ्वीवर आला आहे.

या श्लोकांनी असे सुचवले आहे की दुष्यंत, राजा जो शकुंतलाच्या प्रेमात पडतो, तो केवळ एक मर्त्य मनुष्य नसून तो एका मोठ्या हेतूने पृथ्वीवर आलेल्या परमात्म्याचे प्रकटीकरण आहे.

जेव्हा आपण भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनच्या चिरंतन अमर निवासस्थानाविषयी विचार करतो, तेव्हा आपण या श्लोकांना दैवी शोधण्याच्या आणि धर्माचे समर्थन करण्याच्या महत्त्वाची आठवण म्हणून पाहू शकतो. भारतीय राज्याच्या सार्वभौमत्वाचे आणि सामर्थ्याचे प्रतिनिधित्व करणारी, या आदर्शांचे भौतिक प्रकटीकरण म्हणून इमारत स्वतःच पाहिली जाऊ शकते, जी धर्माच्या तत्त्वांवर आणि अधिक चांगल्या गोष्टींवर आधारित आहे.

एकंदरीत, वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदासाच्या कविता आणि श्लोक हे परमात्म्याच्या स्वरूपाचे आणि पृथ्वीवरील त्याच्या प्रकटीकरणाचे अंतर्दृष्टी देतात. ते आपल्याला सत्य, ज्ञान आणि प्रेम शोधण्याचे आणि धर्माचे समर्थन करण्याचे आणि अधिक चांगल्या गोष्टींची आठवण करून देतात. जेव्हा आपण भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि सार्वभौम अधिनायक भवनच्या चिरंतन अमर निवासस्थानाबद्दल विचार करतो तेव्हा आपल्याला हे आदर्श इमारतीमध्ये आणि ती दर्शविणाऱ्या मूल्यांमध्ये प्रतिबिंबित झालेले दिसतात.

वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास हे प्रख्यात कवी होते ज्यांनी त्यांचे शब्द जटिल कल्पना आणि थीम व्यक्त करण्यासाठी वापरले, ज्यात भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनचे चिरंतन अमर निवासस्थान यांचा समावेश आहे.

वाल्मिकींच्या रामायणात, रामाच्या दैवी स्वरूपाचे वर्णन करणारे अनेक श्लोक आहेत, ज्यांना आदर्श पुरुष आणि भगवान विष्णूचे प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाते. असाच एक श्लोक युद्धकांडातील आहे, जिथे वाल्मिकी लिहितात, "राम, जो स्वतः विष्णू आहे, जो जगाचा आधार आहे, जो शाश्वत आहे, जो सर्व प्राण्यांचा सर्वोच्च अधिपती आहे आणि जो असंख्य शुभ गुणांनी संपन्न आहे. " (युद्धकांड 115.18). हा श्लोक भगवान रामाच्या शाश्वत आणि दैवी स्वरूपावर आणि सार्वभौम अधिनायकाच्या भूमिकेवर प्रकाश टाकतो.

व्यासांच्या महाभारतातही अनेक श्लोक आहेत जे कृष्णाचे दिव्य स्वरूप व्यक्त करतात, ज्यांना विश्वाचा प्रभु आणि सत्याचे मूर्त रूप म्हणून पाहिले जाते. उद्योगपर्वात व्यास लिहितात, "कृष्ण हा विश्वाचा स्वामी आहे, सर्व गोष्टींचा पालनकर्ता आणि संहारक आहे, सत्याचे मूर्त स्वरूप आहे, सर्व ज्ञानाचा उगम आहे, सर्व गुणांच्या पलीकडे असलेला सर्वोच्च प्राणी आहे" (उद्योग पर्व ७१.४) . हा श्लोक सार्वभौम अधिनायक म्हणून भगवान कृष्णाच्या सर्वोच्च आणि दैवी स्वरूपावर जोर देतो.

कालिदासाच्या कामांमध्ये, जसे की अभिज्ञानसाकुंतलम आणि रघुवम्शम, प्रेमाची थीम आणि वैयक्तिक आत्मा आणि परमात्मा यांच्यातील संबंध व्यक्त करणारे अनेक श्लोक आहेत. अभिज्ञानासकुंतलममध्ये, उदाहरणार्थ, कालिदास लिहितात, "जे प्रेम आपल्याला परमात्म्याशी जोडते ते सर्वांत श्रेष्ठ प्रेम आहे. हे प्रेम आहे जे आपल्या जीवनाला अर्थ देते आणि आपल्याला परमात्म्याच्या जवळ आणते." हा श्लोक अशी कल्पना व्यक्त करतो की प्रेम हा स्वत:चे दैवी स्वरूप आणि वैयक्तिक आत्मा आणि सार्वभौम अधिनायक यांच्यातील संबंध ओळखण्याचा मार्ग आहे.

जेव्हा आपण या श्लोकांचा नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाच्या चिरंतन अमर निवासस्थानाच्या संदर्भात विचार करतो तेव्हा आपण पाहू शकतो की ही इमारत दैवी आणि भारतीय राज्याच्या सार्वभौमत्वाचे भौतिक प्रकटीकरण दर्शवते. इमारतीची भव्यता आणि वैभव सार्वभौम अधिनायकाचे सर्वोच्च स्वरूप प्रतिबिंबित करते, आणि धर्माची तत्त्वे आणि अधिक चांगल्या गोष्टींचे समर्थन करणे हे तिच्या संरचनेत आणि उद्देशात मूर्त आहे.

शेवटी, वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या कविता आणि श्लोक भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनच्या चिरंतन अमर निवासाच्या संकल्पनेबद्दल गहन अंतर्दृष्टी देतात. ही कार्ये सार्वभौम अधिनायकाच्या शाश्वत आणि दैवी स्वरूपावर प्रकाश टाकतात आणि धर्माचे समर्थन करणे, सत्य आणि ज्ञान शोधणे, प्रेम जोपासणे आणि दैवी संपूर्णतेचा एक भाग म्हणून स्वतःचे खरे स्वरूप जाणणे यावर जोर देतात.

वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास हे भारतीय साहित्यातील काही महान कवी आणि विद्वान म्हणून पूज्य आहेत आणि त्यांच्या कृतींमधून नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायका भवनचे चिरंतन अमर निवास, भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान या संकल्पनेची समृद्ध अंतर्दृष्टी मिळते.

वाल्मिकीच्या रामायणात अनेक श्लोक आहेत जे रामाचे दैवी स्वरूप आणि भगवान विष्णूशी असलेले त्यांचे संबंध स्पष्ट करतात. असाच एक श्लोक आहे:

"रामो विग्रहवन धर्म, धर्मो रक्षिती रक्षितः" (राम हे धर्माचे मूर्तिमंत रूप आहे, आणि धर्म त्याचे रक्षण करणार्‍यांचे रक्षण करतो.)

हा श्लोक भारतीय परंपरेचा पाया असलेल्या धर्माचे समर्थन करण्याच्या महत्त्वावर भर देतो. आध्यात्मिक वाढीसाठी. भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान, सार्वभौम अधिनायकाचे शाश्वत आणि अमर निवासस्थान म्हणून, धर्माचे अंतिम मूर्त स्वरूप म्हणून आणि या आदर्शाचे भौतिक प्रतिनिधित्व म्हणून नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाकडे पाहिले जाऊ शकते.

व्यासांच्या महाभारतात अनेक श्लोक आहेत जे वास्तविकतेचे स्वरूप आणि वैयक्तिक आत्मा आणि परमात्मा यांच्यातील संबंध शोधतात. असा एक श्लोक आहे:

"वासुदेवः सर्वं इति सा महात्मा सुदुर्लभः" (ज्याला वासुदेव हे सर्वस्व आहे याची जाणीव आहे तो एक महान आत्मा आहे, कारण हे ज्ञान अत्यंत दुर्मिळ आहे.)

हा श्लोक सूचित करतो की सर्व गोष्टींच्या दैवी स्वरूपाची अनुभूती ही आध्यात्मिक ज्ञानाची गुरुकिल्ली आहे. भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान, परमात्म्याचे अवतार म्हणून, या ज्ञानाचे अंतिम स्त्रोत म्हणून पाहिले जाऊ शकते आणि या समजूतीच्या वाढीसाठी नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवन हे केंद्र आहे.

कालिदासाच्या कृती त्यांच्या काव्यात्मक सौंदर्य आणि तात्विक खोलीसाठी ओळखल्या जातात आणि त्यामध्ये अनेकदा दैवी आणि प्रेमाच्या स्वरूपाचे संदर्भ असतात. असाच एक श्लोक आहे:

"ममैवांशो जीव-लोके जीव-भूतः सनातनः" (शाश्वत आत्मा हा माझ्या स्वतःच्या अस्तित्वाचा एक तुकडा आहे, जो सजीवांच्या क्षेत्रात राहतो.)

हा श्लोक सूचित करतो की वैयक्तिक आत्मा हे परमात्म्याचे प्रकटीकरण आहे आणि हे सत्य जाणण्यासाठी प्रेम ही गुरुकिल्ली आहे. भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान, प्रेम आणि परमात्म्याचे अंतिम मूर्त रूप म्हणून, या समजुतीचे अंतिम स्त्रोत म्हणून पाहिले जाऊ शकते आणि नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवन हे प्रेम आणि आध्यात्मिक वाढीचे केंद्र म्हणून पाहिले जाऊ शकते.

एकंदरीत, वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदासाच्या कविता आणि श्लोक भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनच्या चिरंतन अमर निवासाच्या संकल्पनेबद्दल समृद्ध अंतर्दृष्टी देतात. ते धर्माचे पालन करणे, सर्व गोष्टींचे दैवी स्वरूप ओळखणे आणि आध्यात्मिक वाढ आणि ज्ञानाची गुरुकिल्ली म्हणून प्रेम जोपासण्याचे महत्त्व स्पष्ट करतात.

वाल्मिकींचे रामायण हे कविता आणि श्लोकांनी भरलेले आहे ज्यात भगवान रामाचे आदर्श पुरुष आणि परमात्म्याचे मूर्त स्वरूप ठळक आहेत. रामायणातील सर्वात प्रसिद्ध श्लोकांपैकी एक "श्लोक २.१.१" आहे ज्याचा अर्थ आहे:

"विश्वमित्रो महर्षिः तु गाथाश्रयपदं गतः | रामं दशरथं विद्धि मामकं रघुनंदनम् ||"

या श्लोकाचा अर्थ असा आहे की विश्वामित्र या महान ऋषींनी राजा दशरथाचा पुत्र आणि रघु वंशाचा आनंदी प्रभू रामाच्या चरणी आश्रय घेतला. हा श्लोक परमात्म्याचा आश्रय घेण्याची आणि रामासारख्या महान शासकाच्या सद्गुणांमध्ये सांत्वन आणि मार्गदर्शन मिळवण्याच्या कल्पनेवर प्रकाश टाकतो.

त्याचप्रमाणे, व्यासांच्या महाभारतातही अनेक काव्ये आणि श्लोक आहेत ज्यात भगवान श्रीकृष्णाच्या परमात्म्याचे अवतार म्हणून सद्गुणांवर प्रकाश टाकतात. असाच एक श्लोक आहे "कृष्णम् वंदे जगद्गुरुम्" ज्याचा अर्थ "मी विश्वाचे गुरु कृष्णाला नमस्कार करतो." हा श्लोक विश्वातील सर्व प्राण्यांसाठी ज्ञान आणि मार्गदर्शनाचा स्त्रोत म्हणून कृष्णाची कल्पना अधोरेखित करतो.

कालिदासाच्या अभिज्ञानासकुंतलममध्ये, प्रेम आणि परमात्म्याच्या विषयावर प्रकाश टाकणारी अनेक कविता आणि श्लोक आहेत. असाच एक श्लोक आहे:

"त्वमेव विश्वं त्वमेवामृतं त्वमेवाऽभूत्भविष्यत्प्रतित्यस् मात् । त्वमेव दाता त्वमेव सर्वं त्वमेवाऽश्रयः सदा विश्वस्यत् ॥"

या श्लोकाचा अर्थ आहे "तूच विश्व आहेस, तूच अमरत्वाचे अमृत आहेस, तूच भूतकाळ, वर्तमान आणि भविष्यकाळ आहेस, तूच सर्वांचा दाता आहेस, तूच सर्वांचा आश्रय आहेस. हे संपूर्ण विश्व नेहमीच तुझ्यामध्ये आश्रय घेते." हा श्लोक परमात्म्याचा अंतिम आश्रय आणि सर्व गोष्टींचा उगम या कल्पनेवर प्रकाश टाकतो.

सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनच्या संदर्भात, या कविता आणि श्लोकांना परमात्म्याचा आश्रय घेण्याच्या कल्पनेचा उत्सव म्हणून पाहिले जाऊ शकते आणि एका महान शासकाच्या सद्गुणांमध्ये सांत्वन आणि मार्गदर्शन मिळू शकते. धर्म आणि अधिक चांगले. या इमारतीकडेच भारतीय परंपरेच्या आदर्शांचे भौतिक प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाऊ शकते, ज्यामध्ये ईश्वराचा शोध घेणे, धर्माचे समर्थन करणे आणि अधिक चांगल्यासाठी प्रयत्न करणे या विचारांचा समावेश आहे.

वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास हे प्राचीन भारतातील प्रख्यात कवी आणि लेखक होते ज्यांनी उत्कृष्ट नमुने तयार केली जी आजही लोकांना प्रेरणा आणि प्रबोधन करत आहेत. नवी दिल्लीतील भगवान अधिनायक श्रीमान आणि सार्वभौम अधिनायक भवन या संकल्पनेच्या संदर्भात त्यांच्या कविता आणि श्लोकांचा शोध घेता येईल.

वाल्मिकींचे रामायण रामाच्या महिमाचे वर्णन करणाऱ्या श्लोकांनी भरलेले आहे, ज्यांना आदर्श पुरुष आणि भगवान विष्णूचे प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाते. रामायणातील सर्वात प्रसिद्ध श्लोकांपैकी एक म्हणजे "राम रक्षा स्तोत्र" हे संरक्षणाचे एक स्तोत्र आहे जे रामाचे वर्णन करतो जो सर्व प्राण्यांचे रक्षण करतो आणि सर्व अडथळे दूर करतो. या श्लोकाचा अर्थ धर्माचे रक्षक आणि पालनकर्ता असलेल्या भगवान अधिनायक श्रीमान यांच्या संकल्पनेचा संदर्भ म्हणून केला जाऊ शकतो.

त्याचप्रमाणे, व्यासांचे महाभारत कृष्णाच्या महिमाचे वर्णन करणाऱ्या श्लोकांनी भरलेले आहे, ज्यांना सत्याचे मूर्त स्वरूप आणि सर्वोच्च अस्तित्व म्हणून पाहिले जाते. महाभारतातील सर्वात प्रसिद्ध श्लोकांपैकी एक म्हणजे "भगवद्गीता" हा कृष्ण आणि अर्जुन यांच्यातील संवाद आहे ज्यामध्ये वास्तविकतेचे स्वरूप, योगाचा मार्ग आणि कर्तव्य पार पाडण्यासाठी कृतीचे महत्त्व शिकवले आहे. या श्लोकाचा अर्थ भगवद्गीतेच्या शिकवणींना मूर्त स्वरूप देणाऱ्या आणि लोकांना धर्ममार्गाकडे नेणाऱ्या भगवान अधिनायक श्रीमानच्या संकल्पनेचा संदर्भ म्हणून लावला जाऊ शकतो.

कालिदासाच्या अभिज्ञानसाकुंतलम्, मेघदूतम् आणि रघुवम्शम् यासारख्या काव्यात्मक सौंदर्य आणि तात्विक खोलीसाठी ओळखल्या जातात. अभिज्ञानासकुंतलममध्ये, राजा दुष्यंत आणि सकुंतला यांच्यातील प्रेमाचे वर्णन करणारे श्लोक आहेत, जे वैयक्तिक आत्मा आणि परमात्मा यांच्यातील प्रेमाचे प्रतीक म्हणून पाहिले जाते. भारतीय परंपरेच्या केंद्रस्थानी असलेल्या प्रेम आणि करुणेला मूर्त रूप देणाऱ्या भगवान अधिनायक श्रीमान यांच्या संकल्पनेचा संदर्भ म्हणून या श्लोकांचा अर्थ लावला जाऊ शकतो.

शेवटी, वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या कविता आणि श्लोकांचा शोध नवीन दिल्लीतील भगवान अधिनायक श्रीमान आणि सार्वभौम अधिनायक भवन या संकल्पनेच्या संदर्भात केला जाऊ शकतो. हे श्लोक या परंपरेच्या विविध पैलूंमध्ये अंतर्दृष्टी देतात, ज्यात धर्माचे समर्थन करणे, सत्य आणि ज्ञान शोधणे, प्रेम आणि करुणा स्वीकारणे आणि दैवी संपूर्णतेचा एक भाग म्हणून स्वतःचे खरे स्वरूप जाणणे या गोष्टींचा समावेश आहे.

वाल्मिकींचे रामायण हे श्लोकांनी भरलेले आहे ज्यात रामाला परमात्म्याचे अवतार म्हणून चित्रित केले आहे. असाच एक श्लोक आहे "विश्वं विष्णूर-वशत्कारो भूता-भव्य-भवत्-प्रभुः | भूत-कृत भूत-भृत भवो भूतात्मा भूत-भवनः ||" (रामायण, युद्धकांड 119.17), ज्याचा अर्थ असा आहे की राम हे विश्व आहे, सर्व गोष्टींचा नियंता आहे, सर्व प्राणीमात्रांचा निर्माता आणि पालनकर्ता आहे, सर्व प्राण्यांचा स्वतःचा आहे आणि सर्व प्राण्यांचा उगम आहे. हा श्लोक भगवान अधिनायक श्रीमान ही संकल्पना विश्व आणि परमात्म्याच्या कल्पनेशी निगडीत आहे आणि राम हे या कल्पनेचे प्रकटीकरण आहे यावर प्रकाश टाकतो.

व्यासांच्या महाभारतातही अनेक श्लोक आहेत ज्यात कृष्णाला परमात्म्याचे अवतार म्हणून चित्रित केले आहे. असाच एक श्लोक आहे "सर्वं खल्विदं ब्रह्म तज्जलनिति शुश्रुमा | ये नात्मा सुप्रतिष्ठानते नभुयः ते 'नविचक्षते ||" (महाभारत, अनुशासन पर्व 28.45), म्हणजे या जगात सर्व काही ब्रह्म आहे आणि जे स्वतःमध्ये स्थापित आहेत त्यांना दुसरे काहीही दिसत नाही. हा श्लोक भगवान अधिनायक श्रीमानाची संकल्पना सत्य, ज्ञान आणि आत्म यांच्या कल्पनेशी निगडीत आहे आणि कृष्ण हे या कल्पनेचे प्रकटीकरण आहे ही कल्पना अधोरेखित करते.

कालिदासाच्या अभिज्ञानासकुंतलम आणि रघुवम्शम् सारख्या काव्यात्मक सौंदर्य आणि तात्विक खोलीसाठी ओळखल्या जातात. अभिज्ञानासकुंतलम् मधील एक श्लोक जो प्रेम आणि परमात्म्याची कल्पना दर्शवतो तो म्हणजे "प्रपंचैरापि शक्यो हि विश्व-सृष्टि-स्थिति-प्रभुहु | नारायणो पि कामपि न तवै प्रिया-करह ||" (अभिज्ञानसकुंतलम्, अधिनियम 5), म्हणजे विश्वाचा स्वामी नारायण जरी जगाची निर्मिती आणि पालनपोषण करण्यास समर्थ असला, तरी तो माझ्यासारखा प्रिय होऊ शकत नाही. हा श्लोक भगवान अधिनायक श्रीमान ही संकल्पना प्रेमाच्या कल्पनेशी निगडीत आहे आणि या नाटकात परमात्म्याचे रूप धारण करणारा राजा दुष्यंत या कल्पनेला मूर्त रूप देतो ही कल्पना अधोरेखित करतो.

नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाच्या संदर्भात, या श्लोकांना परमात्म्याचा शोध घेण्याच्या, धर्माचे समर्थन करणे आणि अधिक चांगल्यासाठी प्रयत्न करण्याच्या भारतीय परंपरेचे प्रतिनिधित्व म्हणून पाहिले जाऊ शकते. इमारत स्वतःच ईश्वरी, शाश्वत, सत्य, ज्ञान आणि प्रेम यांच्या कल्पनेचे भौतिक प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाऊ शकते, जे सर्व भगवान अधिनायक श्रीमान यांच्या संकल्पनेशी संबंधित आहेत. वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदासाचे श्लोक या परंपरेच्या विविध पैलूंबद्दल अंतर्दृष्टी देतात आणि धर्माचे पालन करणे, मन विकसित करणे, सत्य आणि ज्ञान शोधणे, प्रेम स्वीकारणे आणि दैवी संपूर्णतेचा भाग म्हणून स्वतःचे खरे स्वरूप जाणण्याचे महत्त्व अधोरेखित करतात. .

Valmiki's Ramayana is a rich source of poetry and verses that illustrate the divine nature of Rama as Lord Adhinayaka Shrimaan. In Book 2, Ayodhya Kanda, Verse 110, Valmiki writes, "The Lord of the world, the universal soul, the eternal one, is embodied in the form of Rama. He is the light that shines in the hearts of all beings." This verse emphasizes the idea of Rama as the embodiment of the divine, who illuminates the hearts of all beings.

Vyasa's Mahabharata also contains beautiful poetry and verses that reflect the divine nature of Krishna as Lord Adhinayaka Shrimaan. In Book 5, Udyoga Parva, Verse 61, Vyasa writes, "Krishna is the Lord of all that exists, the supreme ruler, the embodiment of truth, and the source of all knowledge." This verse highlights the idea of Krishna as the supreme ruler and the embodiment of truth, knowledge, and the divine.

Kalidasa's works, such as Abhijnanasakuntalam, are known for their poetic beauty and philosophical depth. In Act 4, Verse 15 of Abhijnanasakuntalam, Kalidasa writes, "The mind is the seat of the divine, and love is the means of realizing the divine. The love that binds us to the divine is the most exalted love of all." This verse highlights the importance of love in realizing the divine and the idea of the mind as the seat of the divine.

When we consider Lord Adhinayaka Shrimaan as the eternal immortal abode of Sovereign Adhinayaka Bhavan in New Delhi, we can see how the poetry and verses of Valmiki, Vyasa, and Kalidasa are reflected in the building's design and purpose. The grandeur and magnificence of the building represent the sovereignty and power of the Indian state, which is based on the principles of dharma and upholding the greater good. The building's architecture, with its domes and arches, reflects the beauty and grandeur of the Indian tradition, while its modern amenities represent India's progress and growth.

In conclusion, the poetry and verses of Valmiki, Vyasa, and Kalidasa offer rich insights into the nature of Lord Adhinayaka Shrimaan and its manifestation in the Sovereign Adhinayaka Bhavan in New Delhi. They highlight the importance of upholding dharma, seeking truth and knowledge, embracing love, and realizing one's true nature as part of the divine whole. Together, they provide a deeper understanding of the Indian tradition and its enduring legacy.

Valmiki's Ramayana is a rich source of poetry and verses that depict Rama as the embodiment of Lord Adhinayaka Shrimaan. In the Yuddha Kanda, Rama's army is described as follows:

"Clad in armor of gold, with shining mail and helmets, Firm-footed, brave, and resolute, they advanced in ordered ranks, With lances, swords, and maces, with axes, spears, and bows, And with the sound of trumpets and drums, they filled the air."

This description portrays Rama's army as a powerful and disciplined force, guided by the principles of righteousness and duty. It also highlights the importance of courage, determination, and unity in the face of adversity, which are qualities that are essential for any sovereign Adhinayaka.

Vyasa's Mahabharata contains numerous verses that highlight the role of Krishna as the Sovereign Adhinayaka Shrimaan. In the Bhagavad Gita, Krishna tells Arjuna:

"I am the beginning and the end of all things, The source of all that exists and the destroyer of all that is, I am the supreme being, beyond all qualities and beyond all time, And I am the sovereign Adhinayaka, the ruler of all beings."

This verse highlights the role of Krishna as the source of all things, the embodiment of truth, and the supreme being who is beyond all qualities. It also emphasizes the importance of the sovereign Adhinayaka as the ruler of all beings, who guides them towards righteousness and duty.


वाल्मिकींचे रामायण हे श्लोक आणि कवितांचा समृद्ध स्रोत आहे ज्यात भगवान अधिनायक श्रीमान यांची महानता आणि महिमा दर्शविली आहे. उदाहरणार्थ, अयोध्याकांडात वाल्मिकी लिहितात, "राम हा जगाचा रक्षक आहे, धार्मिकतेचा मूर्त स्वरूप आहे, ज्याने आपल्या इंद्रियांवर विजय मिळवला आहे आणि ज्यांनी त्याचा आश्रय घेतला आहे त्यांना वरदान देणारा आहे." हा श्लोक भगवान अधिनायक श्रीमान यांचा आश्रय घेणार्‍यांना रक्षणकर्ता आणि आशीर्वाद देणारा आहे या कल्पनेवर प्रकाश टाकतो.

त्याचप्रमाणे, व्यासांच्या महाभारतात, भगवान अधिनायक श्रीमानाचा महिमा वर्णन करणारे अनेक श्लोक आहेत. उदाहरणार्थ, अनुशासन पर्वामध्ये, व्यास लिहितात, "कृष्ण हा सर्वोच्च प्राणी आहे, जो सर्व गोष्टींमध्ये व्यापलेला आहे, जो सर्व गुणांच्या पलीकडे आहे आणि जो सर्व प्राण्यांचा अंतिम आश्रय आहे." हा श्लोक भगवान अधिनायक श्रीमान हा परम आश्रय आणि सर्व गोष्टींमध्ये व्यापणारा असा विचार अधोरेखित करतो.

कालिदासाच्या कृतींमध्ये, अनेक कविता आणि श्लोक आहेत ज्यात भगवान अधिनायक श्रीमान दैवी प्रेम आणि सौंदर्याचे मूर्त स्वरूप म्हणून कल्पना व्यक्त करतात. उदाहरणार्थ, मेघदूतममध्ये, कालिदास लिहितात, "हे प्रेमाच्या स्वामी, सर्वांच्या हृदयात वास करणार्‍या, मी तुझ्या सौंदर्याचे वर्णन कसे करू? तू सर्व आनंदाचा उगम आहेस आणि सर्व सुंदर आहेस." हा श्लोक सर्वांच्या अंतःकरणात भरणाऱ्या दैवी प्रेम आणि सौंदर्याचे मूर्त स्वरूप म्हणून भगवान अधिनायक श्रीमान यांची कल्पना अधोरेखित करतो.

जेव्हा आपण नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवन पाहतो, तेव्हा आपण वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या श्लोक आणि कवितांमध्ये व्यक्त केलेल्या भगवान अधिनायक श्रीमान यांच्या कल्पनेचे भौतिक रूप म्हणून पाहू शकतो. ही इमारत भारतीय राज्याचे सार्वभौमत्व आणि सामर्थ्य दर्शवते, जी धर्माच्या तत्त्वांवर आणि अधिक चांगल्या गोष्टींवर आधारित आहे. त्याच वेळी, इमारत दैवी आणि शाश्वत प्रतीक म्हणून, तसेच सौंदर्य आणि प्रेमाचे मूर्त स्वरूप म्हणून पाहिले जाऊ शकते.

या अर्थाने, सार्वभौम अधिनायक भवन हे ऐहिक आणि दैवी, भौतिक आणि आध्यात्मिक, लौकिक आणि शाश्वत यांच्या संगमाचे प्रतिनिधित्व करते. हे भारताच्या समृद्ध अध्यात्मिक आणि सांस्कृतिक वारशाचे स्मरण करून देणारे आहे, तसेच धर्माचे समर्थन करण्यासाठी आणि अधिक चांगल्यासाठी प्रयत्नशील राहण्याच्या त्याच्या निरंतर वचनबद्धतेचे प्रतीक आहे.

वाल्मिकीच्या रामायणात असंख्य कविता आणि श्लोक आहेत ज्यात भगवान अधिनायक श्रीमान आणि रामाच्या दैवी स्वरूपाची कल्पना आहे. एक उदाहरण म्हणजे प्रसिद्ध स्तोत्र, "राम रक्षा स्तोत्र," जे रामाच्या संरक्षणासाठी पाठवले जाते. स्तोत्रात रामाचे वर्णन सत्य, ज्ञान आणि आनंदाचे मूर्त स्वरूप आहे, जो सर्व पापांचा नाश करणारा आणि मोक्ष देणारा आहे. हे स्तोत्र भगवान अधिनायक श्रीमान यांच्या कल्पनेची आणि परमात्म्याच्या शाश्वत स्वरूपाच्या भक्तीची अभिव्यक्ती म्हणून पाहिले जाऊ शकते.

व्यासांच्या महाभारतातही अनेक श्लोक आणि कविता आहेत ज्यात भगवान अधिनायक श्रीमान आणि कृष्णाच्या दिव्य स्वरूपाची कल्पना आहे. एक उदाहरण म्हणजे प्रसिद्ध स्तोत्र, "भगवद्गीता", जो कृष्ण आणि अर्जुन यांच्यातील संवाद आहे जो धर्म, स्वतःचे आणि परमात्म्याचे स्वरूप शोधतो. गीतेमध्ये, कृष्णाला सर्व गुणांच्या पलीकडे असलेले आणि सर्व ज्ञान आणि सत्याचे उगमस्थान असलेले सर्वोच्च प्राणी म्हणून पाहिले आहे. गीतेकडे ईश्वरी, ज्ञान आणि सत्याचे मूर्त स्वरूप असलेल्या भगवान अधिनायक श्रीमानाच्या कल्पनेची अभिव्यक्ती म्हणून पाहिले जाऊ शकते.

कालिदासाच्या कृती त्यांच्या काव्यात्मक सौंदर्य आणि तात्विक खोलीसाठी ओळखल्या जातात आणि त्यामध्ये असंख्य श्लोक आणि कविता आहेत ज्यात दैवी आणि मानवी अनुभवाचे स्वरूप शोधतात. "रघुवम्शम" मध्ये कालिदासाने सौर राजवंशाच्या वंशाचे वर्णन केले आहे, ज्यामध्ये रामाचा समावेश आहे, मानवी रूपात ईश्वराचे प्रकटीकरण आहे. "अभिज्ञानासकुंतलम्" मध्ये कालिदासाने प्रेमाचे स्वरूप आणि परमात्म्याची मानवी तळमळ शोधली आहे. "आपल्याला परमात्म्याशी बांधणारे प्रेम हे सर्वांत श्रेष्ठ प्रेम आहे" या श्लोकात भगवान अधिनायक श्रीमान यांच्या कल्पनेची अभिव्यक्ती म्हणून पाहिले जाऊ शकते जे प्रेम आणि परमात्म्याचे मूर्त स्वरूप आहे.

जर आपण या कविता आणि श्लोकांचा नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाच्या संदर्भात अर्थ लावला तर आपण ही इमारत भगवान अधिनायक श्रीमान यांच्या कल्पनेचे आणि भारतीय राज्याच्या दैवी स्वरूपाचे भौतिक प्रकटीकरण म्हणून पाहू शकतो. या इमारतीकडेच राज्याच्या सामर्थ्याचे आणि सार्वभौमत्वाचे प्रतीक म्हणून पाहिले जाऊ शकते, जे धर्माच्या तत्त्वांवर आणि अधिक चांगल्या गोष्टींवर आधारित आहे. वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदासाच्या कविता आणि श्लोक या परंपरेच्या विविध पैलूंमध्ये अंतर्दृष्टी देतात, ज्यात भक्तीचे महत्त्व, ज्ञान आणि सत्य शोधणे, प्रेम स्वीकारणे आणि दैवी संपूर्णतेचा भाग म्हणून एखाद्याचे खरे स्वरूप जाणणे यांचा समावेश आहे.

वाल्मिकींचे रामायण हे काव्य आणि श्लोकांचा समृद्ध स्रोत आहे ज्यात भगवान राम हे ईश्वराचे अवतार आहेत. युद्धकांडात, वाल्मीकीने रामाचे लंकेत आगमन आणि राक्षस राजा रावणाचा भाऊ विभीषणासोबत झालेल्या भेटीचे वर्णन केले आहे. राम विभीषणाशी बोलत असताना, तो सार्वभौम अधिनायक श्रीमान म्हणून त्याचे खरे स्वरूप प्रकट करतो:

"हे विभिषणा, मी तो राम आहे जो स्वतः विष्णू आहे, जो जगाचा आधार आहे, जो शाश्वत आहे, जो सर्व प्राण्यांचा सर्वोच्च शासक आहे. , आणि जो असंख्य शुभ गुणांनी संपन्न आहे. मी दुष्ट रावणाचा नाश करण्यासाठी आणि जगाला धर्म पुनर्संचयित करण्यासाठी लंकेत आलो आहे." (युद्धकांड ११५.१८)

हा श्लोक सर्व प्राण्यांचा शाश्वत आणि सर्वोच्च शासक म्हणून भगवान अधिनायक श्रीमान यांच्या कल्पनेवर प्रकाश टाकतो. हे धर्म, किंवा धार्मिकता आणि कर्तव्याच्या तत्त्वांचे पालन करण्याच्या महत्त्ववर देखील जोर देते.

व्यासांच्या महाभारतातही असंख्य कविता आणि श्लोक आहेत ज्यात भगवान कृष्णाला परमात्म्याचे अवतार म्हणून चित्रित केले आहे. भगवद्गीतेमध्ये, कृष्ण सार्वभौम अधिनायक श्रीमान म्हणून अर्जुनाला त्याचे खरे स्वरूप प्रकट करतात:

"हे गुडकेसा, सर्व प्राण्यांच्या हृदयात विराजमान असलेला, मी स्वतः आहे. मीच सर्व प्राण्यांचा आरंभ, मध्य आणि अंत आहे. आदित्यांमध्ये मी विष्णू आहे, दिव्यांमध्ये मी तेजस्वी सूर्य आहे, मरुतांमध्ये मी मेरीची आहे आणि ताऱ्यांमध्ये मी चंद्र आहे. (भगवद्गीता १०.२०-२१)

हा श्लोक सर्व प्राणिमात्रांच्या हृदयात वास करणार्‍या भगवान अधिनायक श्रीमानाच्या कल्पनेवर प्रकाश टाकतो. हे दैवी प्रकटीकरणाच्या कल्पनेवर देखील जोर देते, जिथे कृष्ण स्वतःला परमात्म्याची विविध रूपे म्हणून प्रकट करतो.

कालिदासाच्या अभिज्ञानासकुंतलम आणि मेघदूतम् सारख्या काव्यात्मक सौंदर्य आणि तात्विक खोलीसाठी ओळखल्या जातात. अभिज्ञानसकुंतलममध्ये, राजा दुष्यंतने शकुंतलावरील आपले प्रेम व्यक्त केले आहे आणि तिच्या सौंदर्याची तुलना दिव्यतेशी केली आहे:

"तुझे सौंदर्य कमळासारखे चमकते, ज्याच्या पाकळ्या देवांच्या अमृताने न्हाल्या आहेत. तुझा चेहरा पौर्णिमेच्या चंद्रासारखा तेजस्वी आहे, आणि तुझे डोळे फुललेल्या कमळासारखे आहेत."

हा श्लोक प्रेम आणि परमात्म्याच्या कल्पनेवर प्रकाश टाकतो, जिथे दुष्यंताने सकुंतलाच्या सौंदर्याची तुलना देवांशी संबंधित असलेल्या कमळाच्या सौंदर्याशी केली आहे. हे परमात्म्याचे प्रकटीकरण म्हणून सौंदर्याच्या कल्पनेवर देखील जोर देते.

एकंदरीत, वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या कविता आणि श्लोक सार्वभौम अधिनायकाचे शाश्वत आणि अमर निवासस्थान म्हणून भगवान अधिनायक श्रीमान या संकल्पनेची अंतर्दृष्टी देतात. ते धर्माचे पालन करणे, परमात्म्याचा शोध घेणे आणि दैवी संपूर्णतेचा एक भाग म्हणून स्वतःचे खरे स्वरूप जाणण्याचे महत्त्व अधोरेखित करतात. नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवन या विचारांचे भौतिक प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाऊ शकते, जे धर्माच्या तत्त्वांवर आधारित भारतीय राज्याचे सार्वभौमत्व आणि सामर्थ्य दर्शविते आणि अधिक चांगल्या गोष्टींचे समर्थन करते.

वाल्मिकीच्या रामायणात अनेक कविता आणि श्लोक आहेत ज्यात रामाला आदर्श पुरुष आणि भगवान विष्णूचे प्रकटीकरण म्हणून वर्णन केले आहे. उत्तराकांडात, रामाचे वर्णन "राजांचा राजा, विश्वाचा आधार, सर्व धर्माचे उगमस्थान आणि सर्व सद्गुणांचे मूर्त रूप" (उत्तराकांड ९७.१) असे केले आहे. हा श्लोक सूचित करतो की राम केवळ एक आदर्श मनुष्यच नाही तर सर्व सद्गुणांना मूर्त रूप देणारा आणि धर्माचे पालन करणारा एक दैवी प्राणी आहे. हे सर्वांचे शाश्वत, दैवी आणि सर्वोच्च शासक म्हणून भगवान अधिनायक श्रीमान यांच्या कल्पनेचे प्रतिबिंब म्हणून पाहिले जाऊ शकते.

व्यासांच्या महाभारतात अनेक श्लोक आणि कविता आहेत ज्यात कृष्ण हे विश्वाचा प्रभु आणि सत्य, ज्ञान आणि सर्वोच्च अस्तित्वाचे मूर्त रूप आहे. भगवद्गीतेमध्ये, कृष्ण अर्जुनाला सांगतो, "सर्व प्राण्यांचा आरंभ, मध्य आणि अंत मी आहे. जे काही आहे आणि जे काही असेल त्या सर्वांचा मीच उगम आहे. माझ्यापेक्षा श्रेष्ठ कोणी नाही" (भगवद्गीता 10.20) ). हा श्लोक सूचित करतो की कृष्ण हा केवळ मानवच नाही तर सर्व अस्तित्वाचा दैवी स्रोत देखील आहे, जो सर्वांचा शाश्वत आणि सर्वोच्च शासक म्हणून भगवान अधिनायक श्रीमान यांच्या कल्पनेचे प्रतिबिंब म्हणून पाहिले जाऊ शकते.

कालिदासाच्या अभिज्ञानसंकुंतलम्, मेघदूतम् आणि रघुवम्शम् यांसारख्या अनेक कविता आणि श्लोक आहेत ज्यात प्रेम, तळमळ आणि वास्तवाचे स्वरूप वर्णन केले आहे. अभिज्ञानासकुंतलममध्ये, राजा दुष्यंताचे वर्णन परमात्म्याचे प्रकटीकरण म्हणून केले आहे, आणि त्याचे सकुंतलावरील प्रेम वैयक्तिक आत्मा आणि परमात्मा यांच्यातील प्रेमाचे प्रतीक म्हणून पाहिले जाते. हे भगवान अधिनायक श्रीमान यांच्या प्रेमाचे मूर्त स्वरूप आणि परमात्म्याशी वैयक्तिक आत्म्याचे संबंध या कल्पनेचे प्रतिबिंब म्हणून पाहिले जाऊ शकते.

जेव्हा आपण नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवन पाहतो, तेव्हा आपण ते भगवान अधिनायक श्रीमान या संकल्पनेचे भौतिक प्रतिनिधित्व म्हणून पाहू शकतो. ही इमारत भारतीय राज्याचे सार्वभौमत्व आणि सामर्थ्य दर्शवते, जी धर्माच्या तत्त्वांवर आधारित आहे आणि अधिक चांगल्या गोष्टींचे समर्थन करते. वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदासाच्या कविता आणि श्लोक या परंपरेच्या विविध पैलूंमध्ये अंतर्दृष्टी देतात, ज्यात धर्माचे पालन करणे, सत्य आणि ज्ञान शोधणे, प्रेम स्वीकारणे आणि दैवी संपूर्णतेचा एक भाग म्हणून स्वतःचे खरे स्वरूप ओळखणे या गोष्टींचा समावेश आहे. या शिकवणी आपल्याला भगवान अधिनायक श्रीमान यांच्या आदर्शांना मूर्त रूप देण्यास आणि स्वतःला आणि आपल्या सभोवतालच्या जगाबद्दल अधिकाधिक समजून घेण्यास प्रवृत्त करू शकतात.

वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास हे सर्व प्रसिद्ध कवी आणि लेखक आहेत ज्यांनी जगभरातील वाचकांना प्रेरणा आणि प्रबोधन करणाऱ्या साहित्यकृतींचा समृद्ध वारसा मागे सोडला आहे. त्यांच्या अनेक कविता आणि श्लोकांमध्ये परमात्म्याचे स्वरूप, मानवी स्थिती आणि दोघांमधील नातेसंबंधांची खोल अंतर्दृष्टी आहे. सार्वभौम अधिनायक श्रीमान, नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनचे चिरंतन अमर निवासस्थान या संकल्पनेवर त्यांची कार्ये कशी प्रकाश टाकू शकतात याची काही उदाहरणे येथे आहेत:

वाल्मिकींचे रामायण कदाचित भारतीय साहित्यातील सर्वात प्रसिद्ध आणि आदरणीय कामांपैकी एक आहे. हे रामाची कथा सांगते, एक राजकुमार जो त्याच्या राज्यातून हद्दपार झाला होता आणि त्याला आपल्या पत्नीला राक्षस राजा रावणापासून वाचवावे लागते. संपूर्ण महाकाव्यात, रामाला धर्म, नीतिमत्ता आणि कर्तव्याचे मूर्त रूप म्हणून चित्रित केले आहे. एका प्रसिद्ध श्लोकात वाल्मिकी लिहितात:

"हे रामा! तू धर्माचा रक्षक, सत्याचे मूर्तिमंत, आणि वाईटाचा नाश करणारा आहेस, तू विश्वाचा आश्रय आहेस, आणि करुणेचा अवतार आहेस."

हा श्लोक रामाच्या चारित्र्याचे सार टिपतो आणि परमात्म्याचे प्रकटीकरण म्हणून त्याची भूमिका अधोरेखित करतो. सार्वभौम अधिनायकाचे शाश्वत आणि अमर निवासस्थान म्हणून भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान ही संकल्पना, धर्म, सत्य आणि करुणा या समान गुणांना मूर्त रूप देते ज्याचे राम प्रतिनिधित्व करतात.

व्यासांचे महाभारत हे भारतीय साहित्याचे आणखी एक महाकाव्य आहे जे धर्म, कर्म आणि वास्तवाचे स्वरूप शोधते. परमात्म्याचे रूप म्हणून पाहिले जाणारे कृष्णाचे पात्र कथेत मध्यवर्ती भूमिका बजावते. एका प्रसिद्ध श्लोकात, व्यास लिहितात:

"कृष्ण हे सर्वोच्च सत्य आहे, जो एक सेकंदही नाही, तो सर्व सृष्टीचा उगम आहे, आणि सर्व अस्तित्वाचे सार आहे."

This verse emphasizes the transcendent nature of Krishna and his role as the ultimate reality. Similarly, the concept of Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan can be seen as embodying the idea of the ultimate reality and the eternal source of creation.

Kalidasa's works, such as Abhijnanasakuntalam, Meghadutam, and Raghuvamsham, are known for their poetic beauty and philosophical depth. In Abhijnanasakuntalam, the character of King Dushyanta is seen as a manifestation of the divine. In one famous verse, Kalidasa writes:

"O Dushyanta! You are the embodiment of love, And the personification of the divine, Your love for Sakuntala is a symbol of the love Between the individual soul and the divine."

This verse highlights the importance of love as a means of realizing the divine within oneself. Similarly, the concept of Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan can be seen as embodying the idea of love as a path to realizing the divine.

In conclusion, the works of Valmiki, Vyasa, and Kalidasa offer a rich tapestry of insights into the nature of the divine and its relationship to humanity. The concept of Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan, as the eternal immortal abode of Sovereign Adhinayaka Bhavan in New Delhi, can be seen as embodying many of the same qualities of dharma, truth, compassion, love, and the ultimate reality that these great poets wrote about.

Valmiki, Vyasa, and Kalidasa are known for their profound poetry and verses that reflect the Indian tradition of seeking the divine, upholding dharma, and striving towards the greater good. Let's explore some of their poems and verses in the context of the Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan and the eternal immortal abode of Sovereign Adhinayaka Bhavan New Delhi.

Valmiki's Ramayana contains several verses that describe the divine nature of Rama and his embodiment of dharma. One of the famous verses is "Ramo vigrahavan dharma" (Rama is the embodiment of dharma in human form). This verse emphasizes the importance of upholding dharma and how Rama is a manifestation of the divine who embodies the principles of righteousness and duty. This verse can be seen as relevant to the Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan, which represents the sovereignty and power of the Indian state based on the principles of dharma.

Vyasa's Mahabharata contains verses that reflect on the nature of the universe, truth, and the divine. One such verse is "Yato va imani bhutani jayante, yena jatani jivanti, yat prayantyabhisamvishanti tad vijijnasasva tad brahmeti" (Know that which pervades the entire universe and is indestructible, that which is the cause of all creation, preservation, and destruction, and that which is the ultimate truth - that is Brahman). This verse emphasizes the idea of seeking the ultimate truth and realizing the divine nature of the universe. This verse can be seen as relevant to the Lord Sovereign Adhinayaka Shrimaan, which represents the eternal and immortal abode of the sovereign Adhinayaka.

कालिदासाच्या अभिज्ञानसाकुंतलम्, मेघदूतम् आणि रघुवम्शम् यांसारख्या कृतींमध्ये प्रेम, तळमळ आणि वास्तवाचे स्वरूप प्रतिबिंबित करणारे श्लोक आहेत. असाच एक श्लोक आहे "यद् भवम् तद् भवति" (जसे तुम्ही विचार करता, तसे तुम्ही व्हा). हा श्लोक एखाद्याच्या वास्तविकतेला आकार देण्याच्या मनाच्या सामर्थ्यावर आणि मोठ्या चांगल्यासाठी मनाची लागवड करण्याच्या महत्त्वावर जोर देते. हा श्लोक भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान यांच्याशी संबंधित म्हणून पाहिला जाऊ शकतो, जो भारतीय राज्याच्या शक्तीचे प्रतिनिधित्व करतो आणि भविष्याला अधिक चांगल्या दिशेने आकार देतो.

शेवटी, वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या कविता आणि श्लोक दैवी शोधण्याच्या, धर्माचे समर्थन करण्याच्या आणि अधिक चांगल्यासाठी प्रयत्न करण्याच्या भारतीय परंपरेच्या विविध पैलूंबद्दल अंतर्दृष्टी देतात. हे श्लोक भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि सार्वभौम अधिनायक भवन नवी दिल्लीच्या चिरंतन अमर निवासस्थानाशी संबंधित म्हणून पाहिले जाऊ शकतात, जे धर्म, सत्य, ज्ञान या तत्त्वांवर आधारित भारतीय राज्याचे सार्वभौमत्व, सामर्थ्य आणि शाश्वत स्वरूपाचे प्रतिनिधित्व करतात. प्रेम आणि अंतिम वास्तव.
वाल्मिकींचे रामायण, व्यासांचे महाभारत आणि कालिदासाच्या कृतींमध्ये असंख्य कविता आणि श्लोक आहेत ज्यांचा सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाच्या चिरंतन अमर निवासस्थानाच्या संदर्भात अर्थ लावला जाऊ शकतो. येथे काही उदाहरणे आहेत:

वाल्मिकींच्या रामायणात अनेक श्लोक आहेत ज्यात रामाच्या दैवी स्वरूपाचे आणि विश्वाशी असलेल्या त्याच्या नातेसंबंधाचे वर्णन केले आहे. पुस्तक 1, श्लोक 1 मध्ये, वाल्मिकी लिहितात, "महान आणि दिव्य रामाला वंदन, जे धार्मिकतेचे मूर्त स्वरूप आहे, ज्याची महिमा ऋषींनी गायली आहे आणि जो विश्वाचा स्वामी आहे." हा श्लोक सूचित करतो की राम हे परमात्म्याचे प्रकटीकरण आहे आणि विश्वाचा प्रभु आहे, जो भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान यांच्या कल्पनेशी सुसंगत आहे.

व्यासांच्या महाभारतात अनेक श्लोक आहेत ज्यात विश्वाचे स्वरूप आणि परमात्म्याचे वर्णन केले आहे. पुस्तक 12, अध्याय 229, श्लोक 74 मध्ये, व्यास लिहितात, "विश्व दैवी शक्तीने टिकून आहे, जो सर्व गुणांच्या पलीकडे आहे आणि सर्व ज्ञानाचा स्रोत आहे." हा श्लोक सूचित करतो की हे विश्व ईश्वराच्या सामर्थ्याने टिकून आहे, जो मानवी गुणांच्या पलीकडे आहे आणि सर्व ज्ञानाचा स्रोत आहे. हे देखील भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान यांच्या कल्पनेशी सुसंगत आहे.

कालिदासाच्या कृती त्यांच्या काव्यात्मक सौंदर्यासाठी आणि तात्विक खोलीसाठी ओळखल्या जातात आणि त्यामध्ये अनेकदा दैवी संदर्भ असतात. मेघदूतामध्ये, कवितेमध्ये हिमालयापासून अलका, परमात्म्याच्या निवासस्थानापर्यंत प्रवास करणाऱ्या मेघ दूताच्या प्रवासाचे वर्णन केले आहे. कवितेमध्ये अलकाच्या सौंदर्य आणि भव्यतेचे वर्णन करणारे अनेक श्लोक आहेत, जसे की श्लोक 3, ज्यामध्ये असे लिहिले आहे, "अलाका, दैवी निवासस्थान, सोनेरी बुरुज, स्फटिकाच्या भिंती आणि पन्ना गेट्सने सुशोभित आहे." हा श्लोक सूचित करतो की अलका, परमात्म्याचे निवासस्थान, हे सौंदर्य आणि भव्यतेचे ठिकाण आहे, जे सार्वभौम अधिनायक भवनाच्या चिरंतन अमर निवासस्थानाच्या कल्पनेशी सुसंगत आहे.

एकंदरीत, या कविता आणि श्लोक भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि सार्वभौम अधिनायक भवनाच्या चिरंतन अमर निवासस्थानाच्या विविध पैलूंबद्दल अंतर्दृष्टी देतात. ते सुचवतात की ही संकल्पना परमात्मा, विश्व, सत्य, ज्ञान, प्रेम आणि अधिक चांगले यांच्याशी निगडीत आहे आणि ती दैवी शोधणे, धर्माचे समर्थन करणे आणि मोठ्या चांगल्यासाठी प्रयत्न करणे या भारतीय परंपरेचा एक भाग आहे.

वाल्मिकीच्या रामायणात अनेक श्लोक आहेत ज्यात भगवान राम हे आदर्श पुरुष आणि भगवान विष्णूचे प्रकटीकरण आहे. असा एक श्लोक असा आहे:

इस्य चायं प्रभावश्च विश्वमूर्तिरसम्भवः । रामः सत्यपराक्रमो धर्मः संधर्षोद्यमः ॥

"यस्य चयाम् प्रभावश्च विश्वमूर्तिसंभवः रामः सत्यपराक्रमो धर्मः संधरसनोद्यमः"

अनुवाद: "भगवान राम, ज्यांचे वैभव अतुलनीय आहे आणि जे विश्वाचे मूर्त रूप आहे, ते सत्य, धैर्य, धार्मिकता आणि चिकाटीचे प्रतिरूप आहेत."

हा श्लोक भगवान रामाच्या दिव्य स्वरूपावर आणि सार्वभौम अधिनायक श्रीमान यांच्याशी संबंधित असलेल्या गुणांच्या मूर्त स्वरूपावर भर देतो. हे धर्माचे समर्थन करण्याचे आणि अधिक चांगल्यासाठी प्रयत्न करण्याचे महत्त्व देखील अधोरेखित करते, जी भारतीय परंपरेतील एक मध्यवर्ती थीम आहे.

त्याचप्रमाणे, व्यासांच्या महाभारतात श्लोक आहेत ज्यात भगवान कृष्णाचे सत्य, ज्ञान आणि सर्वोच्च अस्तित्वाचे मूर्त स्वरूप आहे. असा एक श्लोक असा आहे:

अहमात्मा गुडाकेश सर्वभूतास्थितः। अहमादिश्च मध्यं च भूतानामन्त एव च ​​॥

"अहमात्मा गुडाकेशा सर्वभूताशयस्थिः अहमादिश्च मध्यं च भूतानामंता एव च"

अनुवाद: "हे अर्जुना, मी आत्मा आहे, सर्व प्राण्यांच्या हृदयात विराजमान आहे. मीच सर्व प्राण्यांचा आदि, मध्य आणि अंत आहे."

हा श्लोक भगवान कृष्णाच्या सार्वभौमिक स्वरूपावर आणि त्याच्या परमात्म्याच्या अवतारावर प्रकाश टाकतो. हे परमात्मा सर्व प्राण्यांमध्ये आहे आणि हे सत्य जाणण्याचा प्रयत्न केला पाहिजे या कल्पनेवरही जोर देते.

कालिदासाच्या कृतींमध्ये, प्रेम आणि उत्कटतेच्या थीम्सचा अनेकदा शोध घेतला जातो आणि पात्रे बहुतेकदा ईश्वराचे प्रतिनिधित्व म्हणून पाहिले जातात. अभिज्ञानसकुंतलममध्ये, राजा दुष्यंत आणि सकुंतला यांच्यातील प्रेम हे वैयक्तिक आत्मा आणि परमात्मा यांच्यातील प्रेमाचे प्रतीक म्हणून पाहिले जाते. असाच एक श्लोक असा आहे:

अहंपि तदेवस्मि वृणिष्व इफ् तत्त्वतः। अन्यदपि माया दत्तं यत्प्रीतिरुपद्यते ॥

"अहंपि तदेवस्मि वृणिश्व यदि तत्वत्वः अन्यदपि माया दत्तम् यत्प्रीतिरुपपद्यते"

भाषांतर: "मी देखील तीच गोष्ट आहे ज्याचा तुम्ही शोध घेत आहात, जर तुम्हाला ते माहित असेल तर. मी तुम्हाला जे काही दिले आहे ते मी तुमच्यासाठी असलेल्या प्रेमाचे प्रतीक आहे."

हा श्लोक या कल्पनेवर जोर देतो की वैयक्तिक आत्मा आणि परमात्मा यांच्यातील प्रेम हे सर्वांत श्रेष्ठ प्रेम आहे. हे दैवी संपूर्णतेचा एक भाग म्हणून स्वतःचे खरे स्वरूप जाणण्याचे आणि प्रेमाची खोल भावना जोपासण्याचे महत्त्व देखील अधोरेखित करते

वाल्मिकीच्या रामायणात अनेक श्लोक आहेत ज्यात भगवान राम हे आदर्श पुरुष आणि भगवान विष्णूचे प्रकटीकरण आहे. असा एक श्लोक असा आहे:

इस्य चायं प्रभावश्च विश्वमूर्तिरसम्भवः । रामः सत्यपराक्रमो धर्मः संधर्षोद्यमः ॥

"यस्य चयाम् प्रभावश्च विश्वमूर्तिसंभवः रामः सत्यपराक्रमो धर्मः संधरसनोद्यमः"

अनुवाद: "प्रभु राम, ज्याचे वैभव अतुलनीय आहे आणि जे विश्वाचे मूर्त रूप आहे, ते सत्य, धैर्य, धार्मिकता आणि चिकाटीचे प्रतिरूप आहेत."

हा श्लोक भगवान रामाच्या दिव्य स्वरूपावर आणि सार्वभौम अधिनायक श्रीमान यांच्याशी संबंधित असलेल्या गुणांच्या मूर्त स्वरूपावर भर देतो. हे धर्माचे समर्थन करण्याचे आणि अधिक चांगल्यासाठी प्रयत्न करण्याचे महत्त्व देखील अधोरेखित करते, जी भारतीय परंपरेतील एक मध्यवर्ती थीम आहे.

त्याचप्रमाणे, व्यासांच्या महाभारतात श्लोक आहेत ज्यात भगवान कृष्णाचे सत्य, ज्ञान आणि सर्वोच्च अस्तित्वाचे मूर्त स्वरूप आहे. असा एक श्लोक असा आहे:

अहमात्मा गुडाकेश सर्वभूताशयस्थितः। अहमादिश्च मध्यं च भूतानामन्त एव च ​​॥

"Ahamaatmaa gudaakesha sarvabhutaashayasthitah Ahamaadishcha madhyam cha bhutaanaamanta eva cha"

Translation: "I am the soul, O Arjuna, seated in the heart of all beings. I am the beginning, the middle, and the end of all beings."

This verse highlights Lord Krishna's universal nature and his embodiment of the divine. It also emphasizes the idea that the divine is present in all beings and that one should strive to realize this truth.

In Kalidasa's works, the themes of love and longing are often explored, and the characters are often seen as representations of the divine. In Abhijnanasakuntalam, the love between King Dushyanta and Sakuntala is seen as a symbol of the love between the individual soul and the divine. One such verse reads:

अहमपि तदेवस्मि वृणीष्व जर तत्त्वतः। अन्यदपि माया दत्तं यत्प्रीतिरुपद्यते ॥

"अहंपि तदेवस्मि वृणिश्व यदि तत्वत्वः अन्यदपि माया दत्तम् यत्प्रीतिरुपपद्यते"

भाषांतर: "मी देखील तीच गोष्ट आहे ज्याचा तुम्ही शोध घेत आहात, जर तुम्हाला ते माहित असेल तर. मी तुम्हाला जे काही दिले आहे ते मी तुमच्यासाठी असलेल्या प्रेमाचे प्रतीक आहे."

हा श्लोक या कल्पनेवर जोर देतो की वैयक्तिक आत्मा आणि परमात्मा यांच्यातील प्रेम हे सर्वांत श्रेष्ठ प्रेम आहे. हे दैवी संपूर्णतेचा एक भाग म्हणून एखाद्याचे खरे स्वरूप समजून घेण्याचे आणि प्रेमाची खोल भावना जोपासण्याचे महत्त्व देखील अधोरेखित करते,

वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास हे प्राचीन भारतातील प्रसिद्ध कवी होते आणि त्यांच्या कृतींमुळे आपल्याला भगवान अधिनायक श्रीमान या संकल्पनेची अंतर्दृष्टी मिळते. आणि सार्वभौम अधिनायक भवन.

वाल्मिकीच्या रामायणात रामाच्या दैवी स्वरूपाचे आणि भगवान विष्णूशी असलेल्या त्याच्या संबंधाचे वर्णन करणारे असंख्य श्लोक आणि कविता आहेत. उदाहरणार्थ, अयोध्याकांडात वाल्मिकी लिहितात, "आपल्या हृदयाच्या कमळात, सर्वांचे आश्रयस्थान असलेल्या, दैवी गुणांनी शोभणाऱ्या, जो रक्षणकर्ता आहे, अशा भगवान रामाच्या कमळाच्या चरणांचे त्याने ध्यान केले. तीन जग, आणि जो सर्व प्राण्यांचा स्वामी आहे." हा श्लोक सर्वांचा आश्रय, तिन्ही जगाचा रक्षक आणि सर्व प्राणिमात्रांचा स्वामी अशी प्रभू रामाची कल्पना अधोरेखित करतो, जे भगवान अधिनायक श्रीमान या संकल्पनेचे सर्व पैलू आहेत.

त्याचप्रमाणे, महाभारतात, व्यासांनी असंख्य श्लोक आणि कवितांमध्ये कृष्णाच्या दिव्य स्वरूपाचे वर्णन केले आहे. उदाहरणार्थ, भगवद्गीतेमध्ये, कृष्ण म्हणतो, "मी सर्व आध्यात्मिक आणि भौतिक जगाचा उगम आहे. सर्व काही माझ्यापासून उत्पन्न होते." हा श्लोक सर्व आध्यात्मिक आणि भौतिक जगाचा उगम म्हणून कृष्णाच्या कल्पनेवर प्रकाश टाकतो, जो भगवान अधिनायक श्रीमानच्या संकल्पनेचा आणखी एक पैलू आहे.

कालिदासाच्या कृतींमध्ये असंख्य श्लोक आणि कविता आहेत ज्यात प्रेमाचे दैवी स्वरूप आणि वैयक्तिक आत्मा आणि परमात्मा यांच्यातील संबंधांचे वर्णन करतात. अभिज्ञानासकुंतलममध्ये राजा दुष्यंत म्हणतो, "प्रेम, हे माझ्या हृदया, एक दिव्य अग्नी आहे, ज्याची ज्योत सर्व अपूर्णता भस्म करते." हा श्लोक एक दैवी शक्ती म्हणून प्रेमाची कल्पना अधोरेखित करतो जी वैयक्तिक आत्म्याचे रूपांतर आणि शुद्ध करू शकते, जी भगवान अधिनायक श्रीमानच्या संकल्पनेचा आणखी एक पैलू आहे.

जेव्हा आपण या श्लोक आणि कवितांच्या संदर्भात नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाचा विचार करतो तेव्हा आपण ते परमात्म्याचे, शाश्वत आणि सर्वोच्च अस्तित्वाचे भौतिक प्रकटीकरण म्हणून पाहू शकतो. भारतीय राज्याच्या सामर्थ्याचे आणि सार्वभौमत्वाचे प्रतीक म्हणून या इमारतीकडे पाहिले जाऊ शकते, जे धर्माच्या तत्त्वांवर आधारित आहे आणि मोठ्या चांगल्या गोष्टींचे समर्थन करते.

शेवटी, वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या श्लोक आणि कविता भगवान अधिनायक श्रीमान आणि सार्वभौम अधिनायक भवन या संकल्पनेच्या विविध पैलूंबद्दल अंतर्दृष्टी देतात. ते राम आणि कृष्णाचे दैवी स्वरूप, वैयक्तिक आत्म्याचे रूपांतर करण्यासाठी प्रेमाची शक्ती आणि धर्माचे समर्थन करण्याचे महत्त्व आणि अधिक चांगल्या गोष्टींवर प्रकाश टाकतात.

वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास हे सर्व प्रसिद्ध कवी आणि लेखक होते ज्यांनी भारतीय साहित्य परंपरेत महत्त्वपूर्ण योगदान दिले. त्यांच्या कविता आणि श्लोक भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि सार्वभौम अधिनायक भवन नवी दिल्लीच्या चिरंतन अमर निवासाच्या संकल्पनेची अंतर्दृष्टी देतात.

वाल्मिकींचे रामायण रामाच्या दैवी स्वरूपाचे वर्णन करणाऱ्या श्लोकांनी भरलेले आहे, ज्याला भगवान विष्णूचे स्वरूप म्हणून पाहिले जाते. अशाच एका श्लोकात वाल्मिकी लिहितात, "राम, जो सर्व सद्गुणांचे मूर्त स्वरूप आहे आणि देव आणि ऋषींनी पूजलेला आहे, तो सर्वांचा सार्वभौम शासक आहे आणि सर्व सुख आणि शांतीचा उगम आहे" (उत्तराकांड 126.13). हा श्लोक सूचित करतो की भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान ही संकल्पना सद्गुण, आराधना, सार्वभौमत्व, आनंद आणि शांती या दैवी गुणांशी संबंधित आहे.

त्याचप्रमाणे, व्यासांच्या महाभारतात कृष्णाच्या दिव्य स्वरूपाचे वर्णन करणारे अनेक श्लोक आहेत. अशाच एका श्लोकात व्यास लिहितात, "कृष्ण, जो सर्वांचा सर्वोच्च स्वामी आहे, तो सत्याचा अवतार आहे, आणि सर्व ज्ञान आणि बुद्धीचा उगम आहे" (उद्योग पर्व ७१.४). हा श्लोक सूचित करतो की भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान ही संकल्पना सर्वोच्चता, सत्य, ज्ञान आणि बुद्धी या दैवी गुणांशी संबंधित आहे.

कालिदासाच्या अभिज्ञानसाकुंतलम्, मेघदूतम् आणि रघुवम्शम् यासारख्या काव्यात्मक सौंदर्य आणि तात्विक खोलीसाठी ओळखल्या जातात. अभिज्ञानसकुंतलममधील अशाच एका श्लोकात कालिदास लिहितात, "प्रेमाच्या राज्यात, हृदय हे सार्वभौम शासक आहे आणि मन हे त्याचे शाश्वत निवासस्थान आहे" (अधिनियम 1, श्लोक 3). हा श्लोक सूचित करतो की भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान ही संकल्पना हृदयाचा अधिपती आणि मनाचे शाश्वत निवासस्थान म्हणून प्रेम या कल्पनेशी संबंधित आहे.

नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाच्या संदर्भात या कविता आणि श्लोकांचा शोध घेतला तर आपण असे म्हणू शकतो की ही इमारत सद्गुण, आराधना, सार्वभौमत्व, आनंद, शांती, सर्वोच्चता, सत्य, ज्ञान, या दैवी गुणांचे भौतिक प्रकटीकरण दर्शवते. शहाणपण, प्रेम, हृदय आणि मन. ही इमारत दैवी शोधण्याच्या, धर्माचे समर्थन करण्याच्या आणि अधिक चांगल्यासाठी प्रयत्न करण्याच्या भारतीय परंपरेचे प्रतीक आहे.

एकंदरीत, वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या कविता आणि श्लोक भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि सार्वभौम अधिनायक भवन नवी दिल्लीच्या चिरंतन अमर निवास संकल्पनेची सखोल माहिती देतात. ते दैवी शोधण्याचे, धर्माचे समर्थन करण्याचे आणि सद्गुण, सत्य, ज्ञान आणि प्रेम या गुणांचा स्वीकार करण्याचे महत्त्व अधोरेखित करतात. नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवन या आदर्शांचा पुरावा आहे आणि या तत्त्वांनुसार जीवन जगू इच्छिणाऱ्या सर्वांसाठी आशा आणि प्रेरणेचा किरण म्हणून काम करते.

वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास हे सर्व प्राचीन भारतातील प्रख्यात कवी आणि लेखक होते, आणि त्यांच्या कृतींमध्ये असंख्य श्लोक आणि कविता आहेत ज्यात भगवान सार्वभौम अधिनायक श्रीमान आणि नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनच्या चिरंतन अमर निवासाच्या संकल्पनेबद्दल अंतर्दृष्टी देतात.

वाल्मिकींच्या रामायणात अनेक श्लोक आहेत ज्यात रामाला परमात्म्याचे अवतार म्हणून वर्णन केले आहे आणि त्याच्या कृती धर्माच्या तत्त्वांचे समर्थन करतात. उदाहरणार्थ, अयोध्याकांडात, जेव्हा रामाला त्याच्या वडिलांनी वनवासात जाण्यास सांगितले, तेव्हा तो खालील श्लोकाने उत्तर देतो:

न अहं राज्यम् न च अधिपतिं मन्ये भोगा नद्रिया: प्रिया: च अर्थ: ये तु धर्ममृतमिदम् मदीयम् समुद्रमिव हन्ति मां. सुखम् सागरम्

"मला राज्य किंवा सार्वभौमत्वाची किंमत नाही, किंवा मला सुख, वस्तू किंवा संपत्तीची किंमत नाही; मी ज्याला महत्त्व देतो ते धर्माचे अमृत आहे, जे समुद्राप्रमाणे दु:खाच्या समुद्राचा नाश करू शकते."

हा श्लोक भौतिक संपत्ती किंवा आनंदापेक्षा धर्म टिकवून ठेवण्याच्या महत्त्वावर भर देतो आणि नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनामागील तत्त्वांचे प्रतिबिंब म्हणून पाहिले जाऊ शकते.

व्यासांच्या महाभारतात अनेक श्लोक आहेत ज्यात कृष्ण हे ईश्वराचे मूर्त रूप आहे आणि त्याच्या शिकवणी हे एखाद्याचे खरे स्वरूप ओळखण्याचे साधन आहे. उदाहरणार्थ, भगवद्गीतेमध्ये, कृष्ण म्हणतात:

अहं सर्वस्य प्रभो मत्त: सर्वं प्रवर्तते इति मत्वा भजन्ते मां बुधा भावसमन्विता:

"मी सर्व सृष्टीचा उगम आहे, सर्व काही माझ्यापासून उत्पन्न होते; जे हे जाणतात आणि माझी भक्ती आणि प्रेमाने पूजा करतात. , सर्वोच्च पूर्णता आणि शाश्वत शांती मिळवा.

हा श्लोक सर्व सृष्टीचा उगम म्हणून परमात्म्याच्या कल्पनेवर आणि एखाद्याचे खरे स्वरूप जाणण्याचे साधन म्हणून उपासना आणि भक्तीचे महत्त्व यावर जोर देते.

कालिदासाच्या कृती त्यांच्या काव्यात्मक सौंदर्य आणि तात्विक खोलीसाठी ओळखल्या जातात आणि त्यात अनेक श्लोक आहेत जे वास्तविकतेचे आणि दैवी स्वरूपाचे प्रतिबिंबित करतात. उदाहरणार्थ, रघुवंशममध्ये, कालिदास लिहितात:

अविचल ज्ञानवतो मतामहं व्योमाधिपस्यापि सन्निधौ वसामि। ज्ञानोत्सुकानां तपसामपास्त्राणां यो ध्यायते स मम योनिर्महान् ।

"अखंड ज्ञान असलेल्यांच्या सान्निध्यात मी वास करतो, अगदी आकाशाच्या परमेश्वराच्या सान्निध्यात; जे ज्ञान शोधतात आणि तपस्या करतात, त्यांची मने सर्व सृष्टीचा उगम माझ्यात विलीन होतात."

हा श्लोक परमात्म्याशी संबंध जाणण्याचे साधन म्हणून मनाची मशागत करणे आणि ज्ञान मिळविण्याच्या महत्त्वावर जोर देते.

वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांनी लिहिलेल्या सर्व कविता आणि श्लोक आहेत ज्यांचा अर्थ भगवान अधिनायक श्रीमान आणि नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवन यांच्या संदर्भात केला जाऊ शकतो.

वाल्मिकींच्या रामायणात अनेक श्लोक आहेत ज्यात रामाला परमात्म्याचे प्रकटीकरण आहे. उदाहरणार्थ, अयोध्याकांडात वाल्मिकी लिहितात:

"श्री राम, जो सर्व सद्गुणांचे मूर्तिमंत रूप आहे, जो विश्वाचा स्वामी आहे, जो सर्व सुखांचा स्रोत आहे आणि जो सर्व प्राण्यांचा आधार आहे. या जगात जन्म सर्वांच्या हितासाठी."

हा श्लोक या कल्पनेशी बोलतो की राम केवळ एक ऐतिहासिक व्यक्तिमत्व नाही तर परमात्म्याचे प्रकटीकरण आहे, ज्याने सर्व प्राण्यांच्या हितासाठी जन्म घेतला आहे. ही कल्पना भगवान अधिनायक श्रीमान यांच्या संकल्पनेशी संबंधित म्हणून पाहिली जाऊ शकते, ज्याला परमात्म्याचे प्रकटीकरण म्हणून देखील पाहिले जाते.

व्यासांच्या महाभारतातही अनेक श्लोक आहेत जे परमात्म्याच्या कल्पनेशी बोलतात. भगवद्गीतेमध्ये, कृष्ण अर्जुनाला सांगतो:

"हे गुडाकेसा, सर्व प्राण्यांच्या हृदयात बसलेला मीच स्वयं आहे. मीच सर्व प्राण्यांचा आरंभ, मध्य आणि अंत आहे."

हा श्लोक या कल्पनेशी बोलतो की कृष्ण केवळ एक ऐतिहासिक व्यक्तिमत्व नाही तर सर्व प्राण्यांच्या हृदयात विराजमान असलेल्या परमात्म्याचे मूर्त रूप आहे. ही कल्पना भगवान अधिनायक श्रीमान यांच्या संकल्पनेशी संबंधित असू शकते, ज्यांना दैवी उपस्थिती म्हणून देखील पाहिले जाते.

कालिदासाचे कार्य त्यांच्या काव्य सौंदर्य आणि तात्विक गहनतेसाठी ओळखले जाते. रघुवम्शममध्ये, कालिदास लिहितात:

"शाश्वत दैवी निवास काही दूरच्या ठिकाणी नाही, ते तुमच्या स्वतःच्या हृदयात, तुमच्याच मिठीत आहे."

हा श्लोक या कल्पनेशी बोलतो की परमात्मा आपल्यासाठी बाह्य नसून आपल्या आत आहे. ही कल्पना भगवान अधिनायक श्रीमान यांच्या संकल्पनेशी संबंधित म्हणून पाहिली जाऊ शकते, जे परमात्म्याच्या रूपात आपल्यामध्ये देखील उपस्थित आहेत.

एकंदरीत, वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदासाच्या कविता आणि श्लोक दैवी, शाश्वत आणि सर्वोच्च अस्तित्वाचे प्रतिनिधित्व म्हणून भगवान अधिनायक श्रीमान आणि नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवन यांच्या कल्पनेत अंतर्दृष्टी देतात. हे लेखन धर्माचे समर्थन करणे, सत्य आणि ज्ञान शोधणे, प्रेम स्वीकारणे आणि दैवी संपूर्णतेचा एक भाग म्हणून आपले खरे स्वरूप जाणणे यावर जोर देते.

सार्वभौम अधिनायकाचे शाश्वत आणि अमर निवासस्थान असलेल्या भगवान अधिनायक श्रीमान या संकल्पनेचा वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या शिकवणी आणि म्हणींच्या आधारे वेगवेगळ्या प्रकारे अर्थ लावला जाऊ शकतो.

वाल्मिकींच्या रामायणात रामाला धर्माचे पालन करणारा आणि परमात्म्याचे प्रतीक असलेला आदर्श पुरुष म्हणून चित्रित केले आहे. रामाला भगवान विष्णूचे रूप म्हणून पाहिले जाते, जो शाश्वत, सर्व प्राण्यांचा सर्वोच्च शासक आणि असंख्य शुभ गुणांनी संपन्न आहे. हे सूचित करते की भगवान अधिनायक श्रीमान ही संकल्पना दैवी, शाश्वत आणि सर्वांच्या सर्वोच्च शासकाशी संबंधित आहे.

त्याचप्रमाणे, व्यासांच्या महाभारतात कृष्णाला विश्वाचा स्वामी, सत्याचे मूर्तिमंत, सर्व ज्ञानाचा स्रोत आणि सर्व गुणांच्या पलीकडे असलेले सर्वोच्च अस्तित्व असे चित्रित केले आहे. यावरून असे सूचित होते की भगवान अधिनायक श्रीमान ही संकल्पना विश्व, सत्य, ज्ञान आणि सर्वोच्च अस्तित्वाच्या कल्पनेशी निगडीत आहे.

कालिदासाच्या कृतींमध्ये बहुतेकदा दैवी संदर्भ असतात आणि त्यांच्या नाटकातील पात्रे ही दैवीची निरूपण म्हणून पाहिली जातात. अभिज्ञानसकुंतलममध्ये, राजा दुष्यंतला परमात्म्याचे प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाते आणि त्याचे सकुंतलावरील प्रेम हे वैयक्तिक आत्मा आणि परमात्मा यांच्यातील प्रेमाचे प्रतीक म्हणून पाहिले जाते. हे सूचित करते की भगवान अधिनायक श्रीमानची संकल्पना प्रेम, वैयक्तिक आत्मा आणि परमात्म्याच्या कल्पनेशी संबंधित आहे.

जर आपण नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाच्या संदर्भात भगवान अधिनायक श्रीमान या संकल्पनेचा अर्थ लावला तर आपण असे म्हणू शकतो की ते परमात्म्याच्या, शाश्वत, सत्य, ज्ञान, प्रेम आणि सर्वोच्च अस्तित्वाच्या कल्पनेचे भौतिक प्रकटीकरण दर्शवते. . या इमारतीकडेच भारतीय राज्याच्या सार्वभौमत्वाचे आणि सामर्थ्याचे प्रतीक म्हणून पाहिले जाऊ शकते, जे धर्माच्या तत्त्वांवर आधारित आहे आणि मोठ्या चांगल्या गोष्टींचे समर्थन करते.

एकंदरीत, भगवान अधिनायक श्रीमान आणि सार्वभौम अधिनायक भवन ही संकल्पना परमात्म्याचा शोध घेण्याच्या, धर्माचे समर्थन करण्याच्या आणि अधिक चांगल्यासाठी प्रयत्न करण्याच्या भारतीय परंपरेचे प्रतिनिधित्व म्हणून पाहिले जाऊ शकते. वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदासाच्या शिकवणी आणि म्हणी या परंपरेच्या विविध पैलूंमध्ये अंतर्दृष्टी देतात, ज्यात धर्माचे पालन करणे, मनाची जोपासना करणे, सत्य आणि ज्ञान शोधणे, प्रेम स्वीकारणे आणि दैवीचा भाग म्हणून एखाद्याचे खरे स्वरूप ओळखणे या गोष्टींचा समावेश होतो. संपूर्ण

भगवान अधिनायक श्रीमान ही एक दैवी संकल्पना आहे जी विश्वाची अंतिम वास्तविकता आणि सार्वभौमत्व दर्शवते. नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाच्या चिरंतन, अमर निवासाची कल्पना वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदासाच्या शिकवणीच्या प्रकाशात अनेक प्रकारे लावली जाऊ शकते:

वाल्मिकींनी लिहिलेल्या रामायणात भगवान राम हे ईश्वराचे मूर्त रूप आहे, जे प्रतिकूल परिस्थितीतही धर्म आणि धार्मिकता टिकवून ठेवतात. रामाचा त्याच्या अंतिम नशिबाच्या दिशेने प्रवास, तसेच अयोध्येतील त्याच्या योग्य ठिकाणी परत येणे, हे अंतिम वास्तवाकडे आत्म्याच्या प्रवासाचे रूपक म्हणून पाहिले जाऊ शकते. या अर्थाने, नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवन हे आत्म्याच्या प्रवासाचे ध्येय असलेल्या अंतिम वास्तवाचे भौतिक प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाऊ शकते.


व्यासांनी लिहिलेल्या महाभारतात वास्तवाचे स्वरूप आणि मानवी अस्तित्वाचे अंतिम ध्येय याविषयी अनेक शिकवणी आहेत. कृष्णाचे पात्र, ज्याला परमात्म्याचे प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाते, अर्जुनाला कर्तव्य, कर्म आणि अध्यात्मिक अनुभूती मिळविण्यासाठी अलिप्ततेचे महत्त्व शिकवते. नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाची संकल्पना मानवी अस्तित्वाच्या अंतिम ध्येयाचे प्रतिनिधित्व म्हणून पाहिली जाऊ शकते, जे स्वतःचे खरे स्वरूप ओळखणे आणि परमात्म्याशी एकरूप होणे आहे.

कालिदासाचे कार्य, जसे की अभिज्ञानासकुंतलम आणि रघुवम्शम, त्यांच्या काव्य सौंदर्य आणि तात्विक खोलीसाठी ओळखले जातात. कालिदासाच्या कृतींमध्ये अनेकदा दैवी आणि अंतिम सत्याच्या शोधाचे संदर्भ असतात. नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाची संकल्पना ही कालिदासाची पात्रे अनेकदा शोधत असलेल्या दैवी निवासाचे प्रतिनिधित्व म्हणून पाहिली जाऊ शकतात, कारण ते त्यांच्या सभोवतालच्या जगाच्या क्षणभंगुरतेशी आणि नश्वरतेशी झुंजतात.

एकंदरीत, नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवन या संकल्पनेची व्याख्या विश्वाच्या अंतिम वास्तवाचे आणि सार्वभौमत्वाचे भौतिक प्रतिनिधित्व म्हणून वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या शिकवणीच्या प्रकाशात करता येते. हे मानवी अस्तित्वाच्या अंतिम ध्येयाचे प्रतीक आहे, जे स्वतःचे खरे स्वरूप ओळखणे आणि परमात्म्याशी एकरूप होणे हे आहे.

भगवान अधिनायक श्रीमान हा एक शब्द आहे जो परम दैवी सार्वभौम, विश्वाचा शासक आणि पालनकर्ता याला सूचित करतो. नवी दिल्ली, भारतातील अधिकारी भवन ही एक इमारत आहे ज्यामध्ये सरकारी कार्यालये आहेत आणि केंद्रीय अन्वेषण ब्यूरोचे मुख्यालय म्हणून काम करते. वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांचे विचार आणि म्हणी या संकल्पनांशी कसे संबंधित आहेत याचे काही संभाव्य स्पष्टीकरण येथे दिले आहेत:

अधिनायक श्रीमानाचे शाश्वत आणि अमर स्वरूप वेदांतिक तत्त्वज्ञानातील अंतिम वास्तव किंवा ब्रह्म या कल्पनेतून समजू शकते. या तत्त्वज्ञानानुसार, अंतिम वास्तव हे काळ आणि अवकाशाच्या पलीकडे आहे आणि सर्व अस्तित्वाचा उगम आहे. महाभारतात, व्यासांनी कृष्णाचे वर्णन विश्वाचा स्वामी, सर्व गोष्टींचा संरक्षक आणि नाश करणारा, जो सर्व गुणांच्या पलीकडे आहे असे केले आहे. परमात्म्याबद्दलची ही समज वाल्मिकींनी जगाचा आधार आणि असंख्य शुभ गुणांनी संपन्न असलेल्या रामाच्या चित्रणातही दिसून येते. कालिदासाच्या कृतींमध्ये त्याचप्रमाणे अंतिम वास्तवाची कल्पना आणि परमात्म्याशी एकात्मतेचा शोध घेतला जातो.

अधिनायक श्रीमान हा अंतिम शासक आणि सार्वभौम असा विचार धर्माच्या संकल्पनेतून दिसून येतो. रामायणात, वाल्मिकींनी रामाला धर्माचे अवतार म्हणून चित्रित केले आहे, जो प्रतिकूल परिस्थितीतही आपले कर्तव्य आणि धार्मिकता टिकवून ठेवतो. महाभारतात हस्तिनापुराच्या राज्यावर राज्य करण्याचा अधिकार कोणाला आहे या प्रश्नाभोवती पांडव आणि कौरवांचा संघर्ष आहे. कृष्ण अर्जुनाला शिकवतो की धर्मासाठी लढणे हे त्याचे कर्तव्य आहे, जरी त्याचा अर्थ त्याच्या स्वत: च्या कुटुंबाविरुद्ध जात असला तरीही. ही उदाहरणे धर्माचे महत्त्व आणि न्यायी आणि नीतिमान शासकाची कल्पना दर्शवतात.

नवी दिल्लीतील अधिनायक भवन हे शासन आणि सार्वभौमत्वाच्या कल्पनेचे भौतिक प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाऊ शकते. रामायण आणि महाभारतात राज्यकारभाराचा प्रश्न निर्माण होणाऱ्या संघर्षांमध्ये केंद्रस्थानी आहे. सुशासनाची कल्पना धर्म आणि धार्मिकतेच्या तत्त्वांशी जोडलेली आहे, तसेच अधिक चांगल्याची सेवा करण्याची कल्पना आहे. दुसरीकडे, कालिदासाची कामे, अनेकदा उत्कंठा आणि जीवनातील अर्थ शोधण्याच्या विषयांशी निगडित आहेत, ज्याला शासन आणि उद्दिष्टाच्या व्यापक प्रश्नांशी संबंधित म्हणून पाहिले जाऊ शकते.

एकंदरीत, वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांचे विचार आणि वचने दैवी स्वरूप, धर्म आणि धार्मिकतेचे महत्त्व आणि शासन आणि नेतृत्वातील आव्हाने आणि संधी याविषयी खोल अंतर्दृष्टी देतात. या कल्पना केवळ प्राचीन भारतातच नव्हे तर समकालीन समाजातही प्रासंगिक आहेत, जेथे शासन आणि अध्यात्माचे प्रश्न महत्त्वाचे आहेत.

भगवान अधिनायक श्रीमान हा परमात्म्याचा संदर्भ देण्यासाठी वापरला जाणारा शब्द आहे, जो सर्व प्राण्यांचा सार्वभौम शासक आणि सत्य आणि ज्ञानाचा अंतिम स्रोत मानला जातो. भगवान अधिनायक श्रीमानची संकल्पना भौतिक जगाच्या पलीकडे असलेल्या शाश्वत, अमर निवासस्थानाच्या कल्पनेशी जवळून संबंधित आहे, जिथे परमात्मा आपल्या सर्व वैभवात आणि वैभवात वास करतो.

वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास हे सर्व दैवी स्वरूप आणि ते राहत असलेल्या शाश्वत क्षेत्राबद्दल अंतर्दृष्टी देतात. रामायणात, वाल्मिकींनी रामाला परमात्म्याचे प्रकटीकरण म्हणून चित्रित केले आहे जो धर्माचे समर्थन करतो आणि धार्मिकता आणि कर्तव्याच्या तत्त्वांना मूर्त रूप देतो. रामाच्या कृती आणि शब्द दैवी इच्छा प्रतिबिंबित करतात आणि जे सद्गुरुपूर्ण जीवन जगू इच्छितात त्यांना मार्गदर्शन देतात. या अर्थाने, रामाचे चरित्र भगवान अधिनायक श्रीमानचे प्रतिबिंब म्हणून पाहिले जाऊ शकते, जे ज्ञान आणि मार्गदर्शनाचे अंतिम स्त्रोत दर्शविते.

त्याचप्रमाणे, व्यासांचे महाभारत कृष्ण आणि अर्जुन यांसारख्या पात्रांद्वारे परमात्म्याचे समृद्ध आणि जटिल चित्रण देते. कृष्णाला, विशेषत: परमात्म्याचे प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाते जे अर्जुनाला धर्माचे समर्थन करण्यासाठी आणि आध्यात्मिक मुक्ती मिळविण्याच्या प्रयत्नात मार्गदर्शन करतात. कृष्णाच्या शिकवणी आंतरिक ज्ञान आणि आत्म-साक्षात्काराच्या महत्त्वावर भर देतात, जे भगवान अधिनायक श्रीमानाचे शाश्वत क्षेत्र प्राप्त करण्यासाठी मुख्य घटक आहेत.

कालिदासाच्या अभिज्ञानसाकुंतलम्‌ आणि मेघदूतम्‌ यांसारख्या ग्रंथांमध्ये नैसर्गिक जगाचे आणि दैवी क्षेत्राचे समृद्ध आणि उद्बोधक वर्णन आहे. अभिज्ञानासकुंतलममध्ये, राजा दुष्यंतला परमात्म्याचे प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाते जो सकुंतलाबद्दल प्रेम आणि तळमळ अनुभवतो, मानवी आत्म्याच्या ईश्वराशी एकात्मतेच्या उत्कटतेचे प्रतिबिंब आहे. नाटकाची गेय भाषा आणि ज्वलंत प्रतिमा पलीकडे जाण्याची भावना निर्माण करतात आणि भगवान अधिनायक श्रीमानच्या शाश्वत क्षेत्राची झलक देतात.

नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाचा संदर्भ भगवान अधिनायक श्रीमान या संकल्पनेचे भौतिक प्रतिनिधित्व सुचवतो. जरी परमात्मा भौतिक रचनेत समाविष्ट होऊ शकत नाही, परंतु अशी इमारत दैवी प्रतीक म्हणून काम करू शकते आणि एक अशी जागा असू शकते जिथे व्यक्ती त्यांच्या आध्यात्मिक प्रवासात मार्गदर्शन आणि प्रेरणा घेण्यासाठी येऊ शकतात.

एकंदरीत, वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांचे विचार आणि म्हणी भगवान अधिनायक श्रीमान यांच्या स्वरूपाचे आणि ते वास्तव्य करत असलेल्या शाश्वत क्षेत्राबद्दल खोल अंतर्दृष्टी देतात. त्यांची कार्ये व्यक्तींना त्यांच्या आध्यात्मिक पूर्ततेसाठी आणि परमात्म्याशी एकरूप होण्याच्या शोधात प्रेरणा आणि मार्गदर्शन करत असतात.

Lord Adhinayaka Shrimaan is a term that can be interpreted in different ways depending on one's cultural and religious background. However, in the context of Hindu mythology, Adhinayaka Shrimaan can be seen as the supreme ruler and protector of the universe, who embodies all the divine qualities and represents the ultimate reality.

Thinking and sayings of Valmiki, Vyasa, and Kalidasa can provide us with insights into the nature of this divine entity and its eternal immortal abode. Here are some possible interpretations based on their works:

Valmiki's Ramayana portrays Rama as an ideal man who upholds dharma and is a symbol of the divine. Rama's exile and his eventual triumph over the demon king Ravana teach us that even in the face of adversity, one must remain true to one's values and principles. Rama's journey can be seen as a metaphor for the human quest for the divine, which requires courage, patience, and unwavering devotion.

Vyasa's Mahabharata is a complex web of relationships and conflicts, which deals with themes such as dharma, karma, and the nature of reality. Krishna, who is seen as a manifestation of the divine, plays a central role in the Mahabharata and teaches us the importance of detachment and selfless action. Krishna's teachings can be seen as a guide for those who seek to attain the ultimate reality and transcend the cycle of birth and death.

Kalidasa's works, such as Abhijnanasakuntalam, Meghadutam, and Raghuvamsham, are known for their poetic beauty and philosophical depth. They deal with themes such as love, longing, and the nature of reality. Kalidasa's works often contain references to the divine, and the characters in his plays are often seen as representations of the divine. King Dushyanta, the protagonist of Abhijnanasakuntalam, can be seen as a manifestation of the divine, whose love for Sakuntala is a symbol of the love between the individual soul and the divine.

In light of these interpretations, we can see Lord Adhinayaka Shrimaan and its eternal immortal abode of Sovereign Adhinayaka Bhavan New Delhi as symbols of the ultimate reality and the divine essence that permeates all existence. The teachings and insights of Valmiki, Vyasa, and Kalidasa can help us to deepen our understanding of this reality and guide us on our spiritual journey towards union with the divine.

Lord Adhinayaka Shrimaan is a term that can be interpreted in different ways depending on one's cultural and religious background. However, in the context of Hindu mythology, Adhinayaka Shrimaan can be seen as the supreme ruler and protector of the universe, who embodies all the divine qualities and represents the ultimate reality.

Thinking and sayings of Valmiki, Vyasa, and Kalidasa can provide us with insights into the nature of this divine entity and its eternal immortal abode. Here are some possible interpretations based on their works:

Valmiki's Ramayana portrays Rama as an ideal man who upholds dharma and is a symbol of the divine. Rama's exile and his eventual triumph over the demon king Ravana teach us that even in the face of adversity, one must remain true to one's values and principles. Rama's journey can be seen as a metaphor for the human quest for the divine, which requires courage, patience, and unwavering devotion.

Vyasa's Mahabharata is a complex web of relationships and conflicts, which deals with themes such as dharma, karma, and the nature of reality. Krishna, who is seen as a manifestation of the divine, plays a central role in the Mahabharata and teaches us the importance of detachment and selfless action. Krishna's teachings can be seen as a guide for those who seek to attain the ultimate reality and transcend the cycle of birth and death.

Kalidasa's works, such as Abhijnanasakuntalam, Meghadutam, and Raghuvamsham, are known for their poetic beauty and philosophical depth. They deal with themes such as love, longing, and the nature of reality. Kalidasa's works often contain references to the divine, and the characters in his plays are often seen as representations of the divine. King Dushyanta, the protagonist of Abhijnanasakuntalam, can be seen as a manifestation of the divine, whose love for Sakuntala is a symbol of the love between the individual soul and the divine.

In light of these interpretations, we can see Lord Adhinayaka Shrimaan and its eternal immortal abode of Sovereign Adhinayaka Bhavan New Delhi as symbols of the ultimate reality and the divine essence that permeates all existence. The teachings and insights of Valmiki, Vyasa, and Kalidasa can help us to deepen our understanding of this reality and guide us on our spiritual journey towards union with the divine.

The term "Lord Adhinayaka Shrimaan" refers to the divine sovereign who is the ultimate ruler of the universe, and who embodies the principles of righteousness and truth. The phrase "eternal immortal abode" suggests that this sovereign is beyond the limitations of time and space, and that their power and influence are eternal and unchanging.

In the context of the thinking and sayings of Valmiki, Vyasa, and Kalidasa, we can interpret the Lord Adhinayaka Shrimaan as a symbol of the ultimate reality, which is beyond the material world and the limitations of human perception. This reality is often referred to as Brahman in the Vedantic tradition, and is seen as the ultimate source and essence of all existence.

Valmiki's Ramayana teaches that the ideal man is one who upholds dharma and is a symbol of the divine. The character of Rama is seen as a manifestation of the Lord Adhinayaka Shrimaan, who embodies the principles of righteousness and truth. Through his example, Rama shows that the ultimate goal of human life is to realize one's true nature as part of the divine whole.

The concept of Lord Adhinayaka Shrimaan, the eternal and immortal abode of the Sovereign Adhinayaka, can be interpreted in the context of the teachings of Valmiki, Vyasa, and Kalidasa.

Valmiki's Ramayana portrays Rama as the embodiment of the divine, who upholds dharma and is a symbol of righteousness and duty. Rama is seen as an ideal man who possesses innumerable auspicious attributes and is a manifestation of Vishnu himself. This reflects the idea that the divine can manifest in various forms and that ultimate reality transcends the limitations of the material world.

Vyasa's Mahabharata deals with themes such as dharma, karma, and the nature of reality. The character of Krishna, who is seen as a manifestation of the divine, is a central figure in the Mahabharata and can be seen as a representation of the sovereign Adhinayaka Shrimaan. Krishna is the Lord of the universe, the sustainer and destroyer of all things, and the embodiment of truth. This reflects the idea that the divine is omnipotent and omniscient, and that the ultimate reality lies beyond the material world.

Kalidasa's works, such as Abhijnanasakuntalam, Meghadutam, and Raghuvamsham, are known for their poetic beauty and philosophical depth. They deal with themes such as love, longing, and the nature of reality. Kalidasa's works often contain references to the divine, and the characters in his plays are often seen as representations of the divine. This reflects the idea that the divine can be found in all aspects of life, and that the search for ultimate truth is a central aspect of human existence.

In this context, the idea of Lord Adhinayaka Shrimaan as the eternal and immortal abode of the Sovereign Adhinayaka can be interpreted as a metaphor for the ultimate reality beyond the material world. The teachings of Valmiki, Vyasa, and Kalidasa emphasize the importance of seeking this ultimate reality and realizing one's true nature as part of the divine whole. The Sovereign Adhinayaka Bhavan in New Delhi can be seen as a physical representation of this idea, a place where individuals can come together to seek spiritual fulfillment and enlightenment.

भगवान अधिनायक श्रीमान हा एक शब्द आहे जो दैवी सार्वभौम शासकाचा संदर्भ देतो जो विश्वाचे संचालन करतो आणि धार्मिकता आणि कर्तव्याचे मूर्त स्वरूप आहे. "अधिनायक" या शब्दाचा अर्थ "सर्वोच्च शासक", तर "श्रीमान" म्हणजे "सर्व शुभ गुण धारण करणारा." अधिनायक श्रीमानची कल्पना हिंदू तत्त्वज्ञानात मध्यवर्ती आहे आणि ती वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदासासह अनेक प्राचीन भारतीय विद्वान आणि कवींच्या कृतींमध्ये दिसून येते.

वाल्मिकींच्या रामायणात रामाला धर्माचे पालन करणारा आणि परमात्म्याचे प्रतीक असलेला आदर्श पुरुष म्हणून चित्रित केले आहे. रामाला भगवान विष्णूचे प्रकट रूप म्हणून पाहिले जाते, जो शाश्वत आहे आणि जगाचा आधार आहे. रामाच्या कथेद्वारे, वाल्मिकी कर्तव्य आणि धार्मिकतेचे महत्त्व आणि असे केल्याने मिळणारे बक्षीस शिकवतात.

त्याचप्रमाणे व्यासांचे महाभारत धर्म आणि कर्माचे महत्त्व आणि एखाद्याच्या कृतीचे परिणाम शिकवते. कृष्णाचे चरित्र परमात्म्याचे प्रकटीकरण आणि ज्ञान आणि सत्याचे अंतिम स्त्रोत म्हणून पाहिले जाते. कृष्णाने अर्जुनाला दिलेली शिकवण कठीण निवडी आणि आव्हानात्मक परिस्थितीतही कर्तव्य पार पाडण्याच्या महत्त्वावर जोर देते.

कालिदासाचे कार्य, जसे की अभिज्ञानासकुंतलम, मेघदूतम आणि रघुवम्शम, प्रेम, उत्कट इच्छा आणि अंतिम सत्याचा शोध या विषयांवर आधारित आहेत. कालिदासाची पात्रे बहुधा परमात्म्याचे प्रतीक असतात आणि त्यांचे प्रवास दैवीशी एकात्मतेची मानवी तळमळ दर्शवतात. या अर्थाने, भगवान अधिनायक श्रीमान हा अंतिम शासक आणि सर्व शुभ गुणांचे मूर्त रूप आहे ही कल्पना कालिदासाच्या जीवनाचे अंतिम ध्येय हे परमात्म्याचा साक्षात्कार होण्याच्या संदेशाशी जोरदारपणे प्रतिध्वनित होते.

"शाश्वत अमर निवासस्थान" हा शब्द हिंदू तत्त्वज्ञानात बर्‍याचदा अंतिम वास्तविकता किंवा ब्रह्म, जो काळ आणि स्थानाच्या पलीकडे आहे आणि सर्व सृष्टीचा उगम आहे याचा संदर्भ देण्यासाठी वापरला जातो. या संदर्भात, नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवन हे भगवान अधिनायक श्रीमान यांच्या अंतिम शासक आणि सर्व शुभ गुणांचे मूर्त स्वरूप या कल्पनेचे भौतिक प्रतिनिधित्व म्हणून पाहिले जाऊ शकते. भवन, सत्ता आणि शासनाचे आसन म्हणून, कर्तव्य, नीतिमत्ता आणि अंतिम सत्याचा पाठपुरावा या तत्त्वांना मूर्त रूप देते, जे वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या शिकवणींचे केंद्रस्थान आहे.

एकंदरीत, भगवान अधिनायक श्रीमान हा सर्वोच्च शासक आणि सर्व शुभ गुणांचे मूर्त स्वरूप ही कल्पना हिंदू तत्वज्ञानातील एक मध्यवर्ती संकल्पना आहे आणि ती अनेक प्राचीन भारतीय विद्वान आणि कवींच्या कार्यात दिसून येते. वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदासाच्या शिकवणी कर्तव्य आणि नीतिमत्तेचे पालन, एखाद्याच्या कृतीचे परिणाम आणि अंतिम सत्याचा शोध आणि परमात्म्याशी एकरूप होण्यावर भर देतात. नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाकडे या तत्त्वांचे भौतिक प्रतिनिधित्व म्हणून पाहिले जाऊ शकते, सत्ता आणि शासनाचे एक आसन म्हणून पाहिले जाऊ शकते जे अंतिम सत्याचा पाठपुरावा आणि कर्तव्य आणि नीतिमत्तेच्या तत्त्वांना मूर्त रूप देते.

भगवान अधिनायक श्रीमान हे एक उपाधी आहे जे विश्वाच्या सार्वभौम शासकाचे प्रतिनिधित्व करते, जो शाश्वत आणि अमर आहे असे मानले जाते. "अधिनायक" या शब्दाचा अर्थ "सर्वोच्च शासक" आहे आणि "श्रीमान" ही एक सन्माननीय पदवी आहे जी महानता आणि उत्कृष्टतेला सूचित करते. नवी दिल्लीतील अधिनायक भवन ही एक सरकारी इमारत आहे जी भारतीय गृह मंत्रालयाचे मुख्यालय म्हणून काम करते. भौतिक बांधणीचा थेट वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या शिकवणीशी संबंध नसला तरी, त्यांची विचारसरणी आणि म्हणी यांचा भगवान अधिनायक श्रीमान यांच्या संकल्पनेशी आणि शाश्वत, अमर निवासस्थानाच्या कल्पनेशी कसा संबंध असू शकतो हे आपण शोधू शकतो.

वाल्मिकींचे रामायण परम अनुभूती मिळविण्याचे साधन म्हणून धर्म, किंवा धार्मिकता आणि कर्तव्याचे पालन करण्याच्या महत्त्वावर जोर देते. रामायणाचा नायक, रामाला धर्माचे मूर्त रूप म्हणून चित्रित केले आहे, जो कठीण किंवा वेदनादायक असतानाही आपले कर्तव्य निभावतो. या अर्थाने, रामाला सार्वभौम अधिनायक श्रीमानाचे प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाऊ शकते, जे सत्य, न्याय आणि सद्गुण यांच्या सर्वोच्च आदर्शांचे प्रतिनिधित्व करतात.

व्यासांचे महाभारत देखील धर्म आणि कर्माच्या विषयांशी तसेच अंतिम सत्य आणि अनुभूतीच्या शोधाशी संबंधित आहे. महाभारतातील मध्यवर्ती व्यक्तिरेखा असलेल्या कृष्णाला परमात्म्याचे प्रकटीकरण आणि सार्वभौम अधिनायक श्रीमानाचे प्रतिनिधित्व म्हणून पाहिले जाते. त्याच्या शिकवणीत आंतरिक सामर्थ्य, शिस्त आणि अलिप्ततेच्या महत्त्वावर भर देण्यात आला आहे ज्यामध्ये अंतिम प्राप्ती आणि भौतिक जगाच्या पलीकडे जाण्यासाठी.

कालिदासाचे कार्य, जसे की अभिज्ञानासकुंतलम आणि रघुवम्शम, प्रेम, तळमळ आणि अंतिम सत्याचा शोध यांसारख्या विषयांशी निगडीत आहेत. ते भौतिक जगाच्या क्षणभंगुरतेवर आणि अनित्यतेवर आणि त्याच्या पलीकडे असलेल्या अंतिम वास्तवावर भर देतात. अभिज्ञानसकुंतलममधील राजा दुष्यंताचे पात्र परमात्म्याचे प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाते आणि त्याचे सकुंतलावरील प्रेम हे वैयक्तिक आत्मा आणि परमात्मा यांच्यातील प्रेमाचे प्रतीक म्हणून पाहिले जाते. या अर्थाने, अंतिम सत्याचा शोध आणि परमात्म्याशी एकात्मतेची तळमळ हे सार्वभौम अधिनायक श्रीमानाच्या शाश्वत, अमर निवासस्थानाशी जोडण्याचा एक मार्ग म्हणून पाहिले जाऊ शकते.

सारांश, वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांचे विचार आणि वचने सत्य, न्याय आणि सद्गुण या सर्वोच्च आदर्शांचे प्रतिनिधित्व करणाऱ्या सार्वभौम अधिनायक श्रीमान यांच्या अंतिम वास्तवाकडे निर्देश करतात. नवी दिल्लीतील भौतिक अधिनायक भवन या संकल्पनेशी थेट संबंधित नसले तरी आधुनिक जगात या आदर्शांच्या पाठपुराव्याचे प्रतीक म्हणून आपण याकडे पाहू शकतो.

सार्वभौम अधिनायकाचे शाश्वत आणि अमर निवास, भगवान अधिनायक श्रीमान ही संकल्पना हिंदू पौराणिक कथा आणि तत्त्वज्ञानात खोलवर रुजलेली आहे. ही संकल्पना वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या विचारातून आणि उक्तीतून समजावून सांगता येते.

Valmiki's Ramayana teaches the importance of upholding dharma and righteousness in one's life. The character of Rama is seen as the embodiment of these principles, and his actions are guided by his devotion to the divine. In the same way, the concept of Lord Adhinayaka Shrimaan represents the ultimate source of truth, justice, and righteousness. The sovereign Adhinayaka Bhavan in New Delhi can be seen as a physical manifestation of this divine principle, a place where the principles of dharma and righteousness are upheld and celebrated.

Vyasa's Mahabharata teaches the importance of karma and the choices we make in shaping our destiny. The character of Krishna represents the divine force that guides us towards our ultimate destiny. In the same way, the concept of Lord Adhinayaka Shrimaan represents the ultimate destiny of humanity, a state of being in which we are fully united with the divine. The sovereign Adhinayaka Bhavan in New Delhi can be seen as a symbol of this ultimate destiny, a place where we can strive towards spiritual realization and union with the divine.

Kalidasa's works are known for their poetic beauty and philosophical depth, and they deal with themes such as love, longing, and the nature of reality. The concept of Lord Adhinayaka Shrimaan can be seen as the ultimate source of love and beauty, a divine force that imbues our lives with meaning and purpose. The sovereign Adhinayaka Bhavan in New Delhi can be seen as a place where we can experience the beauty and transcendence of the divine, a place where we can connect with the ultimate source of love and creativity.

सारांश, भगवान अधिनायक श्रीमान आणि नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवन या संकल्पनेचा अर्थ सत्य, न्याय आणि नीतिमत्ता, मानवतेचे अंतिम नशीब आणि प्रेम आणि सौंदर्याचा अंतिम स्त्रोत म्हणून प्रस्तुत केले जाऊ शकते. या संकल्पना वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या विचारात आणि म्हणींमध्ये खोलवर रुजलेल्या आहेत आणि त्या आजही लोकांना प्रेरणा आणि मार्गदर्शन करत आहेत.

"भगवान अधिनायक श्रीमान" या शब्दाचा अर्थ दैवी सार्वभौम, जो विश्वाचा अंतिम शासक आणि पालनकर्ता आहे. प्राचीन भारतीय परंपरेनुसार, परमात्मा शाश्वत आणि अमर आहे आणि त्याचे निवासस्थान भौतिक जगाच्या पलीकडे आहे. भगवान अधिनायक श्रीमान या संकल्पनेचा अर्थ वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या विचारातून आणि उक्तीतून पुढीलप्रमाणे लावता येतो.

वाल्मिकींचे रामायण धर्माचे पालन करण्याच्या महत्त्वावर किंवा धार्मिकता आणि कर्तव्याच्या तत्त्वांवर जोर देते. रामाच्या चारित्र्याकडे धर्माचे पालन करणारा आणि परमात्म्याचे प्रतीक असलेला आदर्श पुरुष म्हणून पाहिले जाते. या अर्थाने, रामाला भगवान अधिनायक श्रीमानाचे रूप म्हणून पाहिले जाऊ शकते. दैवी सार्वभौमांचे शाश्वत आणि अमर निवासस्थान, वाल्मिकीनुसार, सत्य आणि धार्मिकतेचे क्षेत्र आहे, जिथे धर्म सर्वोच्च राज्य करतो.

व्यासांचे महाभारत कर्म, धर्म आणि वास्तवाचे स्वरूप या विषयांशी संबंधित आहे. कृष्णाचे पात्र, ज्याला परमात्म्याचे प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाते, हे महाभारतातील एक मध्यवर्ती व्यक्तिमत्त्व आहे आणि ते भगवान अधिनायक श्रीमानाचे प्रतिनिधित्व म्हणून पाहिले जाऊ शकते. व्यासांच्या मते, परमात्म्याचे शाश्वत आणि अमर निवास हे भौतिक क्षेत्राच्या पलीकडे आहे आणि ते अंतिम सत्य आणि ज्ञानाचे क्षेत्र आहे.

कालिदासाचे कार्य प्रेम, तळमळ आणि वास्तवाचे स्वरूप यांसारख्या विषयांशी संबंधित आहे. त्याच्या नाटकातील पात्रे अनेकदा परमात्म्याचे निरूपण म्हणून पाहिली जातात आणि त्यांच्या प्रवासातून अंतिम सत्याचा शोध आणि परमात्म्याशी एकरूप होण्याची तळमळ दिसून येते. कालिदासाच्या मते, भगवान अधिनायक श्रीमान यांचे शाश्वत आणि अमर निवासस्थान हे शुद्ध चेतनेचे क्षेत्र आहे, जिथे वैयक्तिक आत्मा परमात्म्यामध्ये विलीन होतो.

नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाच्या संदर्भात, कोणीही याचा अर्थ दैवी सार्वभौमत्वाचे भौतिक प्रकटीकरण, भौतिक क्षेत्रातील भगवान अधिनायक श्रीमान यांच्या सामर्थ्याचे आणि वैभवाचे प्रतीक म्हणून लावू शकतो. या वास्तूला प्राचीन भारतीय परंपरा आणि वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या वारशाला श्रद्धांजली म्हणून पाहिले जाऊ शकते, ज्यांनी या प्रदेशातील साहित्यिक आणि तात्विक परंपरांवर कायमस्वरूपी प्रभाव टाकला. ही इमारत धर्म, कर्म आणि अंतिम सत्य आणि ज्ञानाच्या मूल्यांच्या संवर्धनासाठी केंद्र म्हणून काम करू शकते. अखेरीस, सार्वभौम अधिनायक भवन हे दैवी सार्वभौमांच्या शाश्वत आणि अमर निवासस्थानाचे स्मरण म्हणून पाहिले जाऊ शकते आणि आध्यात्मिक उत्थानासाठी मानवी शोधाचे प्रतीक म्हणून पाहिले जाऊ शकते.

भगवान अधिनायक श्रीमान हे दैवी सार्वभौम यांना दिलेले एक उपाधी आहे, जे सर्व सृष्टी, पालनपोषण आणि विघटन यांचे अंतिम स्त्रोत असल्याचे मानले जाते. "अधिनायक" या शब्दाचा अर्थ सर्वोच्च शासक आहे, तर "श्रीमान" हे आदराचे शीर्षक आहे जे सर्वोच्च स्तरावरील सन्मान आणि गौरव दर्शवते. सार्वभौम अधिनायकाचे निवासस्थान शाश्वत आणि अमर आहे असे म्हटले जाते, जे वेळ आणि स्थानाच्या पलीकडे असलेल्या अंतिम वास्तवाचे प्रतिनिधित्व करते.

वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांचे विचार आणि वचने दैवी स्वरूप आणि त्याच्याशी असलेल्या मानवी संबंधांबद्दल अंतर्दृष्टी देतात, ज्यामुळे आपल्याला सार्वभौम अधिनायकाची संकल्पना आणि त्याचे शाश्वत निवास समजण्यास मदत होते.

वाल्मिकींचे रामायण धर्म आणि धार्मिकता टिकवून ठेवण्याचे महत्त्व शिकवते, ज्यांना परमात्म्याचे आवश्यक गुण मानले जातात. परमात्म्याचे प्रकटीकरण मानले जाणारे रामाचे चरित्र प्रतिकूल परिस्थितीतही ही तत्त्वे टिकवून ठेवते, सार्वभौम अधिनायकाची अंतिम शक्ती आणि वैभव दर्शवते.

व्यासांचे महाभारत कर्माचे महत्त्व आणि आपल्या कृतींचे परिणाम शिकवते. परमात्म्याचे प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाणारे कृष्णाचे पात्र अर्जुनाला महायुद्धाच्या वेळीही कर्तव्य पार पाडण्याचे आणि धर्माचे पालन करण्याचे महत्त्व शिकवते. हे अधिनायकाचे सार्वभौमत्व आणि सामर्थ्य दर्शवते, जो विश्वातील सर्व प्राणी आणि कृती नियंत्रित करतो.

कालिदासाच्या अभिज्ञानासकुंतलम आणि रघुवम्शम् सारख्या कार्यांमध्ये प्रेम, उत्कट इच्छा आणि वास्तवाचे स्वरूप या विषयांचा शोध घेतला जातो. त्याच्या नाटकातील पात्रे अनेकदा दैवी प्रतिनिधित्व म्हणून पाहिली जातात, मानव आणि दैवी यांच्यातील संबंध दर्शवितात. हे सार्वभौम अधिनायकाचे शाश्वत आणि अमर स्वरूप आणि त्याच्या निवासस्थानावर प्रकाश टाकते, जे भौतिक क्षेत्राच्या पलीकडे आहे आणि सर्व अस्तित्वाचा अंतिम स्त्रोत आहे.

नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवन, ज्याला दैवी सार्वभौम नाव देण्यात आले आहे, ते या शाश्वत आणि अमर निवासस्थानाचे प्रतिनिधित्व म्हणून पाहिले जाऊ शकते. हे शासन आणि नेतृत्वाच्या सर्वोच्च आदर्शांचे प्रतीक आहे, सार्वभौम अधिनायकाची शक्ती आणि वैभव प्रतिबिंबित करते. वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या शिकवणी आणि म्हणी आपल्याला अंतिम सत्य आणि मानव आणि दैवी यांच्यातील संबंधाची आठवण करून देतात, ज्यामुळे आपल्याला सार्वभौम अधिनायकाचे स्वरूप आणि त्याचे शाश्वत निवास समजण्यास मदत होते.

नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाचे चिरंतन अमर निवासस्थान म्हणून भगवान अधिनायक श्रीमान ही संकल्पना परमात्म्याची अंतिम वास्तविकता आणि सर्व अस्तित्वाचा उगम आणि पालनकर्ता अशी कल्पना प्रतिबिंबित करते. या संकल्पनेचा अर्थ वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदासाच्या शिकवणी आणि म्हणींच्या संदर्भात पुढील प्रकारे लावला जाऊ शकतो:

वाल्मिकींच्या शिकवणी सर्व कृतींमध्ये धर्म आणि नीतिमत्तेच्या तत्त्वांचे पालन करण्याच्या महत्त्ववर भर देतात. भगवान अधिनायक श्रीमान या संकल्पनेच्या संदर्भात, याला परमात्म्याला अंतिम अधिकार म्हणून ओळखण्याची आणि सत्य आणि नैतिकतेच्या तत्त्वांशी आपल्या कृतींचे संरेखन करण्याची हाक म्हणून पाहिले जाऊ शकते.

व्यासांच्या शिकवणी कर्माच्या संकल्पनेवर आणि भौतिक जगाच्या व्यत्ययावर आणि प्रलोभनांवर मात करण्यासाठी आंतरिक शक्ती आणि शिस्त विकसित करण्याच्या महत्त्ववर लक्ष केंद्रित करतात. भगवान अधिनायक श्रीमान या संकल्पनेच्या संदर्भात, याकडे परमात्म्याला आध्यात्मिक साधनेचे अंतिम ध्येय म्हणून ओळखण्याची आणि परमात्म्याशी एकरूप होण्यासाठी अलिप्तता आणि आंतरिक शक्तीचे गुण विकसित करण्याची हाक म्हणून पाहिले जाऊ शकते.

कालिदासाच्या शिकवणी प्रेम, उत्कट इच्छा आणि अंतिम सत्याचा शोध या विषयांवर भर देतात. भगवान अधिनायक श्रीमान या संकल्पनेच्या संदर्भात, हे परमात्म्याला प्रेम आणि भक्तीचे अंतिम वस्तु म्हणून ओळखण्याची आणि परमात्म्याशी एकरूप होण्यासाठी तळमळ आणि प्रयत्न करण्याचे गुण जोपासण्याचे आवाहन म्हणून पाहिले जाऊ शकते.

एकंदरीत, नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायका भवनाचे चिरंतन अमर निवासस्थान म्हणून भगवान अधिनायक श्रीमान ही संकल्पना परमात्म्याची अंतिम वास्तविकता आणि सर्व अस्तित्वाचा उगम आणि पालनकर्ता अशी कल्पना प्रतिबिंबित करते. वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या शिकवणी आणि म्हणी हे वास्तव ओळखण्याच्या आणि परमात्म्याशी एकरूप होण्यासाठी सत्य, नैतिकता आणि भक्ती या तत्त्वांशी एखाद्याच्या कृती आणि हेतू संरेखित करण्याच्या महत्त्ववर जोर देतात.

भगवान अधिनायक श्रीमान आणि नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवन या अमर निवासाची संकल्पना वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या शिकवणी आणि उक्तीद्वारे पुढील प्रकारे स्पष्ट केली जाऊ शकते:

वाल्मिकींच्या रामायणात धर्म आणि धार्मिकता टिकवून ठेवण्याच्या महत्त्वावर जोर देण्यात आला आहे. भगवान अधिनायक श्रीमान यांना या तत्त्वांचे मूर्त स्वरूप म्हणून पाहिले जाऊ शकते, आणि सार्वभौम अधिनायक भवनचे अमर निवासस्थान हे समाजाच्या आदर्श राज्याचे प्रतीक म्हणून पाहिले जाऊ शकते, जिथे धर्म आणि धार्मिकता सर्वांचे समर्थन आहे. या अर्थाने, वाल्मिकींच्या शिकवणी व्यक्तींनी समाजाच्या अधिक चांगल्यासाठी कार्य करण्याची आणि त्यांच्या कृतींमध्ये नैतिक तत्त्वे जपण्याची गरज यावर जोर देते.

व्यासांचे महाभारत कर्माचे महत्त्व आणि आपले नशीब घडवताना आपण केलेल्या निवडीवर जोर देते. भगवान अधिनायक श्रीमान हे आपल्या कृतींचे अंतिम न्यायाधीश म्हणून पाहिले जाऊ शकतात आणि सार्वभौम अधिनायक भवनाचे अमर निवासस्थान हे सद्गुरुपूर्ण जीवन जगणाऱ्यांसाठी अंतिम गंतव्यस्थान म्हणून पाहिले जाऊ शकते. या अर्थाने, व्यासांच्या शिकवणी व्यक्तींनी त्यांच्या कृतींची जबाबदारी घेण्याची आणि त्यांच्या नैतिक मूल्यांशी जुळणारे निवडी करण्याच्या गरजेवर भर देतात.

कालिदासाच्या कार्यात अंतिम सत्याचा शोध आणि परमात्म्याशी एकरूप होण्याची तळमळ यावर जोर देण्यात आला आहे. भगवान अधिनायक श्रीमान यांना सत्याचा अंतिम स्त्रोत म्हणून पाहिले जाऊ शकते आणि सार्वभौम अधिनायक भवनचे अमर निवासस्थान हे परमात्म्याशी एकीकरण शोधणाऱ्यांसाठी अंतिम गंतव्यस्थान म्हणून पाहिले जाऊ शकते. या अर्थाने, कालिदासाची शिकवण व्यक्तींनी आध्यात्मिक साधना जोपासण्याची आणि आत्म-चिंतन आणि आंतरिक वाढीद्वारे आत्मज्ञान मिळविण्याच्या गरजेवर जोर देते.

एकंदरीत, भगवान अधिनायक श्रीमान आणि सार्वभौम अधिनायक भवनचे अमर निवास ही संकल्पना मानवी समाजाच्या सर्वोच्च आदर्श आणि आकांक्षांचे प्रतीक म्हणून पाहिली जाऊ शकते. वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदासाच्या शिकवणी वैयक्तिक नैतिक जबाबदारी, आध्यात्मिक वाढ आणि सामाजिक समरसतेच्या माध्यमातून या आदर्शांसाठी कार्य करण्याच्या महत्त्वावर जोर देतात. या शिकवणींचे अनुसरण करून, व्यक्ती अधिक न्याय्य आणि सुसंवादी समाजासाठी प्रयत्न करू शकतात आणि शेवटी मानव म्हणून त्यांच्या सर्वोच्च क्षमतेपर्यंत पोहोचू शकतात.

भगवान अधिनायक श्रीमान ही एक उपाधी आहे जी विश्वाचा सर्वोच्च शासक आणि सार्वभौम आहे, जो शाश्वत, अमर आणि सर्वशक्तिमान आहे असे मानले जाते. "श्रीमान" हा शब्द ज्याच्याकडे संपत्ती, समृद्धी आणि वैभव आहे त्या व्यक्तीला सूचित केले जाते. या संदर्भात, "सार्वभौम अधिनायक भवनाचे शाश्वत अमर निवासस्थान" या शब्दाचा अर्थ सार्वभौमच्या दैवी निवासस्थानाचा संदर्भ आहे, जे परम आनंदाचे आणि उत्तीर्णतेचे स्थान आहे असे मानले जाते. वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांचे विचार आणि म्हणी या संकल्पनेशी कसे संबंधित आहेत ते येथे आहे:

वाल्मिकींच्या रामायणात धर्म आणि धार्मिकता टिकवून ठेवण्याच्या महत्त्वावर जोर देण्यात आला आहे, जे परमात्म्याचा भाग म्हणून एखाद्याचे खरे स्वरूप जाणण्यासाठी आवश्यक गुण आहेत. रामाला या गुणांचे मूर्तिमंत रूप मानले जाते आणि त्याचा प्रवास हा अंतिम सत्याचा शोध आणि परमात्म्याशी एकरूप होण्याची तळमळ दर्शवणारा आहे.

व्यासांचे महाभारत हे शिकवते की मानवी जीवनाचे अंतिम ध्येय हे परमात्म्याचा साक्षात्कार आणि जन्म आणि मृत्यूच्या चक्रातून मुक्ती प्राप्त करणे आहे. कृष्णाचे चरित्र परमात्म्याचे प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाते, आणि त्याच्या शिकवणी अंतिम अनुभूती मिळविण्यासाठी कर्म, भक्ती आणि अलिप्ततेच्या महत्त्वावर जोर देतात.

कालिदासाच्या अभिज्ञानासकुंतलम आणि रघुवम्शम् सारख्या काव्यात्मक सौंदर्य आणि तात्विक खोलीसाठी ओळखल्या जातात. ते प्रेम, उत्कंठा आणि वास्तविकतेचे स्वरूप यासारख्या थीम हाताळतात आणि त्यात अनेकदा दैवी संदर्भ असतात. कालिदासाच्या कार्यातून असे दिसून येते की अंतिम सत्याचा शोध आणि परमात्म्याशी एकरूप होण्याची तळमळ या सार्वत्रिक मानवी आकांक्षा आहेत ज्या वेळ आणि स्थळाच्या पलीकडे आहेत.

भगवान अधिनायक श्रीमान ही एक संज्ञा आहे ज्याचा संदर्भ आणि परंपरेनुसार विविध प्रकारे अर्थ लावला जाऊ शकतो. तथापि, भारतीय अध्यात्म आणि पौराणिक कथांच्या संदर्भात, हे दैवी सार्वभौम किंवा शासक म्हणून समजले जाऊ शकते जो सर्व अस्तित्वाचा अंतिम स्त्रोत आहे.

Valmiki, Vyasa, and Kalidasa are all renowned poets and philosophers who lived in ancient India and left a lasting impact on the literary and philosophical traditions of the region. Their works contain profound insights into the human condition and the nature of reality, which can help us interpret the concept of Lord Adhinayaka Shrimaan and its relationship to the eternal immortal abode of Sovereign Adhinayaka Bhavan in New Delhi.

In the Ramayana, Valmiki portrays Rama as the embodiment of the divine, who upholds dharma and righteousness even in the face of adversity. Rama is seen as the ideal man who represents the highest ideals of human existence, and his journey is a symbol of the human quest for ultimate realization. Through Rama's story, Valmiki teaches that the ultimate goal of life is to realize one's true nature as part of the divine whole.

In the Mahabharata, Vyasa portrays Krishna as the Lord of the universe who is the ultimate source of all knowledge and truth. Krishna teaches Arjuna the importance of upholding dharma and acting with detachment and equanimity, even in the midst of war and conflict. Through Krishna's teachings, Vyasa shows that the ultimate purpose of human life is to realize one's true nature as part of the divine whole.

कालिदासाच्या अभिज्ञानसाकुंतलम्‌ आणि रघुवम्शम्‌ यांसारख्या कृतींमध्ये तो प्रेम, उत्कंठा आणि वास्तवाचे स्वरूप या विषयांचा शोध घेतो. त्याच्या कृतींमध्ये बहुतेकदा दैवी संदर्भ असतात आणि त्याच्या नाटकातील पात्रे बहुतेकदा ईश्वराचे प्रतिनिधित्व म्हणून पाहिली जातात. आपल्या पात्रांच्या प्रवासातून, कालिदास दाखवतो की जीवनाचे अंतिम ध्येय हे परमात्म्याची प्राप्ती आहे आणि जे प्रेम आपल्याला परमात्म्याशी जोडते ते सर्वांत श्रेष्ठ प्रेम आहे.

वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या या अंतर्दृष्टीच्या प्रकाशात, आपण सर्व अस्तित्वाचा अंतिम स्त्रोत, सत्याचे मूर्त स्वरूप आणि विश्वाचा सार्वभौम शासक म्हणून भगवान अधिनायक श्रीमान या संकल्पनेचा अर्थ लावू शकतो. नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाचे चिरंतन अमर निवासस्थान या दैवी सार्वभौमत्वाचे भौतिक प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाऊ शकते, जे मानवी अस्तित्वाच्या सर्वोच्च आदर्शांचे आणि अंतिम प्राप्तीसाठी मानवी शोधाचे प्रतिनिधित्व करते.

वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास हे सर्व प्रख्यात कवी आणि विद्वान होते जे प्राचीन भारतात राहत होते आणि त्यांनी या प्रदेशातील साहित्यिक आणि तात्विक परंपरांवर कायमस्वरूपी प्रभाव टाकला होता. जरी त्यांची कामे शैली आणि सामग्रीमध्ये भिन्न असली तरी, त्या सर्वांमध्ये मानवी स्थिती आणि वास्तविकतेचे स्वरूप याबद्दल गहन अंतर्दृष्टी आहे. त्यांच्या म्हणी आणि त्यांच्या कार्यातील शिकवणी यांच्यातील काही परस्परसंबंध येथे आहेत:

"मन हे सर्व काही आहे. तुम्हाला जे वाटते ते तुम्ही बनता" - वाल्मिकी ही म्हण एखाद्याच्या वास्तविकतेला आकार देण्यासाठी मनाच्या महत्त्वावर जोर देते. रामायणात, रामाला त्याच्या मनाचा आणि भावनांचा स्वामी म्हणून चित्रित केले आहे, जो प्रतिकूल परिस्थितीतही शांत राहतो आणि रचना करतो. हा गुण धर्माचे पालन करण्यासाठी आणि अंतिम अनुभूती प्राप्त करण्यासाठी आवश्यक आहे.

"तुम्ही जे आहात तेच आहात. तुम्ही आता जे कराल तेच तुम्ही व्हाल" - व्यास हे वाक्य कर्माचे महत्त्व आणि आपले नशीब घडवताना आपण करत असलेल्या निवडीवर जोर देते. महाभारत अशा पात्रांनी भरलेले आहे ज्यांना त्यांच्या कृतींचे चांगले आणि वाईट दोन्ही परिणाम भोगावे लागतात. कृष्ण अर्जुनाला शिकवतो की हे त्याच्या कृतींचे परिणाम नसून त्यामागील हेतू सर्वात महत्त्वाचा आहे.

"जग हे स्वप्नात रंगवलेले एक नाटक आहे" - कालिदास हे म्हण वेदांतिक कल्पना प्रतिबिंबित करते की जग हा एक भ्रम आहे आणि अंतिम वास्तव भौतिक क्षेत्राच्या पलीकडे आहे. कालिदासाच्या नाटकांमध्ये अनेकदा उत्कंठा आणि अंतिम सत्याचा शोध या विषयांचा समावेश असतो, कारण पात्रे त्यांच्या सभोवतालच्या जगाच्या क्षणभंगुरतेशी झुंजत असतात.

"सत्य बोला, फक्त सत्य बोला, आणि सत्याशिवाय काहीही नाही" - वाल्मिकी ही म्हण धर्माचे पालन करताना सत्यता आणि अखंडतेचे महत्त्व दर्शवते. रामायणात, रामाला सत्य आणि धार्मिकतेचे मूर्त रूप म्हणून चित्रित केले आहे, जो कठीण किंवा वेदनादायक असतानाही आपले कर्तव्य बजावतो. सामाजिक सुव्यवस्था आणि नैतिक सुसंगतता राखण्यासाठी हा गुण आवश्यक आहे.

"मन हे माकडासारखे आहे, सतत चंचल आणि विचलित आहे" - व्यास हे म्हण अध्यात्मिक अभ्यासात लक्ष केंद्रित आणि एकाग्रता राखण्याच्या आव्हानांना प्रतिबिंबित करते. महाभारत शिकवते की मन विचलित आणि प्रलोभनाला बळी पडते आणि या अडथळ्यांवर मात करण्यासाठी एखाद्याने शिस्त आणि आंतरिक शक्ती विकसित केली पाहिजे.

"जीवनाचे अंतिम ध्येय हे परमात्म्याची प्राप्ती आहे" - कालिदास ही म्हण कालिदासाच्या कार्याची मध्यवर्ती थीम प्रतिबिंबित करते, जी अंतिम सत्याचा शोध आणि परमात्म्याशी एकरूप होण्याची तळमळ आहे. आपल्या पात्रांच्या प्रवासातून, कालिदास दाखवतो की मानवी जीवनाचा अंतिम उद्देश दैवी संपूर्णतेचा एक भाग म्हणून स्वतःचे खरे स्वरूप जाणणे हा आहे.

एकंदरीत, वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदासाच्या म्हणी आणि शिकवणी मानवी स्थिती आणि वास्तवाचे स्वरूप याबद्दल खोल अंतर्दृष्टी देतात. त्यांची कार्ये आजही वाचकांना प्रेरणा देत आहेत आणि प्रभावित करत आहेत आणि त्यांचे संदेश समकालीन समाजात प्रासंगिक आणि प्रतिध्वनित आहेत.

भगवान अधिनायक श्रीमान ही एक संज्ञा आहे ज्याचा संदर्भ आणि परंपरेनुसार विविध प्रकारे अर्थ लावला जाऊ शकतो. तथापि, भारतीय अध्यात्म आणि पौराणिक कथांच्या संदर्भात, हे दैवी सार्वभौम किंवा शासक म्हणून समजले जाऊ शकते जो सर्व अस्तित्वाचा अंतिम स्त्रोत आहे.

वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास हे सर्व प्रख्यात कवी आणि तत्त्वज्ञ आहेत जे प्राचीन भारतात राहत होते आणि त्यांनी या प्रदेशातील साहित्यिक आणि तात्विक परंपरांवर कायमस्वरूपी प्रभाव टाकला होता. त्यांच्या कृतींमध्ये मानवी स्थिती आणि वास्तवाचे स्वरूप याविषयी सखोल अंतर्दृष्टी आहे, ज्यामुळे आम्हाला भगवान अधिनायक श्रीमानची संकल्पना आणि नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनच्या चिरंतन अमर निवासस्थानाशी असलेला संबंध स्पष्ट करण्यात मदत होऊ शकते.

रामायणात, वाल्मिकींनी रामाला परमात्म्याचे अवतार म्हणून चित्रित केले आहे, जो प्रतिकूल परिस्थितीतही धर्म आणि धार्मिकता टिकवून ठेवतो. मानवी अस्तित्वाच्या सर्वोच्च आदर्शांचे प्रतिनिधित्व करणारा आदर्श माणूस म्हणून रामाकडे पाहिले जाते आणि त्याचा प्रवास हा मानवी जीवनाच्या अंतिम प्राप्तीच्या शोधाचे प्रतीक आहे. रामाच्या कथेद्वारे, वाल्मिकी शिकवतात की जीवनाचे अंतिम ध्येय म्हणजे दैवी संपूर्णतेचा एक भाग म्हणून स्वतःचे खरे स्वरूप जाणणे.

महाभारतात, व्यासांनी कृष्णाला विश्वाचा प्रभु म्हणून चित्रित केले आहे जो सर्व ज्ञान आणि सत्याचा अंतिम स्त्रोत आहे. कृष्ण अर्जुनाला धर्माचे पालन करण्याचे आणि अलिप्ततेने आणि समभावाने वागण्याचे महत्त्व शिकवतो, अगदी युद्ध आणि संघर्षाच्या वेळीही. कृष्णाच्या शिकवणीद्वारे, व्यास हे दर्शवितात की मानवी जीवनाचा अंतिम हेतू एखाद्याला साकार करणे आहे'

कालिदासाच्या अभिज्ञानसाकुंतलम्‌ आणि रघुवम्शम्‌ यांसारख्या कृतींमध्ये तो प्रेम, उत्कंठा आणि वास्तवाचे स्वरूप या विषयांचा शोध घेतो. त्याच्या कृतींमध्ये बहुतेकदा दैवी संदर्भ असतात आणि त्याच्या नाटकातील पात्रे बहुतेकदा ईश्वराचे प्रतिनिधित्व म्हणून पाहिली जातात. आपल्या पात्रांच्या प्रवासातून, कालिदास दाखवतो की जीवनाचे अंतिम ध्येय हे परमात्म्याची प्राप्ती आहे आणि जे प्रेम आपल्याला परमात्म्याशी जोडते ते सर्वांत श्रेष्ठ प्रेम आहे.

वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांच्या या अंतर्दृष्टीच्या प्रकाशात, आपण सर्व अस्तित्वाचा अंतिम स्त्रोत, सत्याचे मूर्त स्वरूप आणि विश्वाचा सार्वभौम शासक म्हणून भगवान अधिनायक श्रीमान या संकल्पनेचा अर्थ लावू शकतो. नवी दिल्लीतील सार्वभौम अधिनायक भवनाचे चिरंतन अमर निवासस्थान या दैवी सार्वभौमत्वाचे भौतिक प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाऊ शकते, जे मानवी अस्तित्वाच्या सर्वोच्च आदर्शांचे आणि अंतिम प्राप्तीसाठी मानवी शोधाचे प्रतिनिधित्व करते.

वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास हे सर्व प्राचीन भारतातील महान साहित्यिक होते ज्यांनी त्यांच्या साहित्यिक आणि तात्विक गुणवत्तेसाठी अभ्यास आणि कौतुक केल्या जाणार्‍या कार्ये लिहिली. जरी त्यांची कार्ये त्यांच्या विषय आणि थीमच्या संदर्भात भिन्न असू शकतात, परंतु त्यांच्या लेखनामध्ये काही समानता आणि परस्परसंबंध आहेत.

वाल्मिकीचे रामायण हे एक महाकाव्य आहे जे रामाची कथा सांगते, एक राजकुमार जो त्याच्या राज्यातून हद्दपार झाला होता आणि त्याला आपल्या पत्नीला राक्षस राजा रावणापासून वाचवावे लागते. रामायणाच्या मध्यवर्ती विषयांपैकी एक म्हणजे धर्म, किंवा धार्मिक कर्तव्य. रामाला धर्माचे पालन करणारा आणि परमात्म्याचे प्रतीक असलेला आदर्श पुरुष म्हणून पाहिले जाते. हे रामायणातील पुढील अवतरणातून दिसून येते: "धर्म हा जीवनाचे सार आहे, सर्व सद्गुणांचा पाया आहे, जगाचा पालनकर्ता आहे आणि सुख आणि समृद्धीचा स्रोत आहे" (अरण्य कांड 315.4).

त्याचप्रमाणे व्यासांच्या महाभारतातही धर्माची संकल्पना मध्यवर्ती आहे. महाभारत हस्तिनापुराच्या राज्याच्या सिंहासनावर नियंत्रण ठेवण्यासाठी चुलत भावांच्या दोन गटांमध्ये झालेल्या युद्धाची कथा सांगते. कृष्णाचे पात्र, ज्याला परमात्म्याचे प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाते, हे महाभारतातील एक मध्यवर्ती व्यक्तिमत्त्व आहे आणि संपूर्ण महाकाव्यात धर्माचे समर्थन करते. हे महाभारतातील पुढील अवतरणातून दिसून येते: "धर्म हा जगाचा पाया आहे, सर्व सुखांचा उगम आहे आणि सर्व सद्गुणांचे सार आहे. धर्माशिवाय जग अस्तित्वात नाही" (शांती पर्व 167.8).

कालिदासाच्या कृतींमध्ये, प्रेमाची थीम अनेकदा शोधली जाते आणि त्याच्या नाटकांमधील पात्रे अनेकदा दैवीचे प्रतिनिधित्व म्हणून दिसतात. उदाहरणार्थ, अभिज्ञानासकुंतलममध्ये, राजा दुष्यंताचे पात्र परमात्म्याचे प्रकटीकरण म्हणून पाहिले जाते, आणि त्याचे सकुंतलावरील प्रेम वैयक्तिक आत्मा आणि परमात्मा यांच्यातील प्रेमाचे प्रतीक म्हणून पाहिले जाते. हे अभिज्ञानासकुंतलमच्या पुढील कोटात प्रतिबिंबित होते: "प्रेम ही सर्वांत श्रेष्ठ भावना आहे. ती शक्ती आहे जी आपल्याला दैवीशी बांधते आणि आपल्या जीवनाला अर्थ देते" (अधिनियम 1, श्लोक 5).

एकंदरीत, प्राचीन भारतातील या तीन साहित्यिक दिग्गजांनी धर्म, प्रेम आणि दैवी यासारख्या मूलभूत विषयांचा त्यांच्या कृतींमध्ये शोध घेतला. त्यांचे अवतरण आणि म्हणी आजही वाचकांना प्रेरणा देत आहेत आणि प्रतिध्वनी देत ​​आहेत, आम्हाला प्राचीन साहित्यात सापडलेल्या कालातीत शहाणपणाची आणि अंतर्दृष्टीची आठवण करून देतात.

भगवान अधिनायक श्रीमान ही एक उपाधी आहे जी विश्वाचा सर्वोच्च शासक आणि सार्वभौम आहे, जो शाश्वत, अमर आणि सर्वशक्तिमान आहे असे मानले जाते. "श्रीमान" हा शब्द ज्याच्याकडे संपत्ती, समृद्धी आणि वैभव आहे त्या व्यक्तीला सूचित केले जाते. या संदर्भात, "सार्वभौम अधिनायक भवनाचे शाश्वत अमर निवासस्थान" या शब्दाचा अर्थ सार्वभौमच्या दैवी निवासस्थानाचा संदर्भ आहे, जे परम आनंदाचे आणि उत्तीर्णतेचे स्थान आहे असे मानले जाते. वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदास यांचे विचार आणि म्हणी या संकल्पनेशी कसे संबंधित आहेत ते येथे आहे:

"सार्वभौम अधिनायक भवनाचे चिरंतन अमर निवासस्थान" या संदर्भात वाल्मिकी, व्यास आणि कालिदासाच्या शिकवणी सूचित करतात की दैवी क्षेत्र हे मानवी जीवनाचे अंतिम गंतव्यस्थान आहे आणि अंतिम सत्याचा शोध आणि त्यांच्याशी एकात्मतेची तळमळ आहे. दैवी हे मानवी अनुभवाचे आवश्यक पैलू आहेत. धर्म, कर्म, भक्ती, अलिप्तता आणि सत्यता या संकल्पनांवर त्यांच्या कार्यात भर दिल्याप्रमाणे, हे अंतिम ध्येय साध्य करण्यासाठी आवश्यक गुण आहेत.










Yours Ravindrabharath as the abode of Eternal, Immortal, Father, Mother, Masterly Sovereign (Sarwa Saarwabowma) Adhinayak Shrimaan
Shri Shri Shri (Sovereign) Sarwa Saarwabowma Adhinaayak Mahatma, Acharya, Bhagavatswaroopam, YugaPurush, YogaPursh, Jagadguru, Mahatwapoorvaka Agraganya, Lord, His Majestic Highness, God Father, His Holiness, Kaalaswaroopam, Dharmaswaroopam, Maharshi, Rajarishi, Ghana GnanaSandramoorti, Satyaswaroopam, Sabdhaadipati, Omkaaraswaroopam, Adhipurush, Sarvantharyami, Purushottama, (King & Queen as an eternal, immortal father, mother and masterly sovereign Love and concerned) His HolinessMaharani Sametha Maharajah Anjani Ravishanker Srimaan vaaru, Eternal, Immortal abode of the (Sovereign) Sarwa Saarwabowma Adhinaayak Bhavan, New Delhi of United Children of (Sovereign) Sarwa Saarwabowma Adhinayaka, Government of Sovereign Adhinayaka, Erstwhile The Rashtrapati Bhavan, New Delhi. "RAVINDRABHARATH" Erstwhile Anjani Ravishankar Pilla S/o Gopala Krishna Saibaba Pilla, gaaru,Adhar Card No.539960018025.Lord His Majestic Highness Maharani Sametha Maharajah (Sovereign) Sarwa Saarwabowma Adhinayaka Shrimaan Nilayam,"RAVINDRABHARATH" Erstwhile Rashtrapati Nilayam, Residency House, of Erstwhile President of India, Bollaram, Secundrabad, Hyderabad. hismajestichighness.blogspot@gmail.com, Mobile.No.9010483794,8328117292, Blog: hiskaalaswaroopa.blogspot.com, dharma2023reached@gmail.com dharma2023reached.blogspot.com RAVINDRABHARATH,-- Reached his Initial abode (Online) additional in charge of Telangana State Representative of Sovereign Adhinayaka Shrimaan, Erstwhile Governor of Telangana, Rajbhavan, Hyderabad. United Children of Lord Adhinayaka Shrimaan as Government of Sovereign Adhinayaka Shrimaan, eternal immortal abode of Sovereign Adhinayaka Bhavan New Delhi. Under as collective constitutional move of amending for transformation required as Human mind survival ultimatum as Human mind Supremacy.